W tym artykule zbadamy temat Zenon Jasiński z różnych perspektyw. Zagłębimy się w jej historię, przeanalizujemy jej wpływ na dzisiejsze społeczeństwo i omówimy możliwe implikacje na przyszłość. Zenon Jasiński wzbudził zainteresowanie zarówno naukowców, ekspertów, jak i entuzjastów, wywołując żarliwe debaty i generując szerokie spektrum opinii. Na tych stronach będziemy zagłębiać się w wyczerpującą analizę, która ma rzucić światło na najważniejsze aspekty Zenon Jasiński, aby zapewnić czytelnikowi pełną i wzbogacającą wizję tego fascynującego tematu.
Państwo działania | |
---|---|
Data i miejsce urodzenia | |
Profesor nauk humanistycznych | |
Specjalność: historia kultury i oświaty, oświata polonijna | |
Alma Mater | |
Doktorat |
1978 – historia |
Habilitacja |
1990 – historia |
Profesura |
2007 |
Nauczyciel akademicki | |
Uczelnia | |
Okres zatrudn. |
od 1975 |
Zenon Jasiński (ur. 16 października 1945 r. w Biadaczu) – polski pedagog, historyk specjalizujący się w historii kultury i oświaty, oświacie polonijnej i pedagogice porównawczej, nauczyciel akademicki związany z uczelniami w Opolu i Częstochowie.
Urodził się w 1945 roku w Biadaczu koło Kluczborka, dokąd przeprowadzili się jego rodzice po zakończeniu II wojny światowej. Po ukończeniu szkoły podstawowej, kontynuował naukę w Liceum Pedagogicznym w Kluczborku, które ukończył w 1964 roku egzaminem maturalnym. Studiował pedagogikę w Wyższej Szkole Pedagogicznej w Opolu, uzyskując w 1969 roku tytuł magistra. Pracował następnie w szkołach w północno-wschodniej części województwa opolskiego. W 1973 roku rozpoczął seminarium doktoranckie prowadzone przez Instytut Śląski w Opolu. W 1978 roku na macierzystej uczelni uzyskał stopień naukowy doktora nauk humanistycznych na podstawie pracy pt. Szkolnictwo polskie w Czechosłowacji (1945-1975). Wcześniejszej w 1975 roku rozpoczął pracę zawodową na opolskiej uczelni pedagogicznej. Objął na niej stanowisko docenta w Instytucie Pedagogiki. Od samego początku związany jest z Katedrą Historii Oświaty i Wychowania oraz Pedagogiki Porównawczej UO, której jest kierownikiem. W latach 1982-1995 był zastępcą dyrektora, a od 1995 do 2016 roku dyrektorem Instytutu Nauk Pedagogicznych WSP w Opolu (od 1994 roku Uniwersytetu Opolskiego). W 1990 roku otrzymał stopień naukowy doktora habilitowanego na podstawie rozprawy pt. Działalność kulturalno-oświatowa Polaków za Olzą 1920-1938. W 2007 roku prezydent Polski Lech Kaczyński nadał mu tytuł profesora nauk humanistycznych.
Poza Uniwersytetem Opolskim pracował również w Instytucie Pedagogiki Wydziału Pedagogicznego Akademii im. Jana Długosza w Częstochowie oraz Wyższej Szkole Zarządzania i Administracji w Opolu, gdzie sprawował funkcję dziekana Wydziału Pedagogicznego w latach 1998-2004. Ponadto jest sekretarzem Polsko-Czeskiego Towarzystwa Naukowego.