Obecnie Ch (dwuznak) stał się tematem o dużym znaczeniu w naszym społeczeństwie. Niezależnie od tego, czy ze względu na swój wpływ na codzienne życie ludzi, wpływ w sferze gospodarczej, politycznej lub społecznej, czy też znaczenie w kontekście historycznym, Ch (dwuznak) przykuł uwagę i zainteresowanie milionów ludzi na całym świecie. W tym artykule zbadamy różne aspekty związane z Ch (dwuznak), od jego początków po obecną ewolucję, w tym jego wpływ na różne obszary życia ludzkiego. Ponadto przeanalizujemy przyszłe perspektywy Ch (dwuznak) i możliwe implikacje, jakie ma to dla przyszłości społeczeństwa.
Ch (Ch, ch) – dwuznak występujący w języku polskim i wielu innych. Zapożyczony z łaciny, gdzie służył do zapisywania greckiego ⟨χ⟩. Stąd w wyrazach obcych etymologicznie odpowiada łacińskiemu i niemieckiemu, często także francuskiemu czy angielskiemu ⟨ch⟩ oraz esperanckiemu, wychodzącemu z użycia ⟨ĥ⟩.
W języku polskim zazwyczaj oznacza i odpowiada brzmieniem i pochodzeniem czeskiemu i słowackiemu ⟨ch⟩ oraz cyrylicznemu ⟨х⟩. Język chorwacki i słoweński uprościły zapis do ⟨h⟩, wobec czego uległo w nich zmieszaniu etymologiczne ⟨h⟩ i ⟨ch⟩.
W języku niemieckim ⟨ch⟩ oznacza po samogłoskach tylnych, natomiast po samogłoskach przednich i w końcówce -chen a czasem – zwłaszcza przed ⟨s⟩ – także ).
W języku angielskim, hiszpańskim i indonezyjskim oznacza zwykle (brzmieniem zbliżone do polskiego cz), a we francuskim i bretońskim oznacza zwykle (brzmieniem zbliżone do polskiego sz).
W języku wietnamskim oznacza dźwięk podniebienny (brzmieniem zbliżony do polskiego ć), w przeciwieństwie do retrofleksyjnego lub zadziąsłowego (brzmieniem zbliżonego do polskiego cz), zapisywanego jako ⟨tr⟩.
W języku chińskim (zapis hanyu pinyin) oznacza retrofleksyjne przydechowe (brzmieniem zbliżone do polskiego cz), w przeciwieństwie do podniebiennego przydechowego (brzmieniem zbliżonego do polskiego ć), zapisywanego jak ⟨q⟩.