W tym artykule zagłębimy się w ekscytujący świat Wiktor Ostrowski. Od jego początków do dnia dzisiejszego zbadamy każdy istotny aspekt, który wyznaczał ewolucję Wiktor Ostrowski na przestrzeni czasu. Przeanalizujemy jego wpływ na społeczeństwo, jego wpływ w różnych obszarach i różne perspektywy, które istnieją wokół tego tematu. Zanurzymy się w jego wielu aspektach, próbując zrozumieć jego prawdziwą istotę i rolę, jaką odgrywa w naszym życiu. Dołącz do nas w tej podróży pełnej odkryć i refleksji na temat Wiktor Ostrowski.
Wiktor Ostrowski w 1943 r. | |
Data i miejsce urodzenia | |
---|---|
Data i miejsce śmierci | |
Zawód, zajęcie |
inżynier podróżnik, fotografik, alpinista, pisarz |
Wiktor Ostrowski (ur. 3 czerwca?/16 czerwca 1905 w Jekaterynosławiu, zm. 19 stycznia 1992 w Warszawie) – inżynier budownictwa lądowego, podróżnik, fotografik, taternik, alpinista, autor książek reportażowych, oficer Wojska Polskiego.
Ukończył Gimnazjum im. Stanisława Staszica w Sosnowcu. Studiował na wydziale budowy dróg i mostów Politechniki Warszawskiej.
Na stopień podporucznika został mianowany ze starszeństwem z 1 stycznia 1933 i 15. lokatą, a na stopień porucznika ze starszeństwem z 1 stycznia 1937 i 200. lokatą w korpusie oficerów rezerwy piechoty. W 1934 posiadał przydział w rezerwie do 6 Pułku Piechoty Legionów w Wilnie.
W latach 1930–1935 dokonał szeregu pierwszych wejść wspinaczkowych w Tatrach, m.in. południowym filarem Smoczego Szczytu (w 1930 r., wespół z Bolesławem Chwaścińskim) i dolną połową środka północnej ściany Małego Kieżmarskiego Szczytu (w 1932 r., z Chwaścińskim i Wiesławem Stanisławskim), a także pierwszego wejścia zimowego na Smoczy Szczyt (w 1935 r., wespół z Justynem Wojsznisem).
Uczestniczył w polskich wyprawach w Alpy (1932 i 1937) i Andy (1933–1934, zob. wyprawy andyjskie) oraz w Kaukaz (1935). Jako pierwszy wraz z polskim zespołem stanął na szczycie Mercedario, wytyczył też nową drogę na najwyższy szczyt kontynentu, Aconcagua, zwaną dziś „Ruta de los Polacos”. Jego imię nosi jeden z lodowców na Mercedario, Glaciar Ostrowski. Ostrowski jest też pierwszym polskim zdobywcą kaukaskiego szczytu Dychtau, był w Patagonii (1952), organizował własne wyprawy po Afryce (np. w 1945 r. na Kilimandżaro) i Ameryce Południowej.
Debiutował jako reportażysta w 1934 r. Był uczestnikiem kampanii wrześniowej 1939 r., następnie był internowany na Litwie, a potem przez obozy jenieckie w ZSRR dostał się do armii Andersa. Przeszedł kampanię włoską, walczył m.in. pod Monte Cassino. Po wojnie przebywał w Afryce, w 1947 r. osiadł w Buenos Aires.
Był kierownikiem pierwszej argentyńskiej ekspedycji wysokogórskiej na Lądolód Patagoński. Wspinał się też na szczyty Afryki, Kaukazu, Alp, gór Iranu i Kurdystanu. Podczas wyprawy do Patagonii prowadził badania na rzekach Prekordylierów. W 1966 r. uczestniczył w ekspedycji badającej bagnisto-wodną pustynię Laguna Ibera pomiędzy rzekami Parana i Urugwaj. Badał kulturę i obyczaje Indian Araukanów-Mapuche. Po powrocie do Polski (w 1975 r.) był autorem licznych odczytów radiowych i publicznych, poświęconych swoim wyprawom.
Członek honorowy Klubu Wysokogórskiego, Polskiego Związku Alpinizmu w Warszawie i licznych organizacji górskich za granicą. Jego żona, Regina Adamiecka (zm. 2007), była wieloletnim redaktorem Państwowego Instytutu Wydawniczego.
Pochowany na cmentarzu Powązki Wojskowe w Warszawie (kwatera C30-X-30).