W dzisiejszym świecie Godfrey Harold Hardy stał się istotnym tematem i przedmiotem ogólnego zainteresowania ludzi na całym świecie. Wraz z postępem technologii i globalizacją Godfrey Harold Hardy przejął wiodącą rolę w naszym życiu, wpływając na wszystko, od naszego sposobu pracy po nasze relacje osobiste. W tym artykule szczegółowo zbadano wpływ i znaczenie Godfrey Harold Hardy we współczesnym społeczeństwie, oferując szczegółową analizę jego konsekwencji dla różnych aspektów naszego życia. Niezależnie od tego, czy jest to Godfrey Harold Hardy jako osoba publiczna, wydarzenie historyczne czy zjawisko społeczne, jego znaczenie przekracza granice i zasługuje na zbadanie z różnych perspektyw.
Data i miejsce urodzenia |
7 lutego 1877 |
---|---|
Data i miejsce śmierci |
1 grudnia 1947 |
Zawód, zajęcie |
matematyk |
Narodowość |
angielska |
Tytuł naukowy |
profesor zwyczajny |
Alma Mater | |
Uczelnia |
Uniwersytet w Cambridge, Uniwersytet Oksfordzki |
Wyznanie |
ateista |
Małżeństwo |
kawaler |
Krewni i powinowaci |
(siostra) |
Odznaczenia | |
członek Royal Society laureat Medalu Sylvestera |
Godfrey Harold Hardy (ur. 7 lutego 1877 w Cranleigh, zm. 1 grudnia 1947 w Cambridge) – angielski matematyk, profesor Uniwersytetu w Cambridge. Laureat najwyższych nagród dostępnych matematykom w jego czasach: Medalu Sylvestera (1940) i Medalu Copleya (1947).
Jego prace dotyczyły teorii liczb, analizy (zwłaszcza teorii szeregów i równań całkowych) oraz biomatematyki. Udowodnił, że częstości genotypów w populacji diploidalnej nie zmieniają się z pokolenia na pokolenie, przy spełnieniu określonych warunków (prawo Hardy’ego-Weinberga – będące kamieniem węgielnym w genetyce populacji, na równi z prawami Mendla).
Jednym z jego osiągnięć było odkrycie talentu indyjskiego matematyka Srinivasy Ramanujana, z którym współpracował od 1914. Hardy znany jest także z wydanego w 1940 eseju A Mathematician's Apology opisującego jego życie i poglądy. Książka ukazała się również w Polsce pod tytułem Apologia matematyka.
Urodził się w rodzinie nauczycielskiej. Ojciec był kierownikiem i nauczycielem w szkole średniej Cranleigh School (Surrey), matka – nauczycielką w Lincoln Training College. Od wczesnej młodości przejawiał uzdolnienia matematyczne i smykałkę do operacji na liczbach. Po ukończeniu szkoły w Cranleigh, uzyskał stypendium w Winchester College, w roku 1896 został przyjęty do Trinity College w Cambridge. W 1903 uzyskał stopień magistra (Master of Art). Od 1906 był wykładowcą w Cambridge. W 1919 przeniósł się do Oksfordu, gdzie objął katedrę geometrii (Savilian Chair of Geometry) na tamtejszym uniwersytecie, opuszczoną przez usuniętego ze stanowiska Bertranda Russella. W 1928 i 1929 wykładał na Uniwersytecie w Princeton. Do Cambridge powrócił w 1931 i objął profesurę (Sadlerian Professor of Pure Mathematics), którą piastował do 1942. Po powrocie do Cambridge, młodzi matematycy byli zachwyceni: ich zdaniem był prawdziwym matematykiem. W pewnym sensie wówczas (1931 rok) Hardy miał cechy gwiazdora.
W 1939 roku dostał zakrzepicy naczyń wieńcowych, a II wojna światowa pogrążyła go w ciężkiej depresji. Po wojnie niedomagał fizycznie, tracił oddech po przejściu paru jardów. W szczególności w 1947 roku próbował popełnić samobójstwo (barbituriany), ale próba ta nie udała się. Za każdym razem w szpitalu (klinika Evelyn w Cambridge) mówił o śmierci, nie chciał dłużej znosić życia w takich warunkach. Nie bał się śmierci: "czego można bać się w nicości". Zmarł nad ranem 1 grudnia 1947 roku w klinice Evelyn mając 70 lat.
Parę tygodni przed śmiercią dowiedział się że, Royal Society przyznało mu najwyższe odznaczenie – medal Copleya.
Pozostawał pod wpływem matematyków z kontynentalnej Europy (Cours d'analyse de l'École Polytechnique Camille'a Jordana), pasjonowała go matematyka czysta. Współpracował z Johnem E. Littlewoodem w rozwoju analizy matematycznej i teorii liczb. Wspólnie opracowali uogólnienie problemu Waringa oraz systemy liczb bliźniaczych.
Wspólnie z Ramanujanem napisali pięć prac, w których Hardy dowiódł swej oryginalności (o ich współpracy więcej wiadomo, niż o współpracy Hardy’ego z Littlewoodem).
Pomimo iż uważał się za czystego matematyka, którego dorobek nie znajdzie żadnego praktycznego zastosowania jego prace zostały wykorzystane m.in. przez Nielsa Bohra przy konstruowaniu modelu atomu oraz w termodynamice i fizyce kwantowej, przy opisie statystyki Bosego-Einsteina. Sformułował jedno z podstawowych praw genetyki populacji, udowadniając, że częstości genotypów w populacji diploidalnej nie zmieniają się z pokolenia na pokolenie, przy spełnieniu określonych warunków (prawo Hardy’ego-Weinberga).
Jego prace zostały wydane w siedmiu tomach przez wydawnictwo Oxford Univerisity Press.
Przyjaźnił się z G. E. Moore’em, Bertrandem Russellem i Johnem Maynardem Keynesem. Był fanem krykieta, w wieku pięćdziesięciu paru lat wygrywał w tenisa z drugą rakietą Uniwersytetu Cambridge. Bardzo nieśmiały, nie lubił występować publicznie, nie akceptował swego wyglądu – podobno miał w zwyczaju zasłaniać ręcznikami lustra w hotelach, w których się zatrzymywał
Nie uchylał się od służby wojskowej, wręcz przeciwnie, zgłosił się do wojska na ochotnika (I wojna światowa), ale komisja wojskowa odrzuciła go ze względu na mikrą posturę i chorowitość.