Sune Bergström
W tym artykule szczegółowo zbadamy temat Sune Bergström, analizując jego różne aspekty i istotne aspekty. Od jego pochodzenia i ewolucji po wpływ na dzisiejsze społeczeństwo – zagłębimy się w historię i jej znaczenie w różnych kontekstach. Dodatkowo zbadamy opinie i perspektywy ekspertów w danej dziedzinie, a także doświadczenia tych, których Sune Bergström bezpośrednio dotknął. Poprzez szerokie i multidyscyplinarne podejście staramy się rzucić światło na ten bardzo istotny temat, oferując czytelnikowi kompletną i wzbogacającą wizję.
| |
| Państwo działania | |
|---|---|
| Data i miejsce urodzenia |
10 stycznia 1916 |
| Data i miejsce śmierci |
15 sierpnia 2004 |
| profesor | |
| Specjalność: biochemia | |
| Uczelnia/Instytut | |
| Nagrody | |
Karl Sune Detlof Bergström (ur. 10 stycznia 1916 w Sztokholmie, zm. 15 sierpnia 2004 tamże) – biochemik szwedzki, laureat Nagrody Nobla z dziedziny fizjologii i medycyny w 1982 za badania nad prostaglandynami.
W latach 1947–1958 profesor uniwersytetu w Lund, następnie profesor wydziału medycznego Instytutu Karolinska w Solnie (1969–1977 rektor Instytutu); członek wielu akademii naukowych, m.in. Królewskiej Szwedzkiej Akademii Nauk (od 1965), Amerykańskiej Akademii Umiejętność w Bostonie (od 1965), Narodowej Akademii Nauk w Waszyngtonie (od 1973), Niemieckiej Akademii Przyrodników w Halle (od 1977).
Prowadził badania dotyczące heparyny, powstawania i metabolizmu kwasów żółciowych oraz cholesterolu, izolacji, struktury i działania prostaglandyn (regulatorów wielu procesów życiowych). Za prace nad prostaglandynami otrzymał Nagrodę Nobla w 1982 roku, wspólnie z Bengtem Samuelssonem i Sir Johnem Robertem Vane.
Był ojcem Svante Pääbo, laureata Nagrody Nobla w dziedzinie fizjologii lub medycyny za rok 2022.
Przypisy
Bibliografia
- Beata Tarnowska (red.): Nagrody Nobla, Leksykon PWN. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 2001. ISBN 83-01-13393-7.
