In dit artikel wordt ingegaan op Richard Henderson, een zeer belangrijk onderwerp dat de afgelopen tijd de aandacht heeft getrokken van experts en het grote publiek. Richard Henderson is een onderwerp dat aanleiding heeft gegeven tot debat, controverse en de interesse heeft gewekt van een breed spectrum van mensen. Daarom is het van cruciaal belang om alle aspecten die verband houden met Richard Henderson grondig te analyseren, met als doel de impact en implicaties ervan te begrijpen en naar mogelijke oplossingen of antwoorden te zoeken. In dit artikel zullen verschillende perspectieven worden onderzocht, relevante gegevens worden gepresenteerd en diepgaande reflecties over Richard Henderson worden aangeboden, in een poging licht te werpen op dit onderwerp dat vandaag de dag zo relevant is.
Richard Henderson | ||||
---|---|---|---|---|
Geboorteland | Verenigd Koninkrijk | |||
Geboorteplaats | Edinburgh | |||
Nationaliteit | Britse | |||
Nobelprijs | Nobelprijs voor Scheikunde | |||
Jaar | 2017 | |||
Reden | "Voor de ontwikkeling van de cryo-elektronenmicroscopie, waarmee in hoge resolutie de structuur bepaald kan worden van biomoleculen in oplossing." | |||
Gedeeld met | Jacques Dubochet Joachim Frank | |||
Voorganger(s) | Ben Feringa Jean-Pierre Sauvage Fraser Stoddart | |||
Opvolger(s) | Frances Arnold Gregory Winter George P. Smith | |||
|
Richard Henderson (Edinburgh, 19 juli 1945) is een Schots moleculair bioloog en biofysicus. Hij is een pionier met het gebruik van elektronenmicroscopie voor biomoleculen. Hij deelde in 2017 de Nobelprijs voor de Scheikunde met Jacques Dubochet en Joachim Frank.
Henderson ging naar de Boroughmuir High School en behaalde zijn bachelor in de natuurkunde aan de Universiteit van Edinburgh. Hij voltooide zijn promotieonderzoek onder supervisie van David Klap bij het Medical Research Council's Laboratory of Molecular Biology. Hij deed hiervoor een studie naar de structuur en het mechanisme van chymotrypsine. In 1969 behaalde hij een graad aan de Universiteit van Cambridge.
Zijn interesse in membraaneiwitten zette hem ertoe aan om als post-doctoraal onderzoeker aan de Yale-universiteit onderzoek te doen naar spanningsafhankelijke natriumkanalen. In 1973 keerde hij terug naar het MRC Laboratory of Molecular Biology. Aldaar verrichtte hij samen met Nigel Unwin onderzoek naar de structuur van het membraaneiwit bacteriorhodopsin met behulp van een elektronenmicroscoop. Van 1996 tot en met 2006 was hij directeur van het MRC Laboratory of Molecular Biology. Daarna kreeg hij de functie van programmaleider toebedeeld.
Hij was in 1993 tevens gasthoogleraar aan het Miller Institute van de University of California, Berkeley.