W tym artykule porozmawiamy o Sven-Göran Eriksson, temacie, który przykuł dziś uwagę wielu osób. Sven-Göran Eriksson to temat, który wywołał debatę i wzbudził ciekawość w różnych kręgach. Na przestrzeni dziejów Sven-Göran Eriksson odgrywał ważną rolę w różnych kulturach i był przedmiotem studiów i badań w różnych dziedzinach. W tym artykule zbadamy różne aspekty związane z Sven-Göran Eriksson, od jego pochodzenia i ewolucji po wpływ na obecne społeczeństwo. Dowiemy się, co sprawia, że Sven-Göran Eriksson jest istotny i dlaczego ważne jest, aby zwracać na to uwagę. Dołącz do nas w tej podróży pełnej odkryć i poznania Sven-Göran Eriksson!
Data i miejsce urodzenia |
5 lutego 1948 | ||||||||||||||||||||||||||||||||||||
---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
Wzrost |
178 cm | ||||||||||||||||||||||||||||||||||||
Pozycja | |||||||||||||||||||||||||||||||||||||
Kariera seniorska | |||||||||||||||||||||||||||||||||||||
| |||||||||||||||||||||||||||||||||||||
Kariera trenerska | |||||||||||||||||||||||||||||||||||||
| |||||||||||||||||||||||||||||||||||||
|
Sven-Göran Eriksson (wym. ⓘ) (ur. 5 lutego 1948 w Sunne) – szwedzki trener piłkarski, piłkarz, występujący na pozycji prawego obrońcy. Jako zawodnik grał w drugoligowym KB Karlskoga i trzecioligowym Degerfors IF. Po szybkim zakończeniu kariery piłkarskiej w wieku 27 lat (z powodu kontuzji kolana) rozpoczął pracę szkoleniową. Z każdym z klubów, w którym pracował, osiągał znaczące wyniki, począwszy od awansu do pierwszej ligi z Degerfors IF, przez Puchar UEFA z IFK Göteborg, a skończywszy na tytułach mistrza kraju z Benficą Lizbona i S.S. Lazio. Jest jednym z trzech szkoleniowców, wraz z Giovannim Trapattonim i Arsènem Wengerem, który prowadził drużynę w finałach trzech najważniejszych klubowych rozgrywek europejskich – o Puchar UEFA (trzykrotnie), Puchar Mistrzów i Puchar Zdobywców Pucharów. Od października 2000 roku do czerwca 2006 był pierwszym w historii zagranicznym selekcjonerem reprezentacji Anglii. W ciągu sześciu lat pracy dwukrotnie doprowadził ją do ćwierćfinału mistrzostw świata i raz do ćwierćfinału mistrzostw Europy; za każdym razem jego podopieczni ulegali drużynom prowadzonym przez Luiza Felipe Scolariego. W czerwcu 2007, po roku przerwy, Eriksson podpisał kontrakt z Manchesterem City. W 2008 roku został selekcjonerem reprezentacji narodowej Meksyku, którą prowadził przez 16 miesięcy. Został zwolniony za słabe wyniki w eliminacjach do MŚ 2010, a dokładnie po przegranej z Hondurasem 1-3. Następnie wrócił do Anglii i został dyrektorem klubu Notts County, występującego w angielskiej League Two (czwarty poziom ligowy). W marcu 2010 r. został trenerem reprezentacji narodowej Wybrzeża Kości Słoniowej, ale zrezygnował w dniu 25 czerwca po słabym występie drużyny na Mistrzostwach Świata w piłce nożnej w RPA. Od 3 października 2010 do 25 października 2011 był trenerem angielskiego klubu Leicester City F.C. W styczniu 2024 roku u Erikssona zdiagnozowano raka trzustki.
Pracę szkoleniową zaczynał jako asystent (1976) i pierwszy trener (1977–1978) w Degerfors IF. Ze swoją drużyną szybko awansował do pierwszej ligi szwedzkiej. W 1979 został trenerem jednego z najbardziej utytułowanych klubów w Szwecji IFK Göteborg. Młody szkoleniowiec w ciągu trzech lat zdobył z nim dwukrotnie mistrzostwo kraju, raz Puchar kraju, a w 1982 po zwycięstwie w dwumeczu (1:0 i 3:0) nad Hamburger SV świętował pierwsze w historii szwedzkiego futbolu trofeum międzynarodowe – Puchar UEFA.
Kilka tygodni po tym triumfie otrzymał propozycję pracy w Benfice Lizbona, z którą zdobył dwa tytuły mistrza Portugalii i jeden puchar kraju. Do Benfiki powrócił pięć lat później. Prowadzony przez niego zespół w 1991 roku ponownie okazał się bezkonkurencyjny w lidze, a rok wcześniej zagrał w finale Pucharu Mistrzów, w którym uległ 0:1 Milanowi.
W 1984 roku upomniała się o niego Serie A. Najpierw pracował w AS Roma, którą, ze Zbigniewem Bońkiem w składzie, doprowadził do zwycięstwa w Pucharze Włoch, a później w AC Fiorentinie, przez pięć lat w Sampdorii i najbardziej udanie od 1997 do 2000 roku w S.S. Lazio. Drużynę ze stolicy Włoch, w której nie brakowało indywidualności piłkarskich (m.in. Siniša Mihajlović, Alessandro Nesta, Fernando Couto, Pavel Nedved, Dejan Stanković, Marcelo Salas, Christian Vieri, Roberto Mancini i Matias Almeyda) nauczył zespołowości i pracowitości. Jego podopieczni zdobyli mistrzostwo i Puchar kraju oraz Puchar Zdobywców Pucharów i – po pokonaniu Manchesteru United – Superpuchar Europy.
W październiku 2000 roku został, jako pierwszy szkoleniowiec urodzony poza Wielką Brytanią, selekcjonerem reprezentacji Anglii. Jego zespół wygrał 5:1 w eliminacjach do Mundialu 2002 z Niemcami. Przed jego przyjściem Anglicy zajmowali przedostatnie miejsce w grupie. Ostatecznie kwalifikacje skończyli na pierwszym.
Eriksson znacznie odmłodził drużynę. Na mundialu 2002 średnia wieku angielskich piłkarzy wynosiła 26 lat. Wprowadził do reprezentacji Johna Terry’ego, Franka Lamparda, Paula Robinsona, Wayne’a Rooneya i Joe Cole’a. Na trzech turniejach, do których awansował z Anglią Eriksson, zespół docierał do ćwierćfinału. Najpierw uległ 1:2 przyszłemu mistrzowi – Brazylii, a na dwóch kolejnych turniejach, tj. na mistrzostwach Europy 2004 i mistrzostwach świata 2006 po rzutach karnych Portugalii.
Mimo iż angielscy dziennikarze często krytykowali wiele pomysłów szwedzkiego trenera (powierzenie opaski kapitańskiej Davidowi Beckhamowi, brak dyscypliny w drużynie) i bardziej aniżeli pracą trenerską zajmowali się jego życiem prywatnym, to za selekcjonerskiej kadencji Erikssona Anglia powróciła do światowej czołówki, osiągając bardzo przyzwoite wyniki w mistrzostwach świata i Europy.
Po Mundialu 2006 przekazał stanowisko trenera kadry swojemu asystentowi Steve’owi McClarenowi. Sam przez ponad rok pozostawał bez pracy (w tym czasie odrzucił m.in. propozycję prowadzenia reprezentacji RPA). W czerwcu 2007 roku podpisał kontrakt z Manchesterem City.
W czerwcu 2008 podpisał kontrakt na prowadzenie reprezentacji Meksyku. Na stanowisku selekcjonera zastąpił Hugo Sáncheza. Drużynę narodową prowadził do 2 kwietnia 2009. Został zwolniony po porażce z Hondurasem, gdy po siedmiu rozegranych spotkaniach eliminacji piłkarskich mistrzostw świata Meksyk wygrał tylko jedno.
Od 20 marca 2010 prowadzi reprezentację Wybrzeża Kości Słoniowej. Na stanowisku selekcjonera zastąpił Vahid Halilhodžića. Zrezygnował z prowadzenia drużyny w dniu 25 czerwca 2010 r. po tym jak odpadła w fazie grupowej Mistrzostw Świata w piłce nożnej w RPA.
Od 3 października 2010 do 24 października 2011 był trenerem Leicester City F.C.
Po dwuletniej przerwie Sven dostał propozycję prowadzenia chińskiego Guangzhou R&F. Przez ten okres był dyrektorem technicznym w arabskim Al-Nasr Dubaj i tajskim BEC Tero Sasana.