Adolf von Baeyer
W tym artykule zbadamy fascynujący świat Adolf von Baeyer, temat, który przez lata przykuwał uwagę wielu osób. Niezależnie od tego, czy ze względu na swój wpływ na społeczeństwo, jego dzisiejsze znaczenie, czy po prostu ze względu na swoją historię i ewolucję, Adolf von Baeyer stanowi punkt zainteresowania różnych sektorów populacji. Na tych stronach będziemy analizować różne aspekty związane z Adolf von Baeyer, od jego wpływu na gospodarkę po implikacje kulturowe. Dodatkowo zbadamy jego wpływ na współczesny świat i to, jak na przestrzeni lat ukształtowało nasze postrzeganie Adolf von Baeyer. Przygotuj się na zanurzenie się w świecie odkryć i nauki!
.jpg) Adolf von Baeyer (1905) | |
| Państwo działania | |
|---|---|
| Data i miejsce urodzenia |
31 października 1835 |
| Data i miejsce śmierci |
20 sierpnia 1917 |
| profesor | |
| Specjalność: chemia | |
| Alma Mater | |
| Uczelnia |
Uniwersytet Rzeszy w Strasburgu, |
| Nagrody | |
Johann Friedrich Wilhelm Adolf von Baeyer (ur. 31 października 1835 w Berlinie, zm. 20 sierpnia 1917 w Starnbergu) – niemiecki chemik, laureat Nagrody Nobla w roku 1905 za wkład w rozwój chemii organicznej i technologii chemicznej przez badania barwników i związków aromatycznych.
Życiorys
Był synem pruskiego generała i znanego geodety Johanna Jacoba Baeyera. Początkowo studiował matematykę i fizykę na Uniwersytecie Fryderyka Wilhelma w Berlinie, a następnie chemię w Heidelbergu u Roberta Bunsena i Kekulè'go. W roku 1864 został wykładowcą w Berlińskiej Akademii Handlowej, a w 1872 profesorem na Uniwersytecie Rzeszy w Strasburgu. Od 1875 pracował na stanowisku profesora chemii na Uniwersytecie Ludwika i Maksymiliana w Monachium, jako następca Justusa von Liebiga.
W roku 1885 król bawarski nadał mu dziedziczny szlachecki tytuł Ritter. W 1905 roku został laureatem Nagrody Nobla w uznaniu zasług w rozwoju chemii organicznej i przemysłu chemicznego oraz za pracę nad barwnikami organicznymi i hydroaromatycznymi związkami chemicznymi.
Badania naukowe Baeyera dotyczyły terpenów (pierwsza synteza w 1888) i barwników. Odkrył eozynę, kwas barbiturowy (1863) i dwie metody syntezy indygo (1878 synteza z 1H-indolo-2,3-dionu a w 1882 wraz z Viggo Drewsenem z 2-nitrobenzaldehydu i acetonu). Opracowanie metody syntezy błękitu indygo, w znacznym stopniu przyczyniło się do rozwoju przemysłu barwników w Niemczech.
Został pochowany na cmentarzu Leśnym w Monachium.
Zobacz też
Przypisy
- ↑ Adolf Baeyer, Viggo Drewsen, Darstellung von Indigblau aus Orthonitrobenzaldehyd, „Berichte der deutschen chemischen Gesellschaft”, 15 (2), 1882, s. 2856–2864, DOI: 10.1002/cber.188201502274 (niem.).
Bibliografia
- Adolf von Baeyer – Facts. The Nobel Prize in Chemistry 1905 . Nobel Media AB. . (ang.)., Biographical
- Adolf von Baeyer. Notable Names Database (NNDB) . . (ang.).
Linki zewnętrzne
