311P/PANSTARRS

W tym artykule temat 311P/PANSTARRS zostanie szczegółowo zbadany w celu wyczerpującej analizy jego różnych aspektów i przedstawienia pełnej wizji jego znaczenia i wpływu na dzisiejsze społeczeństwo. W tym kontekście omówione zostaną zarówno aspekty historyczne, jak i kulturowe, a także najnowsze badania i ustalenia związane z 311P/PANSTARRS. Dodatkowo zbadane zostaną różne perspektywy i opinie ekspertów w tej dziedzinie, aby rzucić światło na ten stale rozwijający się temat. Mamy nadzieję, że ten artykuł nie tylko dostarczy cennych informacji, ale także zainspiruje do refleksji i debaty na temat 311P/PANSTARRS, w celu promowania głębszego i bogatszego zrozumienia tego tematu.

311P/PANSTARRS
Ilustracja
Zdjęcia zrobione przez Teleskop Hubble’a
Odkrywca

Pan-STARRS

Data odkrycia

27 sierpnia 2013

Nazwy alternatywne

P/2013 P5

Elementy orbity
Półoś wielka

2,1886 au

Mimośród

0,1152

Peryhelium

1,9364 au

Aphelium

2,4408 au

Okres orbitalny

3,24 lat

Nachylenie orbity względem ekliptyki

4,97°

Długość węzła wstępującego

279,29°

Argument peryhelium

144,23°

Moment przejścia przez peryhelium

15 kwietnia 2014

Charakterystyka fizyczna jądra
Średnica

0,48 ± 0,08 km

Albedo

0,29 ± 09

311P/PANSTARRS – nietypowa planetoida (kometa pasa głównego) odkryta w sierpniu 2013.

Nazwa i odkrycie

Zanim kometa otrzymała oficjalną nazwę, nosiła tymczasowe oznaczenie P/2013 P5. Według zasad nazewnictwa komet ustanowionych przez Międzynarodową Unię Astronomiczną: „P/” oznacza kometę okresową, „2013” to rok odkrycia, a sufiks „P5” oznacza, że obiekt został odkryty w drugiej połowie sierpnia („P” – szesnasty pół-miesiąc roku) i jest to piąty obiekt odkryty w tym czasie.

Obiekt został odkryty 27 sierpnia w trakcie analizy zdjęć wykonanych przez teleskop programu Pan-STARRS 18 sierpnia.

Charakterystyka

Obiekt ma średnicę 0,48 ± 0,08 km, albedo wynosi około 0,29 ± 09.

Na pierwszych zdjęciach wykonanych przez teleskop programu Pan-STARRS nowo odkryty obiekt miał bardzo nietypowy wygląd: planetoidy mają zazwyczaj wygląd niewielkich punktów świetlnych, a nowy obiekt był bardzo rozmyty i niewyraźny. 10 września do obserwacji planetoidy użyto teleskopu Hubble’a i odkryto, że obiekt ma sześć warkoczy emitowanych z niego w różnych kierunkach. „Warkocze” planetoidy nie powstały w wyniku sublimacji lodów, jak w przypadku zwykłych komet, ale składają się one z pyłu odrzuconego z powierzchni planetoidy. Jako niewielkie ciało niebieskie planetoida ma stosunkowo słabe pole grawitacyjne, które nie może utrzymać kurzu pokrywającego jej powierzchnię. Pył z powierzchni wirującej planetoidy zsuwa się w kierunku jej równika, skąd jest periodycznie wyrzucany w kosmos. Ciśnienie promieniowania słonecznego rozciąga wyrzucony pył, nadając mu wygląd warkoczy kometarnych. Według wyliczeń naukowców z Max Planck Institute for Solar System Research, sześć warkoczy widocznych na zdjęciach powstało w wyniku sześciu osobnych wydarzeń z 15 kwietnia, 18 lipca, 24 lipca, 8 sierpnia, 26 sierpnia i 4 września 2013 roku.

To samo ciśnienie słoneczne cały czas dodatkowo podkręca samą planetoidę, co może w przyszłości doprowadzić do jej rozpadu.

Zobacz też

Przypisy

  1. a b c d e f g h i 311P/PANSTARRS w bazie Jet Propulsion Laboratory (ang.)
  2. a b David Jewitt et ce: The Extraordinary Multi-Tailed Main-Belt Comet P/2013 P5. arXiv, 2013-11-06. . (ang.).
  3. Cometary Designation System. minorplanetcenter.net. . (ang.).
  4. a b c d e f g h When is a comet not a comet?. spacetelescope.org, 2013-11-08. . (ang.).
  5. Hubble Sees an Asteroid with Six Comet-like Tails. science.nasa.gov, 2013-11-08. . (ang.).

Bibliografia

Linki zewnętrzne