Dziś Eduard Buchner jest tematem, który utrzymuje społeczeństwo w ciągłej debacie i refleksji. Od swoich początków aż po dzień dzisiejszy Eduard Buchner był przedmiotem badań, podziwu i kontrowersji. Jego wpływ na codzienne życie ludzi jest niezaprzeczalny, a jego wpływ na obszary takie jak polityka, kultura, technologia i edukacja jest oczywisty. Na przestrzeni historii Eduard Buchner ewoluował i dostosowywał się do potrzeb i wymagań społeczeństwa, stając się nieodzownym elementem współczesnego życia. W tym artykule zbadamy różne aspekty i perspektywy związane z Eduard Buchner, analizując jego znaczenie, konsekwencje i przyszłość.
Państwo działania | |
---|---|
Data i miejsce urodzenia |
20 maja 1860 |
Data i miejsce śmierci |
13 sierpnia 1917 |
profesor | |
Specjalność: chemia | |
Alma Mater | |
Uczelnia |
uniwersytety w Kolonii, Tybindze, Berlinie, Wrocławiu i Würzburgu |
Nagrody | |
Eduard Buchner (ur. 20 maja 1860 w Monachium, zm. 13 sierpnia 1917 w Fokszanach) – niemiecki profesor chemii na uniwersytetach w Kolonii, Tybindze, Berlinie, Wrocławiu i Würzburgu, prowadzący badania dotyczące związków cyklicznych, laureat Nagrody Nobla w dziedzinie chemii w roku 1907 za badania w zakresie biochemii, w tym przede wszystkim za odkrycie fermentacji zachodzącej bez udziału sił witalnych.
Ojcem Eduarda Buchnera był lekarz, profesor medycyny sądowej, Ernst Buchner (zm. 1872), a matką Friederike Martin. Miał brata, starszego o 10 lat (Hans Buchner, 1850–1902, w przyszłości bakteriolog).
Ojciec przewidywał, że Eduard zajmie się handlem. Po wczesnej śmierci ojca brat umożliwił mu ukończenie szkoły średniej (Maximilian Gymnasium w Monachium). Po krótkich studiach na Uniwersytecie Technicznym w Monachium, w laboratorium chemicznym Emila Erlenmayera, pracował w fabryce konserw (rodzina miała trudną sytuację materialną). W tym okresie przeniósł się do Mombach koło Moguncji. W roku 1884 zamieszkał w Monachium i skoncentrował na naukach podstawowych, głównie chemii pod kierownictwem Adolfa von Baeyera (Nagroda Nobla z 1905) i botaniki (fizjologia roślin) pod kierownictwem Karla Nägeliego.
Z pomocą brata – później znanego bakteriologa – przygotował swoją pierwszą publikację na temat wpływu tlenu na fermentację (Der Einfluss des Sauerstoffs auf Gärungen, 1885). W czasie badań w zakresie chemii organicznej otrzymywał pomoc i zachęty od Theodora Curtiusa i Hansa von Pechmanna, wówczas asystentów Adolfa von Baeyera na Uniwersytecie Monachijskim. Kontynuowanie studiów umożliwiło mu uzyskanie trzyletniego stypendium naukowego. Po krótkim pobycie w laboratorium Otto Fischera w Erlangen (T. Curtius kierował tam wówczas wydziałem analitycznym) Buchner wrócił Monachium.
Na Uniwersytecie Monachijskim w roku 1888 otrzymał stopień doktora. W następnych latach został zatrudniony w laboratorium chemii organicznej na stanowisku zastępcy asystenta A. von Baeyera, a wkrótce zastępcy wykładowcy i wykładowcy (1891).
W latach 1893–1909 zajmował stanowisko wykładowcy chemii w:
a w latach 1909–1917 był profesorem chemii na uniwersytetach:
Po wybuchu I wojny światowej zgłosił się ochotniczo do służby w armii niemieckiej. Walczył w stopniu majora. Zmarł w Rumunii (Fokszany) wskutek ran od odłamków szrapnela, odniesionych w bitwie.
Prowadził badawcze w dziedzinie chemii związków cyklicznych (odkrycie pirazolu) oraz na pograniczu chemii i biologii (fermentacja, drożdże, fermentacja alkoholowa). Był uznawany za wnikliwego obserwatora i krytycznego interpretatora wyników oświadczeń. Podważył opinie, że fermentacja może być zachodzić tylko z udziałem żywych komórek drożdży (głoszoną, między innymi, przez Ludwika Pasteura). W rezultacie stosunkowo prostych doświadczeń z chemicznie zniszczonymi komórkami drożdży wykazał, że komórki żywe nie są niezbędne do fermentacji, natomiast niezbędne jest wytwarzane przez te komórki białko, enzym (zob. etymologia nazwy i historia odkrycia) nazwany zymazą. Odkrycie to jest uważane za kamień węgielny pod nowoczesną enzymologię. W czasie uroczystości wręczania Nagród Nobla, 11 grudnia 1907 w Sztokholmie, wygłosił wykład zatytułowany Cell-Free Fermentation („fermentacja bezkomórkowa”).
Otrzymał Nagrodę Nobla w dziedzinie chemii w roku 1907. W latach 1904–1905 był prezesem Gesellschaft Deutscher Chemiker (Niemieckiego Towarzystwa Chemicznego).
Eduard Buchner ożenił się w roku 1900 z Lotte Stahl (1876–1963). Mieli dwie córki, Friedel (1901–1983, nauczycielka) i Luise (1903–1904), oraz dwóch synów, Hansa (1905–1981, fizyk) i Rudolfa (1908–1985, historyk).