W tym artykule zajmiemy się tematem Raymond Barre, tematem, który ostatnio przykuł uwagę wielu osób. Raymond Barre to temat, który wywołał debatę i kontrowersje w różnych kręgach i ważne jest szczegółowe zbadanie różnych punktów widzenia na ten temat. Od jego początków po wpływ na dzisiejsze społeczeństwo, Raymond Barre to temat, który zasługuje na dokładne i obiektywne zbadanie. W tym artykule przyjrzymy się różnym aspektom Raymond Barre i przeanalizujemy jego implikacje w różnych obszarach. Bez wątpienia jest to temat, który nie pozostawia nikogo obojętnym i budzi ogromne zainteresowanie społeczności, dlatego ważne jest, aby poruszyć go całkowicie i wyczerpująco.
Data i miejsce urodzenia |
12 kwietnia 1924 |
---|---|
Data i miejsce śmierci |
25 sierpnia 2007 |
Premier Francji | |
Okres |
od 25 sierpnia 1976 |
Przynależność polityczna | |
Poprzednik | |
Następca | |
Odznaczenia | |
Raymond Barre (ur. 12 kwietnia 1924 w Saint-Denis, zm. 25 sierpnia 2007 w Paryżu) – francuski polityk, nauczyciel akademicki i samorządowiec, komisarz europejski, minister i parlamentarzysta, w latach 1976–1981 premier Francji.
Ukończył studia prawnicze, uzyskał dyplom Instytutu Nauk Politycznych w Paryżu. Pracował jako nauczyciel akademicki, specjalizując się w ekonomii politycznej. Był profesorem na uniwersytetach w Caen i Paryżu, a także w Instytucie Nauk Politycznych w Paryżu oraz w École centrale Paris. W 1958 został dyrektorem w fundacji naukowej FNSP.
W latach 1959–1962 pełnił funkcję dyrektora gabinetu ministra przemysłu Jeana-Marcela Jeanneneya. Po kilku latach powrócił do pracy w administracji. W 1967 został wiceprzewodniczącym Komisji Europejskiej, gdzie do 1973 odpowiadał za sprawy finansowe i gospodarcze. Następnie był m.in. przewodniczącym komisji zajmującej się reformą systemu finansowania mieszkalnictwa i członkiem rady francuskiego banku centralnego. Od stycznia do sierpnia 1976 sprawował urząd ministra handlu zagranicznego w rządzie, którym kierował Jacques Chirac.
Był jednym z najbliższych współpracowników prezydenta Valéry’ego Giscarda d’Estainga. W sierpniu 1976, po rezygnacji gaullisty Jacques’a Chiraca, objął urząd premiera. Sprawował go do maja 1981, stojąc na czele trzech kolejnych gabinetów. W dwóch pierwszych do kwietnia 1978 jednocześnie był ministrem gospodarki i finansów. Zakończył pełnienie funkcji premiera, gdy urzędujący prezydent nie uzyskał reelekcji, przegrywając z François Mitterrandem.
Dołączył w międzyczasie do prezydenckiej Unii na rzecz Demokracji Francuskiej. Z jej ramienia w 1978 po raz pierwszy uzyskał mandat posła do Zgromadzenia Narodowego. Ponownie wybierany w 1981, 1986, 1988, 1993 i 1997, wykonywał mandat deputowanego do 2002. W 1988 kandydował w wyborach prezydenckich. Z wynikiem 16,5% głosów zajął trzecie miejsce, wyprzedzili go socjalista François Mitterrand i gaullista Jacques Chirac. Od odejścia z rządu kontynuował działalność naukową. W latach 1995–2001 zajmował stanowisko mera Lyonu.
Odznaczony m.in. Legią Honorową IV klasy i Krzyżem Wielkim Orderu Narodowego Zasługi. Otrzymał doktoraty honoris causa m.in. uniwersytetów w Barcelonie, Budapeszcie, Ottawie, Łodzi i Bratysławie.
Od 1954 był żonaty z Evą Hegedüs, miał dwoje dzieci.