Spółgłoska szczelinowa dziąsłowo-podniebienna bezdźwięczna

Spółgłoska szczelinowa dziąsłowo-podniebienna bezdźwięczna

Numer IPA	182
ɕ
Jednostka znakowa	ɕ
Unikod	U+0255
UTF-8 (hex)	c9 95
Inne systemy
X-SAMPA	s\
Kirshenbaum	S;
IPA Braille↗	⠦⠉
Przykład
informacje • pomoc
Obraz znaku
Ta strona zawiera symbole fonetyczne MAF. Bez właściwego wsparcia renderowania wyświetlane mogą być puste prostokąty lub inne symbole zamiast znaków Unikodu.

Spółgłoska szczelinowa dziąsłowo-podniebienna bezdźwięczna – rodzaj dźwięku spółgłoskowego występujący w językach naturalnych. W międzynarodowej transkrypcji fonetycznej IPA oznaczana jest symbolem: .

Artykulacja

W czasie artykulacji podstawowego wariantu :

• modulowany jest prąd powietrza wydychanego z płuc, czyli jest to spółgłoska płucna egresywna,
• tylna część podniebienia miękkiego zamyka dostęp do jamy nosowej, powietrze uchodzi przez jamę ustną (spółgłoska ustna),
• prąd powietrza w jamie ustnej przepływa ponad całym językiem lub przynajmniej uchodzi wzdłuż środkowej linii języka (spółgłoska środkowa),
• następuje wysklepienie języka w kierunku przedniej części podniebienia przy jednoczesnym kontakcie czubka języka z dziąsłami – jest to spółgłoska przedniopodniebienna,
• wiązadła głosowe nie drgają, spółgłoska ta jest bezdźwięczna.

Terminologia

Spółgłoskę zaliczamy do spółgłosek syczących, czyli sybilantów.

Przykłady

• w języku polskim: siad
• w języku koreańskim: 시장 , „głód”
• w języku mandaryńskim: 小 / xiǎo , „mały”