W tym artykule temat Makalu zostanie omówiony z różnych perspektyw, aby zapewnić szeroką i szczegółową wizję tego tematu, który jest dziś tak istotny. W tym kontekście zaprezentowane zostaną różne aspekty związane z Makalu, w tym jego historia, wpływ na społeczeństwo, jego implikacje na poziomie globalnym oraz możliwe rozwiązania i wyzwania, jakie stwarza. Przeanalizowane zostaną również różne opinie i stanowiska w tej sprawie, aby przedstawić wyważoną i kompletną wizję, która pozwoli czytelnikowi w pełni zrozumieć dzisiejsze znaczenie i złożoność Makalu.
Południowo-zachodnia ściana Makalu | |
Państwo | |
---|---|
Położenie | |
Pasmo | |
Wysokość |
8481 m n.p.m. |
Wybitność |
2386 m |
Pierwsze wejście | |
• zimowe | |
Położenie na mapie Wyżyny Tybetańskiej | |
Położenie na mapie Azji | |
27°53′03″N 87°05′20″E/27,884167 87,088889 |
Makalu (nep. मकालु, chiń. 马卡鲁山 Mǎkǎlǔ Shān) – ośmiotysięcznik, piąty co do wysokości szczyt świata. Położony w Himalajach Wysokich, na granicy Chin i Nepalu, 20 km na południowy wschód od Mount Everestu. Osiąga wysokość 8481 m n.p.m. (około 3,5-4,5 kilometra od podstawy – w zależności od przyjętego obszaru odniesienia), a jego południowa ściana ma 2500 metrów wysokości. Zbudowany jest z gnejsów, granitów i skał osadowych. Silnie zlodowacony – granica wiecznego śniegu powyżej 5700 m n.p.m. Makalu posiada drugi, niższy wierzchołek – Makalu II (lub Kangchungtse) o wysokości 7678 m.
Dawna nazwa to Khamba Lung, pochodząca od nazwy tybetańskiego regionu Kham. Pochodzenie nazwy Makalu pozostaje niejasne. Prawdopodobnie słowo to wywodzi się od sanskryckiego maha-kala, przydomka Śiwy. Nie ma jednak co do tego pewności. Góra ma stanowić tron bóstwa. Wyrażenie maha-kala można by również przetłumaczyć jako Wielki Czarny lub Wielka Czerń, co mogłoby się odnosić do wyglądu góry. Inna hipoteza mówi, że nazwa Makalu powstała z przekręcenia słowa Kamalu – a ściślej – Kamalung, co po tybetańsku oznacza dolinę Kamy – rzeki płynącej po północnej stronie masywu.
Do końca XX w. na wierzchołku Makalu stanęło prawie 180 wspinaczy, członków ponad stu ekspedycji. Na stokach góry poniosło śmierć 20 himalaistów, w tym trzech polskich: Andrzej Młynarczyk (1978), Tadeusz Szulc (1982) i Ryszard Kołakowski (1988).