Zajazd Prowansalski
W tym artykule szczegółowo zbadamy temat Zajazd Prowansalski, analizując jego pochodzenie, wpływ na obecne społeczeństwo i możliwe perspektywy na przyszłość. Zajazd Prowansalski to temat o dużej aktualności i zainteresowaniu szerokiego spektrum ludzi, gdyż obejmuje aspekty od historii po technologię, poprzez kulturę i wpływ na codzienne życie ludzi. W całym artykule postaramy się przedstawić pełną i szczegółową wizję Zajazd Prowansalski, mając na celu wzbogacenie wiedzy naszych czytelników i wygenerowanie przestrzeni do refleksji na ten fascynujący temat.
 nr rej. 01135
| |
| |
| Państwo | |
|---|---|
| Miejscowość | |
| Adres |
Triq ir-Republika |
| Styl architektoniczny | |
| Architekt | |
| Kondygnacje |
3 |
| Rozpoczęcie budowy | |
| Pierwszy właściciel | |
| Obecny właściciel |
Rząd Malty |
Położenie na mapie Malty  | |
Położenie na mapie Morza Śródziemnego  | |
 35°53′51,0″N 14°30′40,5″E/35,897500 14,511250
| |
Zajazd Prowansalski (malt. Berġa ta’ Provenza, ang. Auberge de Provence) – jest jednym z ośmiu, zbudowanych na terenie Valletty, miejsc zamieszkania rycerzy zakonnych kawalerów maltańskich zajazdów z tzw. langues (grup językowych). Został zbudowany dla rycerzy z Prowansji.
Zajazd Prowansalski jest położony przy ulicy Triq ir-Republika, w sąsiedztwie kościoła św. Franciszka z Asyżu oraz kościoła św. Barbary.
Historia
Budynek został zaprojektowany przez Girolama Cassara, maltańskiego architekta i inżyniera wojskowego, który w okresie od lat 60. do 80. XVI wieku zaprojektował oraz nadzorował budowę kilkudziesięciu najważniejszych budynków w stolicy Malty m.in. Pałac Wielkiego Mistrza, konkatedrę świętego Jana oraz Verdala Palace w Siġġiewi. Jego budowę zakończono w 1571 lub na przełomie 1574/1575 roku. W 1638 roku budynek został gruntownie przebudowany i rozbudowany. Dziewięć kwadratowych pokoi oraz wejście do budynku są śladami tej przebudowy. Zajazd służył zakonowi do momentu francuskiej okupacji Malty w roku 1798, kiedy to został przejęty przez wojska Napoleona i stał opuszczony przez dwa lata. W 1800 roku po zajęciu wyspy przez Brytyjczyków obiekt pełnił różne funkcje, był m.in. hotelem i koszarami wojskowymi. W 1826 roku część budynku została przekazana nowo utworzonemu The Malta Union Club skupiającego oficerów i cywilów służących na Malcie. W czasie II wojny światowej nie uległ większym uszkodzeniom. Szczególnie warty uwagi jest zachowany w oryginalnym stanie, położony na pierwszym piętrze, wielki salon, który służył jako refektarz i miejsce spotkań rycerzy. Jego sufit zdobiony jest malowidłami oraz kasetonami sufitowymi.
Od 1955 roku budynek jest siedzibą otworzonego w 1958 roku National Museum of Archaeology Malty. Muzeum zostało oficjalnie otwarte w styczniu 1958 roku przez minister edukacji, panią Agathę Barbarę. Obiekt został wpisany na listę National Inventory of the Cultural Property of the Maltese Islands pod numerem 01135.
Przypisy
- ↑ a b c Auberge de Provence. National Inventory of the Cultural Property of the Maltese Islands. . (ang.).
- ↑ Praca zbiorowa: Malta. Warszawa: Mediaprofil Sp. z o.o., 2006, s. 154, seria: „Podróże marzeń”. ISBN 83-60174-18-0.
- ↑ a b the auberge de provence. Angelfire.com. . (ang.).
- ↑ Church of St. Barbara. National Inventory of the Cultural Property of the Maltese Islands. . (ang.).
- ↑ the maltese architect gerolamo cassar. Angelfire.com. . (ang.).
- ↑ The Malta Union Club History. The Malta Union Club. . . (ang.).
- ↑ National Museum of Archaeology. Heritage Malta. . . (ang.).
- ↑ Auberges in Valletta, Auberge De Provence. Maltese History @ Heritage. . (ang.).
- † Zburzone / Rozebrane / Ruiny