Richard Wielebinski
W tym artykule szczegółowo omówimy Richard Wielebinski, temat, który ostatnio przykuł uwagę wielu osób. Richard Wielebinski to temat, który wzbudza ciekawość i debatę w różnych obszarach, od nauki po kulturę popularną. W tym artykule przeanalizujemy różne aspekty Richard Wielebinski, od jego wpływu na społeczeństwo po jego dzisiejsze znaczenie. Dodatkowo przeanalizujemy różne perspektywy i opinie na temat Richard Wielebinski, aby zaoferować kompleksowe i wzbogacające spojrzenie na ten ważny temat. Dołącz do nas w tej podróży odkrywania i pogłębiania w Richard Wielebinski!
| Data i miejsce urodzenia | |
|---|---|
| Profesor | |
| Specjalność: astronomia, radioastronomia | |
| Alma Mater | |
| Doktorat | |
| Polska Akademia Nauk | |
| Status |
członek zagraniczny |
| Doktor honoris causa Uniwersytet Mikołaja Kopernika – 1993 Uniwersytet Jagielloński – 2007 Uniwersytet Zielonogórski – 2014 | |
| Praca badawcza | |
| Uczelnia | |
| Okres zatrudn. |
1963-1969 |
| Instytut |
Max-Planck-Institute für Radioastronomie |
| Okres zatrudn. |
od 1969 |
| Dyrektor | |
| Okres spraw. |
1969–2004 |
Richard Wielebinski (ur. 12 lutego 1936 w Pleszewie) – australijski astrofizyk polskiego pochodzenia, wieloletni dyrektor Max-Planck-Institut für Radioastronomie w Bonn.
Życiorys
Jego rodzina krótko po wybuchu II wojny światowej została wysiedlona z Pleszewa i dostała się do Krakowa, a po wojnie wyemigrowała do Australii. Wielebinski studiował na Uniwersytecie Tasmańskim. Po studiach wyjechał do Laboratorium Cavendisha na Uniwersytecie Cambridge, gdzie współpracował m.in. z Martinem Ryle'm. W latach 1963-1969 pracował na Uniwersytecie w Sydney. W 1969 roku objął funkcję dyrektora Max-Planck-Institut für Radioastronomie w Bonn, pełnił tę funkcję do przejścia na emeryturę w 2004.
Zajmował się głównie radioastronomią, w latach 60. XX wieku, wykonał pomiary polaryzacji promieniowania radiowego Drogi Mlecznej, świadczące o istotnej roli pól magnetycznych w powstawaniu galaktycznej emisji radiowej. Kierowany przez niego zespół sporządził mapy emisji radiowej i polaryzacji Drogi Mlecznej. Był inicjatorem wybudowania największego w Europie radioteleskopu Effelsberg o 100-metrowej średnicy. Kierował również obserwacjami pulsarów na najwyższych częstotliwościach.
19 lutego 1993 otrzymał tytuł doktora honoris causa Uniwersytetu Mikołaja Kopernika, 14 czerwca 2007 Uniwersytetu Jagiellońskiego. 9 września 2008 otrzymał tytuł doctor of engineering honoris causa Uniwersytetu Tasmanskiego. W czerwcu 2014 roku został doktorem honoris causa Uniwersytetu Zielonogórskiego.
Linki zewnętrzne
Przypisy
- ↑ Doktorzy honoris causa UMK. umk.pl. .
