Charles Nicolle
Dziś Charles Nicolle to temat o dużym znaczeniu, który obejmuje różne obszary codziennego życia. Od wpływu na społeczeństwo po wpływ na gospodarkę, Charles Nicolle to temat, który wzbudził zainteresowanie zarówno ekspertów, jak i obywateli. Wraz z postępem technologii i globalizacją Charles Nicolle stał się wszechobecnym problemem, który dotyczy nie tylko jednego kraju lub regionu, ale ma globalne reperkusje. W tym artykule zbadamy różne aspekty związane ze Charles Nicolle, od jego powstania po jego prognozę w przyszłości, w celu zrozumienia jego znaczenia i wpływu dzisiaj.
| |
| Państwo działania | |
|---|---|
| Data i miejsce urodzenia | |
| Data i miejsce śmierci | |
| Pełne imię i nazwisko |
Charles Jules Henri Nicolle |
| Specjalność: bakteriologia | |
| Alma Mater | |
| Odznaczenia | |
| |
| Nagrody | |
Charles Jules Henri Nicolle (ur. 21 września 1866 w Rouen, zm. 28 lutego 1936 w Tunisie) – francuski lekarz, bakteriolog, laureat Nagrody Nobla 1928.
Życiorys
Był synem lekarza. Studiował medycynę na Université de Rouen oraz w Instytucie Pasteura w Paryżu, w którym po studiach podjął pracę. Od 1903 do śmierci był dyrektorem oddziału tego Instytutu w Tunisie. W 1929 został członkiem Francuskiej Akademii Nauk, a w 1934 Polskiej Akademii Umiejętności.
Prowadził badania nad chorobami tropikalnymi. Jako pierwszy wyhodował pasożytniczego pierwotniaka Leishmania donovani, wywołującego ciężką chorobę zwierząt i człowieka – leiszmaniozę trzewną (kala-azar). Zauważył, że surowica krwi rekonwalescentów po niektórych chorobach zakaźnych (m.in. dur plamisty, odra) ma właściwości profilaktyczne i lecznicze. Wielu żołnierzy z czasów I wojny światowej zawdzięcza mu życie. Był autorem pojęcia nosicielstwa, czyli jak to nazwał „niewidocznych chorób” (fr. maladies inapparentes); usiłował upowszechnić to odkrycie. Podjął próbę opracowania szczepionek przeciwko tyfusowi i innym infekcjom. Odniósł umiarkowany sukces w stosowaniu surowicy od pacjentów po tyfusie i odrze w celu wywołania krótkotrwałej odporności biernej u osób z grupy ryzyka.
Za udowodnienie doświadczalne, że dur plamisty przenoszą na człowieka wszy odzieżowe (1909), został w 1928 uhonorowany Nagrodą Nobla. Współpracował z wybitnym polskim uczonym Rudolfem Weiglem, którego odwiedzał w jego lwowskiej pracowni, prowadzącej – jako jedyna w świecie – hodowlę riketsji – zarazka duru plamistego.
Był autorem wielu prac naukowych, a także książek z filozofii nauki. W 1936 wydano w Polsce Narodziny, życie i śmierć chorób zakaźnych (wydanie oryginalne 1930).
Przypisy
- ↑ a b c d e Nicolle, Charles Jules Henri, A Dictionary of Scientists, Oxford University Press, 2003, ISBN 978-0-19-172683-5 (ang.).
- ↑ a b c d e Wulf von Bonin, Erich Bagge, Robert Herrlinger, Laureaci nagrody Nobla. Chemia, fizyka, medycyna, wyd. I, Warszawa: Wydawnictwo Iskry, 1969, s. 226 (pol.).
Bibliografia
- Nagrody Nobla. Leksykon PWN. Beata Tarnowska (red.). Warszawa: PWN, 2001.
- ISNI: 0000000121320669
- VIAF: 49331804
- LCCN: n84803115
- GND: 119524880
- BnF: 12515901j
- SUDOC: 034296018
- NKC: nlk20000079378
- NTA: 067571174
- BIBSYS: 7034395
- CiNii: DA06599433
- Open Library: OL416989A
- PLWABN: 9810647916205606
- NUKAT: n2006103717
- J9U: 987007271475505171
- PTBNP: 167860
- CANTIC: a10815685
- BNC: 000384607
- ΕΒΕ: 228422
- LIH: LNB:O2P;=zW
- WorldCat: lccn-n84803115