W całej historii Johan Huizinga był tematem bardzo interesującym ludzkość. Od czasów starożytnych do współczesności Johan Huizinga wzbudza ciekawość, debatę i refleksję w społeczeństwie. Napisano wiele książek, nakręcono filmy, przeprowadzono badania i wygłoszono wykłady na temat Johan Huizinga, demonstrując znaczenie i znaczenie, jakie ma on w życiu ludzi. Johan Huizinga może dotyczyć różnych aspektów, od naukowych i technologicznych po kulturowe i filozoficzne, co czyni go tematem multidyscyplinarnym i szerokim. W tym artykule przyjrzymy się różnym perspektywom i podejściu do Johan Huizinga, aby poszerzyć naszą wiedzę i zrozumienie tego fascynującego tematu.
Data i miejsce urodzenia |
7 grudnia 1872 |
---|---|
Data i miejsce śmierci | |
Zawód, zajęcie |
historyk, eseista, językoznawca |
Johan Huizinga /ˈjoːɦɑn 'ɦœyzɪŋaː/ (ur. 7 grudnia 1872 w Groningen, zm. 1 lutego 1945 w De Steeg k. Arnhem) – holenderski historyk, eseista i językoznawca, autor słynnej monografii Jesień średniowiecza (1919), w której przedstawił panoramiczny obraz kultury i życia społecznego u schyłku średniowiecza.
Johan Huizinga napisał również Homo ludens (1938), Kultura XVII-wiecznej Holandii oraz biografię Erazma z Rotterdamu.
Urodził się 7 grudnia 1872 w Groningen jako drugi syn Dirka Huizingi oraz Jakoby Tonkens, która osierociła syna w wieku dwóch lat. Choć jego ojciec był profesorem fizjologii Uniwersytetu w Groningen, wśród licznych jego przodków było wielu menonckich pastorów realizujących się w dziedzinie historii i literatury. W dzieciństwie zajmował się kolekcjonowaniem monet i heraldyką. W gimnazjum rozwijał swoje zainteresowania mitologią oraz antropologią, a także uczył się języka arabskiego, hebrajskiego i niemieckiego, którego naukę pobierał u Jana te Winkela. W 1891 rozpoczął na Uniwersytecie w Groningen studia z zakresu filologii niderlandzkiej, uzyskując dwa lata później uprawnienia do nauczania języka, historii i geografii. W 1895 zdał egzamin doktorski, po czym w celu przygotowania dysertacji doktorskiej udał się na roczne studia zagraniczne do Lipska. Pracę doktorską zatytułowaną Vidusaka w dramacie indyjskim obronił ostatecznie w 1897.
Profesor historii Uniwersytetu w Groningen w latach 1905-1915 oraz w Lejdzie w latach 1915-1942 (od 1933 rektor). W 1942 roku złożył rezygnację protestując przeciwko decyzji o usunięciu przez władze niemieckie z uniwersytetu jednego z jego kolegów. Został pozbawiony profesury i przez 3 miesiące internowany. Z wykształcenia był orientalistą, specjalizował się w historii Zachodu oraz w historii i teorii kultury.
Swój stosunek do świata przeszłości ujmował jako „włóczęgostwo intelektualne”, dzięki temu nie został znawcą jednej epoki.