3 Gwardyjska Armia
W tym artykule przeanalizowano znaczenie 3 Gwardyjska Armia w dzisiejszym społeczeństwie. 3 Gwardyjska Armia jest przedmiotem zainteresowania i debaty od dziesięcioleci, a jego wpływ rozciąga się na wszystkie dziedziny życia. Od samego początku 3 Gwardyjska Armia odegrał fundamentalną rolę w sposobie, w jaki ludzie odnoszą się do siebie, w rozwoju kultury i ewolucji technologii. Na przestrzeni dziejów 3 Gwardyjska Armia był przedmiotem badań w różnych dyscyplinach, od psychologii po ekonomię, a jego znaczenie jest widoczne w sposobie, w jaki wpływa na nasze codzienne życie. W tym artykule zostanie zbadanych wiele aspektów 3 Gwardyjska Armia i przeanalizowany zostanie jego wpływ na współczesny świat.
| Historia | |
| Państwo | |
|---|---|
| Sformowanie |
1942 |
| Rozformowanie |
1945 |
| Działania zbrojne | |
| II wojna światowa Operacja lwowsko-sandomierska Operacja wiślańsko-odrzańska Operacja berlińska | |
| Organizacja | |
| Rodzaj sił zbrojnych | |
| Podległość | |
.jpg)
3 Gwardyjska Armia, (ros. 3-я гвардейская армия) – związek operacyjny Armii Czerwonej z okresu II wojny światowej.
Historia
W czasie walk na froncie wschodnim 3 Gwardyjska Armia wchodziła w skład kilku związków operacyjno-strategicznych Armii Czerwonej, w tym 4 Frontu Ukraińskiego. Następnie, będąc w składzie wojsk 1 Frontu Ukraińskiego uczestniczyła w walkach na ziemiach polskich. Dowodzona była przez gen. płk Wasilija Gordowa. Funkcję szefa sztabu pełnił gen. por. Stiepan Lubarskij. Latem 1944 brała udział w walkach pod Annopolem, a następnie na przyczółku baranowsko-sandomierskim. Z tego przyczółka 12 stycznia 1945 rozpoczęła natarcie w ramach ofensywy zimowej.
Uczestniczyła w walkach o Kielce, które zdobyła 15 stycznia. W rejonie Bytomia Odrzańskiego toczyła boje z oddziałami niemieckimi z 1 Armii Pancernej wchodzącej w skład Grupy Armii Środek. Następnie rozwinęła natarcie w kierunku Zielonej Góry. Będąc nadal w składzie 1 Frontu Ukraińskiego uczestniczyła w operacji berlińskiej zajmując pozycję wyjściową nad Nysą Łużycką. Przy Armii działały 3 samodzielne karne kompanie.
Dowództwo armii
Dowódcy:
- gen. por. Dmitrij Leluszenko (05.12.1942 - 13.03.1943)
- gen. mjr Gieorgij Chietagurow (14.03.1943 - 22.08.1943)
- gen. por. Dmitrij Riabyszew (16.02.1944 - 29.03.1944)
- gen. płk Wasilij Gordow (02.04.1944 - 09.05.1945)
Członkowie Rady Wojennej:
- gen. mjr Iwan Kolesniczenko
- gen. mjr Afanasiej Łopatienko
Szefowie sztabu:
Struktura organizacyjna
Przypisy
- ↑ Sobczak (red.) 1975 ↓, s. 147.
- ↑ a b c Dolata 1971 ↓, s. 595.
- ↑ Dolata i Jurga 1977 ↓, s. 14.
- ↑ Zwierzyniecki 2018 ↓, s. 97.
- ↑ Dolata i Jurga 1977 ↓, s. 58.
- ↑ Sommerville 1992 ↓, s. 300.
- ↑ Dajnes 2015 ↓, s. 232.
- ↑ https://pamyat-naroda.ru/warunit/id4396/
- ↑ Bahm 2015 ↓, s. 249,250.
Bibliografia
- Karl Bahm: Berlin 1945. Warszawa: 2015. ISBN 978-83-11-13571-0.
- Władimir Dajnes: Bataliony karne i oddziały zaporowe Armii Czerwonej. Warszawa: 2015.
- Bolesław Dolata: Wyzwolenie Polski 1944-1945. Warszawa: 1971.
- Bolesław Dolata, Tadeusz Jurga: Walki zbrojne na ziemiach polskich 1939-1945. Warszawa: 1977.
- Kazimierz Sobczak (red.): Encyklopedia II wojny światowej. Warszawa: 1975.
- Donald Sommerville: Kronika II wojny światowej. Kraków: 1992.
- Robert Zwierzyniecki: Walki na przyczółku sandomierskim w latach 1944–1945. Kraków: 2018.