W tym artykule zbadamy wpływ i wpływ Peter Whittle na współczesne społeczeństwo. Od momentu pojawienia się Peter Whittle przykuł uwagę milionów ludzi na całym świecie i zyskał poczesne miejsce w kulturze popularnej. Przez lata Peter Whittle pokazał, że potrafi kształtować opinie, inspirować ruchy i kwestionować ustalone normy. W tym sensie istotne jest dokładne zbadanie, w jaki sposób Peter Whittle przyczynił się do ewolucji społeczeństwa w różnych aspektach, od polityki i ekonomii po sferę artystyczną i indywidualną ekspresję. Artykuł ten ma na celu rzucić światło na fundamentalną rolę, jaką Peter Whittle odgrywa w naszym codziennym życiu i jej wpływ na sposób, w jaki postrzegamy otaczający nas świat.
Peter Whittle (ur. 27 lutego 1927 w Wellington w Nowej Zelandii, zm. 10 sierpnia 2021) – nowozelandzki matematyk i statystyk zajmujący się problematyką sieci stochastycznych, sterowania optymalnego, szeregów czasowych, optymalizacji stochastycznej oraz dynamiką stochastyczną. W latach 1967–1994 zajmował stanowisko Churchill Professor of Mathematics for Operational Research na Uniwersytecie Cambridge.
Whittle obronił tytuł magistra na zlikwidowanym potem Uniwersytecie Nowej Zelandii w roku 1948. Stopień doktora zdobył na Uniwersytecie w Uppsali w roku 1951 pod kierunkiem Hermana Wolda. W roku 1953 powrócił do Nowej Zelandii, gdzie pracował do roku 1959 w DSIR Applied Mathematics Laboratory (później – Applied Mathematics Division). Przez kolejne dwa lata prowadził wykłady na Uniwersytecie Cambridge, zaś od roku 1961 kierował katedrą statystyki matematycznej na Uniwersytecie w Manchester. Od roku 1967 aż do przejścia na emeryturę w roku 1994 pracował jako Churchill Professor na Cambridge. Od roku 1973 kierował również laboratorium statystycznym tej uczelni.
Whittle ma żonę, Kathe, oraz sześcioro dzieci.
Whittle został wybrany na członka brytyjskiego Towarzystwa Królewskiego w roku 1978, zaś w roku 1981 został członkiem honorowym Towarzystwa Królewskiego Nowej Zelandii. Odznaczony Medalem Sylvestera w roku 1994, otrzymał nagrodę Lanchester (Lanchester Prize) i John von Neumann Theory Prize w roku 1997 (obie w dziedzinie badań operacyjnych).