W dzisiejszym świecie Laurence Olivier jest istotnym tematem i cieszy się rosnącym zainteresowaniem szerokiego grona osób. Niezależnie od tego, czy jest to życie codzienne, polityka, technologia czy jakakolwiek inna dziedzina, Laurence Olivier odgrywa kluczową rolę w naszym sposobie życia i ewolucji naszego środowiska. W miarę postępu społeczeństwa i zmiany okoliczności istotne jest, aby być na bieżąco i zastanawiać się nad Laurence Olivier, zarówno w jego obecnym kontekście, jak i znaczeniu historycznym. W tym artykule zagłębimy się w fascynujący świat Laurence Olivier i zbadamy jego różne aspekty i implikacje dla naszego codziennego życia.
Laurence Olivier (lata 40. XX wieku) | |
Imię i nazwisko |
Laurence Kerr Olivier |
---|---|
Data i miejsce urodzenia |
22 maja 1907 |
Data i miejsce śmierci |
11 lipca 1989 |
Strona internetowa |
Laurence Kerr Olivier, baron Olivier (ur. 22 maja 1907 w Dorking, zm. 11 lipca 1989 w Steyning) – angielski aktor, zdobył światową sławę dzięki rolom bohaterów szekspirowskich w teatrze i filmie, reżyser teatralny, producent. American Film Institute umieścił go na 14. miejscu na liście największych aktorów wszech czasów (The 50 Greatest American Screen Legends).
W 1949 nagrodzony dwukrotnie Oscarem za film Hamlet w kat. „najlepszy film” i „najlepsza rola męska”, a w 1978 Oscarem honorowym za całokształt pracy aktorskiej.
Określany często największym aktorem szekspirowskim epoki. Za osiągnięcia teatralne Elżbieta II nadała mu tytuł „Sir”. Wieloletni dyrektor Teatru Narodowego w Londynie.
Jeden z pretendentów do roli Vito Corleone w Ojcu chrzestnym, której przyjęcia odmówił z powodów zdrowotnych i ostatecznie przyjął ją Marlon Brando.
Wystąpił w ponad 100 filmach, z których wiele mogło poszczycić się wysokimi pozycjami w zestawieniach amerykańskiego box office’u.
Urodził się w Dorking, w hrabstwie Surrey, jako najmłodszy z trojga dzieci Agnes Louise (z domu Crookenden; 1871–1920) i Gerarda Kerra Oliviera (1869–1939). Miał dwoje starszego rodzeństwa: siostrę Sybille (1901–1989) i brata Gerarda Dacresa „Dickiego” (1904–1958). Ich prapradziadek wywodził się z francuskich hugenotów. Ojciec Laurence’a rozpoczął karierę jako nauczyciel, ale po ukończeniu 30 lat odkrył silne powołanie zakonne i został wyświęcony na kapłana Kościoła anglikańskiego.
W 1916 został przyjęty do chóru Church of All Saints Choir School w centrum Londynu. W 1917 zachwycił publiczność jako Brutus w szkolnej inscenizacji Juliusz Cezar. Później zdobywał pochwały za role w innych produkcjach uczniowskich – Marii w Wieczorze Trzech Króli (1918) i Katarzyny w Poskromieniu złośnicy (1922). W latach 1920–1924 uczęszczał do St. Edward's School w Oksfordzie. W 1924 podjął studia aktorskie w Central School of Speech Training and Dramatic Art.
Był trzykrotnie żonaty. 25 lipca 1930 poślubił aktorkę Jill Esmond. Mieli syna Tarquina. 29 stycznia 1940 się rozwiedli. W listopadzie 1936 związał się z Vivien Leigh, z którą ożenił się 31 sierpnia 1940 podczas prywatnej uroczystości w Santa Barbara. Tylko on wiedział o chorobie maniakalno-depresyjnej swojej żony. 6 stycznia 1961 doszło do ich rozwodu, a już 17 marca 1961 poślubił Joan Plowright, z którą miał troje dzieci: Richarda Kerra, Tamsin Agnes Margaret i Julie Kate oraz z którą pozostawał małżeństwem przez 28 lat, aż do swojej śmierci w 1989.
Był biseksualistą. Spotykał się m.in. z Peterem Finchem, Shelley Winters, Noëlem Cowardem, Richardem Burtonem, Johnem Gielgudem, Ivorem Novello, Elissą Landi, Margot Fonteyn, Siegfriedem Sassoonem, Dannym Kaye (1949–1950), Marlonem Brando (1951) i Sarah Miles (1960).