Paramaribo
W tym artykule poruszymy temat Paramaribo, który ma dziś ogromne znaczenie. Paramaribo to temat, który wzbudził ogromne zainteresowanie w różnych obszarach, od polityki po naukę, poprzez kulturę i społeczeństwo w ogóle. Na przestrzeni dziejów Paramaribo był przedmiotem badań i debat, wywołując sprzeczne opinie i prowokując do głębokich refleksji na temat jego wpływu na życie codzienne. W tym sensie niezbędna jest szczegółowa analiza różnych aspektów związanych z Paramaribo, odniesienie się do jego implikacji i konsekwencji, a także możliwych rozwiązań, które mogą wyniknąć w wyniku jego obecności. Dlatego głównym celem tego artykułu jest przedstawienie szerokiego i aktualnego spojrzenia na Paramaribo, aby promować krytyczną i konstruktywną refleksję na ten bardzo istotny temat.
| |
| Państwo | |
|---|---|
| Dystrykt | |
| Data założenia |
1603 |
| Powierzchnia |
183 km² |
| Wysokość |
3 m n.p.m. |
| Populacja (2012) • liczba ludności • gęstość |
|
| Nr kierunkowy |
+597 |
Położenie na mapie Surinamu  | |
 5°49′25″N 55°10′11″W/5,823611 -55,169722
| |
| Strona internetowa | |
| Obiekt z listy światowego dziedzictwa UNESCO | |
| |
| Państwo | |
|---|---|
| Typ |
kulturowy |
| Spełniane kryterium |
II, IV |
| Numer ref. | |
| Region |
Ameryka Łacińska i Karaiby |
| Historia wpisania na listę | |
| Wpisanie na listę | |
Paramaribo, nazywane także Parbo – stolica Surinamu, położona nad rzeką Surinam, na wybrzeżu Oceanu Atlantyckiego.
W 2002 roku zabytkowe centrum Paramaribo zostało wpisane na listę światowego dziedzictwa UNESCO.
Nazwa
Pochodzenie nazwy miasta nie jest do końca wyjaśnione i istnieje ok. 20 różnych hipotez. Jedna z nich upatruje związku z wyrażeniem z języka Indian Tupi-Guarani para maribo, co w dosłownym tłumaczeniu oznacza „ludzi znad wielkiej rzeki”. Inna – z wyrażeniem z języka Indian Carib-Karina paramuru, nazwy jednego z drzew. Jednak za najbardziej prawdopodobne uznaje się pochodzenie od paramaru-bo, gdzie paramaru oznacza tęczę, a bo – miejsce.
Historia
Początki Paramaribo sięgają czasów prekolumbijskich, kiedy na zachodnim brzegu Surinamu 15 km od wybrzeża Oceanu Atlantyckiego istniała wioska indiańska, w pobliżu której w 1614 roku osiedli czasowo handlarze holenderscy. Położenie to pozwalało na funkcjonowanie portu w głębi lądu bez ryzyka, że statki utkną na mieliźnie.
W XVII wieku działali tu również krótko handlarze francuscy, którzy wznieśli pierwszy drewniany fort. W 1651 roku angielski gubernator Barbadosu Francis Willoughby (1613–1666) założył tu prywatną posiadłość i rozbudował francuski fort, nadając mu nazwę Fort Willoughby. Willoughby promował osadnictwo w regionie i rozwój plantacji trzciny cukrowej. Podczas II wojny angielsko-holenderskiej Fort Willoughby został zdobyty przez wojska holenderskie pod dowództwem admirała Abrahama Crijnssena, który zmienił nazwę osady na Nieuw Middelburg oraz fortu na Fort Zeelandia. Na mocy traktatu w Bredzie z 1667 roku kończącego II wojnę angielsko-holenderską Paramaribo przeszło w ręce holenderskie. Brytyjczycy jednak ponownie zajęli fort pod koniec 1667 roku, lecz Crijnssen odbił fort ponownie w 1668 roku. W 1683 roku gubernatorem Surinamu został Cornelis van Aerssen van Sommelsdijck (1637–1688), który wzniósł swoją siedzibę w Paramaribo i rozbudował fort. Van Aerssen został zamordowany podczas buntu własnych żołnierzy w 1688 roku.
Na początku XVIII wieku Paramaribo było dobrze prosperującym ośrodkiem eksportu cukru, z ok. 500 domami i dzielnicami niewolników pracujących na okolicznych plantacjach. Bagniste tereny Paramaribo zostały odwodnione poprzez system kanałów, co umożliwiło dalszy szybki rozwój miasta w drugiej połowie XVIII wieku. Bezpieczeństwo miasta zostało zwiększone poprzez budowę fortu Nieuw Amsterdam i do Paramaribo przenieśli się właściciele plantacji, pozostawiając plantacje w rękach zarządców. Na początku XIX wieku Paramaribo miało 2 tysiące domów, a jego mieszkańcy czerpali dochody z eksportu cukru produkowanego w ponad 600 plantacjach. Centrum miasta dwukrotnie strawił pożar – w 1821 i 1832 roku – spaliło się 400 domów. W połowie XIX wieku wiele plantacji podupadło wskutek złego zarządzania i abolicji – przetrwało mniej niż 100 plantacji, co odbiło się negatywnie na rozwoju gospodarczym Paramaribo. W mieście zaczęli osiedlać się byli niewolnicy i zbiegowie, a także indiańscy, chińscy i jawajscy pracownicy sprowadzeni w latach 1873–1939 do pracy na plantacjach. Kolejnym impulsem do rozwoju miasta było rozpoczęcie wydobycia złota w Borwnsbergu oraz boksytów w Moengo i Paranam. W 1945 roku miasto miało 13 tys. domów i 75 tys. mieszkańców.
Paramaribo pozostawało w posiadaniu holenderskim od 1667 roku przez trzy stulecia, z wyjątkiem krótkich okresów panowania brytyjskiego w latach 1799–1802 i 1804–1815.
Miasto rozwinęło się dalej po II wojnie światowej dzięki przemysłowi (produkcji margaryny, cementu i piwa) i turystyce. W Paramaribo funkcjonuje Anton de Kom Universiteit van Suriname założony w 1968 roku.
Architektura
Historyczne centrum Paramaribo obejmuje drewnianą zabudowę z okresu kolonialnego z zachowanym oryginalnym układem ulic, w trójkącie wyznaczonym przez rzekę Surinam na południu, kanał Sommelsdijck na północnym wschodzie i ulicę Zwartenhovenbrug Straat na północnym zachodzie. W jego południowo-zachodniej części znajdują się:
- Fort Zeelandia – fort z 1667 roku
- Pałac Prezydencki – dawna siedziba gubernatora Surinamu z 1730 roku
- Ogród Palmowy – założony przez gubernatora Surinamu Cornelisa van Aerssena van Sommelsdijcka i otwarty dla publiczności w 1685 roku
- Plac Niepodległości
- katedra św. Piotra i Pawła – drewniany kościół redemptorystów z 1885 roku, najprawdopodobniej największy drewniany budynek na półkuli zachodniej
- synagoga Neve Shalom – drewniana synagoga z 1830 roku przy Keizerstraat
- meczet przy Keizerstraat – drewniany meczet przy Keizerstraat, wzniesiony obok synagogi Neve Shalom w latach 1929–1932
W 2002 roku historyczne centrum Paramaribo zostało wpisane na listę światowego dziedzictwa UNESCO.
-
Widok satelitarny -
Zabytkowe centrum miasta -
Zabytkowe centrum miasta -
Zabytkowe centrum miasta -
Pałac Prezydencki -
Ogród Palmowy -
Fort Zeelandia -
Plac Niepodległości -
Meczet przy Keizerstraat -
Synagoga Neve Shalom -
Katedra św. Piotra i Pawła -
Ministerstwo Finansów i Sąd Najwyższy
Miasta partnerskie
Przypisy
- ↑ Nazewnictwo Geograficzne Świata. Zeszyt 1, Komisja Standaryzacji Nazw Geograficznych, 2004, s. 96, ISBN 83-239-7552-3 (pol.).
- ↑ a b c d Philip Briggs, Suriname, Bradt Travel Guides, 2015, s. 69, ISBN 978-1-84162-910-0 (ang.).
- ↑ a b c d e f g h i j k l m n Philip Briggs, Suriname, Bradt Travel Guides, 2015, s. 70, ISBN 978-1-84162-910-0 (ang.).
- ↑ a b c UNESCO, Paramaribo (Suriname) No 940rev (ang.).
- ↑ a b c d e f g Philip Briggs, Suriname, Bradt Travel Guides, 2015, s. 71, ISBN 978-1-84162-910-0 (ang.).
- ↑ a b Paramaribo, Encyclopædia Britannica (ang.).
- ↑ a b c d UNESCO, Historic Inner City of Paramaribo (ang.).
- ↑ a b c Philip Briggs, Suriname, Bradt Travel Guides, 2015, s. 75, ISBN 978-1-84162-910-0 (ang.).
- ↑ Philip Briggs, Suriname, Bradt Travel Guides, 2015, s. 108, ISBN 978-1-84162-910-0 (ang.).
- ↑ a b Philip Briggs, Suriname, Bradt Travel Guides, 2015, s. 110, ISBN 978-1-84162-910-0 (ang.).
- ↑ World Heritage Committee Inscribes 9 New Sites on the World Heritage List , whc.unesco.org, 26 czerwca 2002 (ang.).
- ↑ Taleninstituut Den Haag , Dagnall Talen (niderl.).