Dziś Satchel Paige jest nadal aktualnym tematem i cieszy się dużym zainteresowaniem wielu ludzi na całym świecie. Jego znaczenie nie uległo zmianie w czasie, a jego wpływ rozciąga się na różne aspekty życia codziennego. Zarówno na poziomie osobistym, jak i zawodowym, Satchel Paige odgrywa fundamentalną rolę w podejmowaniu decyzji i sposobie, w jaki współdziałamy z otoczeniem. Z tego powodu istotne jest pogłębienie wiedzy i zrozumienia Satchel Paige, aby móc analizować jego implikacje i wpływ na naszą rzeczywistość. W tym artykule zbadamy różne perspektywy i podejścia do Satchel Paige, aby zaoferować wszechstronną i wzbogacającą wizję tego bardzo istotnego tematu.
miotacz | |||||||||
Pełne imię i nazwisko |
Leroy Robert Paige | ||||||||
---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
Data i miejsce urodzenia |
7 lipca 1906 | ||||||||
Data i miejsce śmierci |
8 czerwca 1982 | ||||||||
Odbijał |
prawą | ||||||||
Rzucał |
prawą | ||||||||
Debiut |
9 lipca 1948 | ||||||||
Ostatni występ |
25 września 1965 | ||||||||
Statystyki | |||||||||
Win–loss record |
28–31 (MLB) | ||||||||
ERA |
3,29 (MLB) | ||||||||
Strikeouty |
288 (MLB) | ||||||||
Kariera klubowa | |||||||||
| |||||||||
Baseball Hall of Fame | |||||||||
Rok wprowadzenia |
1971 | ||||||||
Metoda elekcji |
Negro Leagues Committee |
Leroy Robert Paige (ur. 7 lipca 1906 w Mobile, zm. 8 czerwca 1982 w Kansas City) – amerykański baseballista, który występował na pozycji miotacza.
Karierę zawodową rozpoczął w 1926 w klubie Chattanooga White Sox z niższej ligi Negro League Baseball. Następnie grał w zespołach Negro league, między innymi w Birmingham Black Barons (1927–1930), Baltimore Black Sox (1930), Cleveland Cubs (1931), Pittsburgh Crawfords (1932–1934, 1936) i Kansas City Monarchs (1935, 1939–1947). W 1942 jako zawodnik Monarchs zdobył mistrzostwo ligi.
7 lipca 1948 podpisał kontrakt z Cleveland Indians. Dwa dni później zadebiutował w meczu przeciwko St. Louis Browns jako reliever w wieku 42 lat i został najstarszym debiutantem w Major League Baseball. W tym samym roku zagrał w jednym meczu World Series, w których Indians pokonali Boston Braves 4–2. 3 sierpnia 1949 w spotkaniu z Washington Senators po raz pierwszy w MLB wystąpił jako starter. W sezonie 1950 grał w zespole Negro league Philadelphia Stars. W lutym 1951 został zawodnikiem St. Louis Browns, w którym występował przez trzy sezony. W 1952 został po raz pierwszy powołany do All-Star Game. Przed rozpoczęciem sezonu 1956 podpisał kontrakt wart 15 tysięcy dolarów z Miami Marlins z International League, w którym grał przez trzy lata.
W 1965 w wieku 59 lat podpisał kontrakt na jeden mecz z Kansas City Athletics. 25 września 1965 w meczu przeciwko Boston Red Sox rozegrał trzy zmiany i został najstarszym zawodnikiem w historii MLB. W 1971 został uhonorowany członkostwem w Baseball Hall of Fame.
Nagroda/wyróżnienie | Lata | Źródło |
2× All-Star | 1952, 1953 | |
5× Negro League All-Star | 1934, 1936, 1941, 1942, 1943 | |
Zwycięzca w World Series | 1948 | |
Zwycięzca w Negro World Series | 1942 | |
Baseball Hall of Fame | od 1971 |