David Woodard
W tym artykule zbadamy fascynujący świat David Woodard i jego wpływ na różne aspekty społeczeństwa. Od jego wpływu w historii, poprzez jego dzisiejsze znaczenie, aż po jego projekcję w przyszłości, David Woodard odegrał i odgrywa kluczową rolę w wielu obszarach. Idąc tym tropem, przeanalizujemy, w jaki sposób David Woodard ukształtował i nadal wpływa na nasze życie, a także konsekwencje, jakie jego obecność ma w różnych obszarach. Stosując podejście multidyscyplinarne, zagłębimy się w tajniki David Woodard i spróbujemy rozwikłać jego złożoność, aby lepiej zrozumieć jego miejsce w społeczeństwie.
 Woodard w 2020 | |
| Imię i nazwisko |
David James Woodard |
|---|---|
| Data i miejsce urodzenia |
6 kwietnia 1964 |
| Narodowość | |
| Język | |
| Alma Mater | |
| Dziedzina sztuki |
Postmodernizm, pisanie, dyrygentura |
| |
| Strona internetowa | |
David James Woodard (wym. /ˈwʊdɑːrd/ (
odsłuchaj), ur. 6 kwietnia 1964) – amerykański pisarz, dyrygent i kompozytor. W latach dziewięćdziesiątych wymyślił słowo „prequiem”, które było składanką słów „preemptive” i „requiem”. Prequiem to buddaistyczna praktyka komponowania muzyki, którą gra się podczas lub zaraz przed śmiercią jej podmiotu.
Woodard dyrygował oraz był dyrektorem muzycznym nabożeństw żałobnych w Los Angeles. W 2001 roku poprowadził ceremonie obywatelską na nieistniejącej już linii kolejowej Angels Flight w pamięci nieszczęśliwego wypadku Leona Praporta i jego rannej wdowy Loli. Prowadził także prequiemy na łonie przyrody, między innymi w pamięci Brunatnego Pelikana Kalifornijskiego, na plaży, na której zginęło zwierzę.
Woodard słynie także z jego replik Dreamachine, lekko psychotropowej lampy, która była wystawiania w galeriach sztuki na całym świecie. W Niemczech i w Nepalu, słynie z kontrybucji do gazety literackiej Der Freund, w szczególności na temat karmy, świadomości roślin i osady Nueva Germiania w Paragwaju.
Edukacja
Woodard studiował w New School for Social Research i na Uniwersytecie Kalifornijskim w Santa Barbara.
Nueva Germania
W 2003 roku Woodard został wybrany jako radny w Juniper Hills (hrabstwo Los Angeles) w Kalifornii. Podczas swojego mandatu zaproponował partnerstwo między Juniper Hills a Nueva Germania, w Paragwaju. Aby zrealizować swój plan, Woodard udał się do niegdysiejszej wegetariańskiej / feministycznej utopii i spotkał się z miejskim przywództwem. Po wizycie w mieście, zrezygnował z dalszego partnerstwa między miastowego, ale zainteresował się wspólnotą, która opisał i badał w późniejszych pismach. Szczególnie zainteresował się proto-transhumanistyczną koncepcją spekulanta Richarda Wagnera i Elisabeth Förster-Nietzsche, którą wraz z mężem Bernhardem Försterem założyła i mieszkała w Kolonii w latach 1886-1889.
W latach 2004–2008 Woodard często udawał się do Nueva Germania, z poparciem Wiceprezydenta Stanów Zjednoczonych Dicka Cheneya. W 2011 pozwolił szwajcarskiemu pisarzowi Christianowi Kracht opublikowanie ich wspólnej licznej korespondencji, w szczególności dotyczącej Nueva Germania. Ukazały się dwa tomy pod wydawnictwem Uniwersytetu Gottfrieda Wilhelma Leibniza w Hanowerze Wehrhahn Verlag.
Frankfurter Allgemeine Zeitung uznało, że: „ zacierają granicę między życiem a sztuką.” Der Spiegel zakłada, że pierwszy tom, Five Years, vol. 1, jest „duchowym dziełem przygotowawczym” do kolejnej powieści Imperium Krachta.
Według Andrew McCanna, „Kracht towarzyszył Woodardowi w podróży do tego, co zostało z tego miejsca, w którym potomkowie pierwotnych osadników żyją w drastycznie zmniejszonych warunkach. Jak wynika z korespondencji, Kracht zobowiązał Woodarda do popierania rozwoju kultury i zbudowania miniaturowej Festspielhaus w Bayreuth na miejscu dawnej rezydencji Elisabeth Förster-Nietzsche.” W ostatnich latach Nueva Germania hartowała się w bardziej turystyczne oblicza, otwierając zakwaterowania typu bed and breakfast, hotele, i prowizoryczne muzeum historyczne.
Dreamachine
W latach 1989–2007 Woodard tworzył repliki Dreamachine, stroboskopowej konstrukcji wymyślonej przez Briona Gysina i Iana Sommerville'a, która składa się z cylindra, wykonanego z miedzi lub papieru. Ten cylinder obraca się wokół lampy elektrycznej – podczas obserwacji przy zamkniętych oczach maszyna może wywoływać aberracje umysłowe porównywalne do zatrucia narkotykami lub śnienia.
Po wniesieniu Dreamachine do wizualnej retrospektywy Ports of Entry Williama S. Burroughsa w LACMA z 1996 roku, Woodard zaprzyjaźnił się z autorem i podarował mu „bohemian model” (papier) Dreamachine na 83 urodziny. Sotheby’s wystawił na aukcji poprzednią maszynę prywatnemu kolekcjonerowi w 2002 roku, a ta ostatnia pozostaje na przedłużonej pożyczce z posiadłości Burroughsa w Spencer Museum of Art.
Uwagi
- ↑ W 1990 roku Woodard wynalazł fikcyjną maszynę psychoaktywną, Feraliminal Lycanthropizer, którego efekty są totalnie odwrotnie od tych, jakie wywołuje Dreamachine.
Przypisy
- ↑ Carpenter, S., „In Concert at a Killer's Death”, Los Angeles Times, 9 maja 2001.
- ↑ Rapping, A., Portret Woodarda (Seattle: Getty Images, 2001).
- ↑ Reich, K., „Family to Sue City, Firms Over Angels Flight Death”, Los Angeles Times, 16 marca 2001.
- ↑ Dawson, J., Los Angeles' Angels Flight (Mount Pleasant, US: Arcadia Publishing, 2008), str. 125.
- ↑ Manzer, T., „Pelican's Goodbye is a Sad Song”, Press-Telegram, 2 października 1998.
- ↑ Carozzi, I., „La storia di Nueva Germania”, Il Post, 13 października 2011.
- ↑ a b Riniker, C., „Autorschaftsinszenierung und Diskursstörungen in Five Years”, w J. Bolton, et al., redaktorzy, German Monitor 79 (Lejda: Brill, 2016).
- ↑ Chandarlapaty, R., „Woodard and Renewed Intellectual Possibilities”, w Seeing the Beat Generation (Jefferson, NC, US: McFarland & Company, 2019), str. 142–146.
- ↑ Epstein, J., „Rebuilding a Home in the Jungle”, San Francisco Chronicle, 13 marca 2005.
- ↑ Schröter, J., „Interpretive Problems with Author, Self-Fashioning and Narrator”, w Birke, Köppe, redaktorzy, Author and Narrator (Berlin: De Gruyter, 2015), str. 113–138.
- ↑ Woodard, D., „In Media Res”, 032c, lato 2011, str. 180–189.
- ↑ Link, M., „Wie der Gin zum Tonic”, Frankfurter Allgemeine Zeitung, 9 listopada 2011.
- ↑ Kracht, C., & Woodard, Five Years (Hanower: Wehrhahn Verlag, 2011).
- ↑ Diez, G., „Die Methode Kracht”, Der Spiegel, 13 lutego 2012.
- ↑ McCann, A. L., „Allegory and the German (Half) Century”, Sydney Review of Books, 28 sierpnia 2015.
- ↑ Allen, M., „Décor by Timothy Leary”, The New York Times, 20 stycznia 2005. Zarchiwizowane z oryginału 22 kwietnia 2015 r.
- ↑ Woodard, uwaga dotycząca programu, Program, Berlin, Listopad 2006.
- ↑ Knight, C., „The Art of Randomness”, Los Angeles Times, 1 sierpnia 1996.
- ↑ Bolles, D., „Dream Weaver”, LA Weekly, 26 lipca—1 sierpnia 1996.
- ↑ Ambasada Stanów Zjednoczonych, Praga, „Literární večer s diskusí”, październik 2014.
- ↑ Woodard, „Burroughs und der Steinbock”, Schweizer Monat, marzec 2014, str. 23.
- ↑ Spencer Museum of Art, Dreamachine, KU.
Linki zewnętrzne
- Literatura autorstwa i dotycząca Davida Woodarda w katalogu Helveticat Szwajcarskiej Biblioteki Narodowej