Teoria potencjału
Obecnie Teoria potencjału to temat, który zyskał duże znaczenie w różnych obszarach społeczeństwa. Od polityki po kulturę popularną, Teoria potencjału stał się przedmiotem ciągłego zainteresowania i debaty. Z biegiem czasu zainteresowanie Teoria potencjału wzrosło, co doprowadziło do głębszych badań i wywołania dyskusji na temat jego znaczenia i konsekwencji. W tym artykule zbadamy różne perspektywy i podejścia związane z Teoria potencjału, aby zaoferować szerszą i bardziej szczegółową wizję tego tematu, który jest dziś tak istotny.
Teoria potencjału – dział analizy matematycznej związany z teorią liniowych równań różniczkowych cząstkowych rzędu drugiego. Bada on głównie funkcje harmoniczne – rozwiązania równania Laplace’a, opisującego m.in. kulombowski potencjał elektrostatyczny i – w ramach teorii Newtona – potencjał grawitacyjny. Innymi słowy: teoria potencjału to teoria jąder laplasjanów i zagadnienia Dirichleta, na te potrzeby badająca też bardziej ogólne funkcje hiperharmoniczne. Korzysta ona z osiągnięć innych dziedzin analizy, np. teorii miary i teorii dystrybucji.
Teoria potencjału wyłoniła się w XIX w., właśnie w badaniach nad potencjałami pól fizycznych. Pracowali nad nią najwybitniejsi matematycy jak S.D. Poisson, C.F. Gauss, G.F.B. Riemann, J.H. Poincaré i D. Hilbert.
Przypisy
- ↑ a b c Skwarczyński 1995 ↓, s. 396.
- ↑ Skwarczyński 1995 ↓, s. 404.
- ↑ potencjału teoria, Encyklopedia PWN .
Bibliografia
- Maciej Skwarczyński: Klasyczna teoria potencjału Leksykon matematyczny. Warszawa: Wydawnictwo „Wiedza Powszechna”, 1995. ISBN 83-214-0783-8.
Linki zewnętrzne
Potential theory. Encyclopedia of Mathematics .- Eric W. Weisstein, Potential Theory, MathWorld, Wolfram Research (ang.). .
