John Carew Eccles
Dziś chcemy zagłębić się w fascynujący świat John Carew Eccles. Wiedząc więcej o John Carew Eccles, będziemy mogli poznać jego różne aspekty i zrozumieć jego znaczenie w różnych kontekstach. W tym artykule przyjrzymy się różnym aspektom związanym z John Carew Eccles, od jego powstania po ewolucję w czasie. Ponadto przeanalizujemy jego wpływ na współczesne społeczeństwo i jego znaczenie w dzisiejszym świecie. Mamy nadzieję, że dzięki kompleksowemu i szczegółowemu podejściu zapewnimy naszym czytelnikom kompleksowy i wzbogacający wgląd w John Carew Eccles.
| |
| Państwo działania | |
|---|---|
| Data i miejsce urodzenia | |
| Data i miejsce śmierci | |
| profesor | |
| Specjalność: neurofizjologia | |
| Alma Mater | |
| Uczelnia | |
| Nagrody | |
John Carew Eccles (ur. 27 stycznia 1903 w Melbourne, zm. 2 maja 1997 w Locarno) – australijski neurofizjolog, laureat Nagrody Nobla.
Życiorys
W 1925 roku ukończył studia medyczne na Uniwersytecie w Melbourne z pierwszą nagrodą. Kontynuował edukację w Magdalen College Uniwersytetu Oksfordzkiego pod kierunkiem Charlesa Sherringtona. W 1929 uzyskał stopień doktora. W 1937 powrócił do Australii. Kierował małym laboratorium badawczym w Sydney. W tym czasie współpracował m.in. z Bernardem Katzem i Stephenem Kufflerem. Zajmował się elektroneurologiczną analizą połączeń komórkowych kotów i żab. Badania te przerwała II wojna światowa, w czasie której Eccles pracował na potrzeby wojska. Po wojnie został profesorem na nowozelandzkim Uniwersytecie Otago w Dunedin. Pracował tam w latach 1944–1951.
Doszedł do wniosku, że w przenoszeniu impulsów między neuronami (komórkami nerwowymi) poprzez synapsy przeważa droga elektryczna, a nie chemiczna. Pomimo że hipoteza ta była błędna, pozwoliła zaplanować wiele eksperymentów udowadniających przenoszenie sygnałów droga chemiczną, wśród nich prowadzonych wspólnie z Bernardem Katzem badań nad działaniem acetylocholiny jako neuroprzekaźnika.
W 1963 otrzymał, wraz z Alanem Hodgkinem i Andrew Huxleyem, Nagrodę Nobla w dziedzinie fizjologii lub medycyny za odkrycie mechanizmów jonowych pobudzania i hamowania na zewnątrz i wewnątrz błony komórkowej neuronów.
Eccles był dwukrotnie żonaty. Pierwszy raz ożenił się w 1928 z Nowozelandką Irene Frances Miller, z którą miał dziewięcioro dzieci (czterech synów i pięć córek). Po rozwodzie, w 1968, ożenił się ponownie z Czeszką Heleną Táboríkovą, neurofizjologiem z Uniwersytetu Karola w Pradze.
Linki zewnętrzne
- ISNI: 0000000109301123
- VIAF: 104834420
- LCCN: n80063040
- GND: 118850946
- NDL: 00438576
- LIBRIS: dbqssqsx5kp2vln
- BnF: 12039140r
- SUDOC: 028584953
- SBN: CFIV002937
- NLA: 35054977
- NKC: jn19990001966
- BNE: XX826781
- NTA: 068322607
- CiNii: DA00660484
- PLWABN: 9810601166305606
- NUKAT: n97002894
- OBIN: 66204
- J9U: 987007260642005171
- PTBNP: 91922
- CANTIC: a11714633
- LNB: 000091499
- NSK: 000046869
- BLBNB: 000191925
- KRNLK: KAC201881774
- LIH: LNB:BvTH;=Bq
- WorldCat: lccn-n80063040