W tym artykule poruszymy temat Thomas Graham, który od dłuższego czasu jest przedmiotem zainteresowania i dyskusji. Thomas Graham to temat, który wzbudził ciekawość i fascynację wielu osób, ponieważ jego implikacje są szerokie i różnorodne. Na przestrzeni dziejów Thomas Graham odgrywał kluczową rolę w ważnych wydarzeniach i odkryciach, wpływając na różne sposoby na życie jednostek i społeczeństw. W tym artykule zbadamy odpowiednie wymiary i aspekty Thomas Graham, a także jego możliwe implikacje na przyszłość.
Data i miejsce urodzenia | |
---|---|
Data i miejsce śmierci | |
Zawód, zajęcie | |
Thomas Graham (ur. 20 grudnia 1805 w Glasgow, zm. 11 września 1869 w Londynie) – szkocki chemik i fizyk; specjalizował się w chemii fizycznej, bywa nazywany „ojcem chemii koloidów”, a w 1829 roku sformułował prawo nazwane od jego nazwiska. Laureat Medalu Copleya.
Urodził się i zdobywał wykształcenie w Szkocji. Był zdecydowany zostać chemikiem, wbrew woli ojca, który odmówił finansowania studiów. Zarabiał jako nauczyciel i autor publikowanych tekstów. W latach 1830–1837 uczył w szkole w Edynburgu, a następnie University College London (1837–1855). Pracował też jako mistrz w mennicy (1855–1869).
Jego pierwsza publikacja, wydana w roku 1829, dotyczyła efuzji. Stwierdził, że prędkość tego procesu jest odwrotnie proporcjonalna do pierwiastka kwadratowego z gęstości gazów.
Na podstawie wyników obserwacji dyfuzji jednej cieczy do drugiej wprowadził podział cząstek na dwie klasy – szybko dyfundujące „krystaloidy” (np. sól kuchenna, zob. płyn infuzyjny) i wolno dyfundujące koloidy (np. guma arabska). Opracował sposób oddzielania obu rodzajów cząstek – metodę dializy. Wprowadził wiele innych pojęć, stosowanych w chemii koloidów.
W roku 1833 prowadził badania trzech form kwasu fosforowego i rozwinął koncepcję kwasów wielozasadowych, a w roku 1835 opublikował pracę na temat właściwości wody krystalizacyjnej (krystalizacja soli uwodnionych), potwierdził też istnienie alkoholanów. W swoim ostatnim artykule opisał pierwszą znaną reakcję metalu z gazem, prowadzącą do powstawania produktów stałych – reakcję otrzymywania wodorku palladu.