W dzisiejszym artykule zagłębimy się w ekscytujący świat Vreni Schneider. Niezależnie od tego, czy interesuje Cię ten temat, czy to ze względu na jego znaczenie historyczne, wpływ na obecne społeczeństwo, czy wpływ na różne dziedziny nauki, jesteśmy pewni, że znajdziesz fascynujące informacje. Zajmiemy się kluczowymi aspektami Vreni Schneider, od jego powstania po ewolucję na przestrzeni lat, a także przeanalizujemy jego dzisiejsze znaczenie. Nie ma znaczenia, czy jesteś ekspertem w dziedzinie Vreni Schneider, czy dopiero zaczynasz, w tym artykule każdy znajdzie coś dla siebie. Przygotuj się na odkrycie wszystkiego, co musisz wiedzieć o Vreni Schneider!
Verena „Vreni” Schneider (ur. 26 listopada 1964 w Elm) – szwajcarska narciarka alpejska, pięciokrotna medalistka igrzysk olimpijskich, sześciokrotna medalistka mistrzostw świata oraz trzykrotna zdobywczyni Pucharu Świata. Jedna z najbardziej utytułowanych zawodniczek w historii tego sportu. Jedna z niewielu zawodniczek, która stawała na podium zawodów Pucharu Świata we wszystkich konkurencjach.
W zawodach Pucharu Świata Vreni Schneider zadebiutowała 11 grudnia 1983 roku w Val d’Isère, gdzie zajęła 28. miejsce slalomie gigancie. Pierwsze punkty wywalczyła nieco ponad rok później, 14 grudnia 1984 roku w Madonna di Campiglio, zajmując dziewiąte miejsce w slalomie. Już trzy dni później pierwszy raz stanęła na podium, 17 grudnia w Santa Caterina wygrywając giganta. W zawodach tych wyprzedziła Tamarę McKinney z USA i Marię Epple z RFN. W kolejnych startach jeszcze trzykrotnie stawała na podium: 4 stycznia w Mariborze była druga, 3 marca w Vail zajęła trzecie miejsce, a 17 marca 1985 roku w Waterville Valley zwyciężyła w gigancie. W klasyfikacji generalnej sezonu 1984/1985 była dziewiąta, a w klasyfikacji giganta zajęła trzecie miejsce, za swą rodaczką, Michelą Figini i Mariną Kiehl z RFN. Na przełomie stycznia i lutego 1985 roku wystartowała na mistrzostwach świata w Bormio, gdzie w gigancie uplasowała się na dwunastej pozycji.
Po raz pierwszy na podium klasyfikacji generalnej stanęła w sezonie 1985/1986. Na podium zawodów stawała siedem razy, w tym trzykrotnie zwyciężała: 6 stycznia w Mariborze, 19 stycznia w Oberstaufen i 20 marca 1986 roku w Waterville Valley była najlepsza w gigancie. Sezon ukończyła na trzecim miejscu, ulegając dwóm rodaczkom: Marii Walliser i Erice Hess. W gigancie zdobyła pierwszą w karierze Małą Kryształową Kulę, w klasyfikacji kombinacji była piąta, a w slalomie siódma. Jeszcze lepsze wyniki osiągnęła w kolejnym sezonie, w którym jedenastokrotnie plasowała się w najlepszej trójce. Odniosła przy tym sześć zwycięstw: 6 grudnia w Waterville Valley, 5 stycznia w Saalbach-Hinterglemm, 13 lutego w Megève i 22 marca w Sarajewie wygrywała giganty, a 17 grudnia w Courmayeur i 14 lutego 1987 roku w Saint-Gervais była najlepsza w slalomach. W efekcie w klasyfikacji generalnej była druga, 7 punktów za Walliser, drugie miejsce zajęła także w klasyfikacji kombinacji, a w gigancie zdobyła Małą Kryształową Kulę. Na początku 1987 roku wystąpiła także na mistrzostwach świata w Crans-Montana, gdzie zdobyła złoty medal w gigancie. Dwa dni wcześniej zajęła czwarte miejsce w supergigancie, przegrywając walkę o podium z Mateją Svet z Jugosławii o 0,25 sekundy. Czwarte miejsce zajęła również w kombinacji, tym razem w walce o brązowy medal lepsza okazała się Tamara McKinney.
Najważniejszym punktem sezonu 1987/1988 były igrzyska olimpijskie w Calgary. Starty rozpoczęła od kombinacji, w której zajmowała siódme miejsce po zjeździe. Slalomu do kombinacji jednak nie ukończyła i ostatecznie nie była klasyfikowana. Trzy dni później wystartowała w gigancie, w którym po pierwszym przejeździe była piąta, tracąc do prowadzącej Hiszpanki Blanki Fernández Ochoy 0,85 sekundy. W drugim przejeździe Szwajcarka uzyskała najlepszy czas i ostatecznie zwyciężyła, wyprzedzając Christę Kinshofer z RFN o 0,93 sekundy i Marię Walliser o 1,23 sekundy. Na tych samych igrzyskach wystartowała także w slalomie, wygrywając oba przejazdy, co dało jej drugi złoty medal. Pozostałe miejsca na podium zajęły: Mateja Svet ze stratą 1,68 sekundy i Christa Kinshofer ze stratą 1,71 sekundy. W zawodach pucharowych na podium znalazła się osiem razy, jednak tylko dwukrotnie zwyciężała: 5 stycznia w Tignes w gigancie i 24 stycznia w Bad Gastein w slalomie. Sezon zakończyła na piątym miejscu, w klasyfikacji slalomu była druga, a w gigancie trzecia.
Schneider zdominowała sezon 1988/1989, wygrywając 14 z 29 zawodów Pucharu Świata. Wygrała ty wszystkie slalomy: 16 grudnia w Altenmarkt, 20 grudnia w Courmayeur, 3 stycznia w Mariborze, 8 stycznia w Mellau, 15 stycznia w Grindelwald, 3 marca w Furano i 10 marca w Shiga Kōgen. Wygrała także sześć z siedmiu rozegranych gigantów: 28 listopada w Les Menuires, 18 grudnia w Valzoldana, 6 i 7 stycznia w Schwarzenbergu, 21 stycznia w Tignes i 8 marca w Shiga Kōgen oraz kombinację 16 grudnia w Altenmarkt. W klasyfikacji generalnej zwyciężyła z przewagą ponad 100 punktów nad Walliser i zdobyła pierwszą Kryształową Kulę. Ponadto zdobyła Małe Kryształowe Kule w klasyfikacjach slalomu i giganta, a w kombinacji była trzecia, za swą rodaczką Brigitte Oertli i Austriaczką Ulrike Maier. Rozgrywane w lutym 1989 roku mistrzostwa świata w Vail przyniosły jej trzy medale. Najpierw zdobyła srebro w kombinacji, osiągając jedenasty czas zjazdu i najlepszy czas slalomu. Na Podium rozdzieliła Tamarę McKinney i Brigitte Oertli. Drugie miejsce zajęła także w slalomie, ustępując tylko Matei Svet. Następnie zajęła 26. miejsce w supergigancie, jednak na zakończenie zwyciężyła w gigancie, wyprzedzając Francuzkę Carole Merle i Mateję Svet. W kolejnym sezonie odniosła pięć zwycięstw: 25 listopada w Park City, 6 stycznia w Piancavallo, 9 stycznia w Hinterstoder, 21 stycznia w Mariborze i 18 marca w Åre była najlepsza w slalomach. Nie wystarczyło to jednak na podium klasyfikacji generalnej PŚ, Szwajcarka zajęła tym razem szóste miejsce. Wywalczyła za to drugie z rzędu zwycięstwo w klasyfikacji slalomu.
Kolejne medale zdobyła podczas mistrzostw świata w Saalbach-Hinterglemm w 1991 roku. W kombinacji zdobyła brązowy medal, uzyskując 24. czas zjazdu i najlepszy czas slalomu. W konkurencji tej lepsze okazały się tylko Chantal Bournissen ze Szwajcarii i Austriaczka Ingrid Stöckl. Następnie zwyciężyła w slalomie, wyprzedzając Jugosłowiankę Natašę Bokal o 0,16 sekundy i Austriaczkę Ingrid Salvenmoser o 0,66 sekundy. Wystartowała również w gigancie, zajęła jednak siódmą pozycję. W zawodach pucharowych osiem razy plasowała się na podium, w tym trzy razy zwyciężała: 11 stycznia w Kranjskiej Gorze w gigancie, 11 marca w Lake Louise w slalomie oraz 17 marca w Vail, ponownie w gigancie. W klasyfikacji generalnej zajęła trzecie miejsce za Austriaczkami: Petrą Kronberger i Sabine Ginther, a w klasyfikacji giganta wywalczyła kolejną Małą Kryształową Kulę. Podobne wyniki osiągnęła w sezonie 1991/1992, w którym na podium stanęła dziewięć razy. Pięć razy stawała na najwyższym stopniu podium: 30 listopada w Lech, 18 stycznia w Mariborze i 29 lutego w Narwiku w slalomie, a 8 grudnia w Santa Caterina i 5 stycznia w Oberstaufen w gigancie. W klasyfikacji generalnej była tym razem czwarta, zwyciężyła za to w klasyfikacji slalomu, a w gigancie była druga za Carole Merle. W lutym 1992 roku wzięła udział w igrzyskach olimpijskich w Albertville, jednak nie zdobyła medali. W slalomie po pierwszym przejeździe zajmowała piąte miejsce, tracąc do prowadzącej Julie Parisien z USA 0,44 sekundy. W drugim przejeździe osiągnęła dziesiąty czas, co dało jej siódmy łączny wynik. Wystartowała także w gigancie, jednak nie ukończyła pierwszego przejazdu.
Bez medalu Schneider wróciła również z mistrzostw świata w Morioce w 1993 roku. Wystartowała tam tylko w slalomie, jednak nie ukończyła rywalizacji i nie była klasyfikowana. W Pucharze Świata na podium stawała sześć razy, z czego cztery razy wygrywała: 6 stycznia w Mariborze, 17 stycznia w Cortina d’Ampezzo, 19 marca w Vemdalen i 8 marca w Åre była najlepsza w slalomie. W klasyfikacji generalnej była szósta, a w klasyfikacji slalomu odniosła kolejne zwycięstwo.
Przez dwa kolejne sezony wygrywała w klasyfikacji generalnej. W tym czasie 27 razy stawała na podium, odnosząc łącznie jedenaście zwycięstw, wszystkie w slalomie: 28 listopada Santa Caterina i 19 grudnia 1993 roku w St. Anton am Arlberg, 9 stycznia w Altenmarkt, 23 stycznia w Mariborze, 5 lutego w Sierra Nevada, 10 marca w Mammoth Mountain, 20 marca w Vail, 27 listopada w Park City i 18 grudnia 1994 roku w Sestriere, 26 lutego w Mariborze i 19 marca 1995 roku w Bormio. W sezonie 1994/1995 wygrała także klasyfikacje giganta i slalomu, a rok wcześniej wygrała w slalomie, a w gigancie była druga za Austriaczką Anitą Wachter. W lutym 1994 roku brała udział w igrzyskach olimpijskich w Lillehammer, gdzie w czterech startach wywalczyła trzy medale. Najpierw wystartowała w zjeździe, zajmując 33. miejsce. Następnie zdobyła srebrny medal w kombinacji, rozdzielając Szwedkę Pernillę Wiberg i Alenkę Dovžan ze Słowenii. Do zwycięstwa Schneider zabrakło 0,13 sekundy. Trzy dni później wywalczyła brązowy medal w gigancie, plasując się 2 sekundy za Włoszką Deborą Compagnoni i 0,78 sekundy za Niemką Martiną Ertl. W swoim ostatnim starcie wzięła udział w slalomie, w którym po pierwszym przejeździe była piąta, tracąc 0,68 sekundy do Słowenki, Katji Koren. W drugim przejeździe była najlepsza i ostatecznie zwyciężyła, z przewagą 0,34 sekundy nad Austriaczką Elfi Eder i 0,60 sekundy nad Katją Koren. Tym samym została pierwszą narciarką alpejską, która zdobyła trzy złote medale i pierwszą, która zdobyła w sumie pięć medali olimpijskich. W marcu 1995 roku zakończyła karierę.
Vreni Schneider odniosła łącznie 55 zwycięstw w zawodach Pucharu Świata i zajmuje trzecie miejsce na liście wszech czasów. Ponadto Schneider zajmuje czwarte miejsce w klasyfikacji wszech czasów pod względem miejsc na podium (101). Jest także rekordzistką pod względem zwycięstw w klasyfikacjach końcowych giganta (4) i slalomu (6). W sezonie 1988/1989 odniosła łącznie 14 zwycięstw, co do chwili obecnej pozostaje rekordem. Ponadto ustanowiła rekord zdobytych punktów w jednym sezonie z wynikiem 1656 pkt. Wynik ten został pobity przez Pernillę Wiberg w sezonie 1996/1997.
Schneider wielokrotnie zdobywała medale mistrzostw Szwajcarii, w tym dziewięć złotych: w gigancie w latach 1987, 1989, 1991 i 1994 oraz slalomie w latach 1988, 1989, 1993, 1994 i 1995. W latach 1988, 1989, 1991, 1994 i 1995 otrzymywała tytuł najlepszej sportsmenki Szwajcarii. W latach 1994-1995 otrzymywała nagrodę Skieur d’Or, przyznawaną przez Międzynarodowe Stowarzyszenie Dziennikarzy Narciarskich. W 1994 roku otrzymała także tytuł sportsmenki roku na świecie oraz szwajcarskiej sportsmenki stulecia.
Jest mężatką, ma dwoje dzieci. Obecnie prowadzi szkołę narciarską w Elm w kantonie Glarus.
Miejsce | Dzień | Rok | Miejscowość | Konkurencja | Czas biegu | Strata | Zwyciężczyni |
---|---|---|---|---|---|---|---|
DNF | 21 lutego | 1988 | Calgary | Kombinacja | 29,25 pkt | - | Anita Wachter |
1. | 24 lutego | 1988 | Calgary | Gigant | 2:06,49 | - | - |
1. | 26 lutego | 1988 | Calgary | Slalom | 1:36,69 | - | - |
DNF | 19 lutego | 1992 | Albertville | Gigant | 2:12,74 | - | Pernilla Wiberg |
7. | 20 lutego | 1992 | Albertville | Slalom | 1:32,68 | +1,28 | Petra Kronberger |
33. | 19 lutego | 1994 | Lillehammer | Zjazd | 1:35,93 | +3,42 | Katja Seizinger |
2. | 21 lutego | 1994 | Lillehammer | Kombinacja | 3:05,16 | +0,13 | Pernilla Wiberg |
3. | 24 lutego | 1994 | Lillehammer | Gigant | 2:30,97 | +2,00 | Deborah Compagnoni |
1. | 26 lutego | 1994 | Lillehammer | Slalom | 1:56,01 | - | - |
Miejsce | Dzień | Rok | Miejscowość | Konkurencja | Czas biegu | Strata | Zwyciężczyni |
---|---|---|---|---|---|---|---|
12. | 6 lutego | 1985 | Bormio | Gigant | 2:18,53 | +2,29 | Diann Roffe |
DNF1 | 9 lutego | 1985 | Bormio | Slalom | 1:29,58 | - | Perrine Pelen |
4. | 30 stycznia | 1987 | Crans-Montana | Kombinacja | 15,32 pkt | +21,17 pkt | Erika Hess |
4. | 3 lutego | 1987 | Crans-Montana | Supergigant | 1:19,17 | +1,08 | Maria Walliser |
1. | 5 lutego | 1987 | Crans-Montana | Gigant | 2:21,22 | - | - |
DNF1 | 7 lutego | 1987 | Crans-Montana | Slalom | 1:33,30 | - | Erika Hess |
2. | 2 lutego | 1989 | Vail | Kombinacja | 5,65 pkt | +20,98 pkt | Tamara McKinney |
2. | 7 lutego | 1989 | Vail | Slalom | 1:30,88 | +0,61 | Mateja Svet |
26. | 8 lutego | 1989 | Vail | Supergigant | 1:19,46 | +3,04 | Ulrike Maier |
1. | 11 lutego | 1989 | Vail | Gigant | 2:29,37 | - | - |
3. | 31 stycznia | 1991 | Saalbach | Kombinacja | 26,45 pkt | +15,68 pkt | Chantal Bournissen |
1. | 1 lutego | 1991 | Saalbach | Slalom | 1:25,90 | - | - |
7. | 2 lutego | 1991 | Saalbach | Gigant | 2:07,45 | +1,25 | Pernilla Wiberg |
DNF1 | 9 lutego | 1993 | Morioka | Slalom | 1:27,66 | - | Karin Buder |
DNF1 | 10 lutego | 1993 | Morioka | Gigant | 2:17,59 | - | Carole Merle |
Sezon | 1. miejsce | 2. miejsce | 3. miejsce | Razem |
1984/1985 | 2 | 1 | 1 | 4 |
1985/1986 | 3 | 1 | 3 | 7 |
1986/1987 | 6 | 3 | 2 | 11 |
1987/1988 | 2 | 5 | 1 | 8 |
1988/1989 | 14 | - | 1 | 15 |
1989/1990 | 5 | - | 1 | 6 |
1990/1991 | 3 | 3 | 2 | 8 |
1991/1992 | 5 | 3 | 1 | 9 |
1992/1993 | 4 | - | 2 | 6 |
1993/1994 | 7 | 6 | 2 | 15 |
1994/1995 | 4 | 6 | 2 | 12 |
suma | 55 | 28 | 18 | 101 |