In de wereld van vandaag is Rudolph A. Marcus een onderwerp dat de aandacht heeft getrokken van mensen van alle leeftijden en interesses. Met de groeiende belangstelling voor dit onderwerp is het belangrijk om de implicaties ervan te begrijpen en de impact ervan op verschillende gebieden van de samenleving te overwegen. Of het nu vanuit historisch, wetenschappelijk, cultureel of sociaal perspectief is, Rudolph A. Marcus is het onderwerp geweest van talloze debatten en discussies, waardoor een toenemende belangstelling is ontstaan om meer te weten te komen over de oorsprong, de evolutie en de relevantie ervan vandaag de dag. In dit artikel zullen we verschillende aspecten met betrekking tot Rudolph A. Marcus onderzoeken, het belang ervan analyseren en verschillende standpunten behandelen om een compleet overzicht van dit fascinerende onderwerp te bieden.
Rudolph A. Marcus | ||||
---|---|---|---|---|
21 juli 1923 | ||||
Geboorteland | Canada | |||
Geboorteplaats | Montreal | |||
Nationaliteit | Amerikaans | |||
Nobelprijs | Scheikunde | |||
Jaar | 1992 | |||
Reden | Voor zijn bijdragen aan de theorie van elektronenoverdrachtsreacties in chemische systemen. | |||
Voorganger(s) | Richard Ernst | |||
Opvolger(s) | Kary Mullis Michael Smith | |||
|
Rudolph (Rudy) Arthur Marcus (Montreal, 21 juli 1923) is een Amerikaans chemicus en Nobelprijswinnaar van Canadese komaf. Hij won in 1992 de Nobelprijs voor Scheikunde voor zijn bijdragen aan de theorie van elektronenoverdrachtsreacties in chemische systemen. Hij is de bedenker van de Marcustheorie.
Marcus haalde in 1943 zijn Bachelor aan de McGill-universiteit. Aan diezelfde universiteit haalde hij in 1946 een Ph.D.. In 1958 emigreerde hij van zijn geboorteland Canada naar de Verenigde Staten. Hij is professor aan Caltech. Tevens is hij lid van de International Academy of Quantum Molecular Science.
Zijn belangrijke werk betrof het ontwikkelen van wiskundige vergelijkingen voor het berekenen van de energieverschillen bij de elektronenoverdracht en de drijvende kracht ervan. Hierbij hield hij rekening met de positieveranderingen van de omringende moleculen van het medium waarin de elektronenoverdracht plaatsvond. Later werd zijn model uitgebreid met kwantumchemische benaderingen.
Bronnen, noten en/of referenties
|