W tym artykule zajmiemy się tematem Szczypce optyczne w szerokim i kompletnym podejściu. W następujący sposób zagłębimy się w kluczowe aspekty związane z Szczypce optyczne, analizując jego wpływ, konsekwencje i możliwe perspektywy na przyszłość. Szczypce optyczne to temat o ogromnym znaczeniu w obecnym kontekście, dlatego istotne jest zrozumienie jego wymiarów i zakresu. Poprzez szczegółową i wyczerpującą analizę staramy się rzucić światło na Szczypce optyczne, oferując czytelnikowi szczegółową i rygorystyczną wizję, która pozwala mu zagłębić się w ten temat w głęboki i wzbogacający sposób.
Szczypce optyczne, także pęseta optyczna – urządzenie wykorzystujące promień lasera do manipulacji bardzo małymi obiektami (o rozmiarach rzędu od 0,4 do 20,0 mikrometrów).
W 1969 Arthur Ashkin opublikował doniesienie, że działając laserem na mikroobiekty można nadawać im przyśpieszenie. W 1986 Ashkin po raz pierwszy zademonstrował szczypce optyczne. Za to odkrycie i prace z nim związane, w 2018 otrzymał Nagrodę Nobla. W latach 90. XX wieku pojawiły się pierwsze modele komercyjne. Na początku XXI wieku urządzenie rozpowszechniło się i jest używane w wielu dziedzinach nauk.
Do utworzenia szczypiec optycznych używany jest laser o długości fali świetlnej dużo większej niż średnica badanego obiektu (podczerwień lub światło widzialne), o gaussowskim gradiencie światła (natężenie światła największe jest w centrum wiązki). Promień ten jest przepuszczony przez soczewkę wypukłą, której ognisko znajduje się w płaszczyźnie próbki. Padające na obiekt światło zostaje załamane i biegnie w innym kierunku niż pierwotnie. Ponieważ zmienił się wektor pędu światła, więc oddziałuje ono na obiekt (zgodnie z III zasadą dynamiki), nadając mu przyśpieszenie w kierunku ogniska soczewki. W podobny sposób gradientowość wiązki światła powoduje, że cząsteczka jest utrzymywana w osi wiązki światła.
Tak unieruchomioną cząsteczkę można obserwować za pomocą mikroskopu.
Dalsze możliwości daje wyposażenie urządzenia w możliwość sterowania wiązką lasera i jej przemieszczania. Powoli przesuwając ognisko można poruszyć złapany obiekt, mierząc siły działające na niego z dokładnością do pikoniutonów (1*10−12 N).
Szybko przemieszczając ognisko można utrzymać w pułapce kilka obiektów w określonych (i dowolnie zmienianych) odległościach od siebie (w tym wypadku ruch wiązki musi być na tyle szybki, aby przejścia między poszczególnymi pozycjami były znacząco krótsze niż czasy zatrzymania w tych punktach). Większą liczbę obiektów można złapać, używając przestrzennego modulatora optycznego, czyli opartego na ciekłych kryształach „wyświetlacza” hologramów. Odpowiednie hologramy dzielą wiązkę laserową, generując wiele pułapek w płaszczyźnie próbki, umożliwiając manipulowanie każdym złapanym obiektem z osobna.
Możliwość zatrzymania i obserwacji pojedynczych obiektów tej wielkości oraz pomiarów sił na nie działających pozwala na badania właściwości mechanicznych błon komórkowych czy nici DNA, oddziaływań między komórkami zdrowymi a nowotworowymi.
Specjalnie zbudowane szczypce optyczne pozwalają na określenie grupy krwi w ciągu kilkunastu sekund.
Oprócz możliwości zatrzymania lub poruszania tak małych obiektów szczypce optyczne mają dodatkowe zalety. Dzięki użyciu światła, a nie elementów mechanicznych proces jest sterylny i nieinwazyjny. Siły działające na obiekty utrzymywane w pułapkach mogą być określone z dokładnością do pikoniutonów, co pozwala zredukować niebezpieczeństwo mechanicznego uszkodzenia badanych obiektów.