Oberon (księżyc)
Obecnie Oberon (księżyc) to temat, który nadal budzi zainteresowanie społeczeństwa. Niezależnie od tego, czy ze względu na swoją aktualność dzisiaj, czy wpływ na historię, Oberon (księżyc) stał się punktem odniesienia dla zrozumienia różnych aspektów codziennego życia. W tym artykule szczegółowo zbadamy różne wymiary Oberon (księżyc), od jego początków po wpływ na współczesne społeczeństwo. Dzięki głębokiej i szczegółowej analizie odkryjemy, jak Oberon (księżyc) ukształtował sposób, w jaki współdziałamy z otaczającym nas światem i jaka jest jego rola w kształtowaniu naszej przyszłości.
 Zdjęcie wykonane przez sondę Voyager 2 | |
| Planeta | |
|---|---|
| Odkrywca | |
| Data odkrycia |
11 stycznia 1787 |
| Charakterystyka orbity | |
| Półoś wielka | |
| Mimośród | |
| Okres obiegu | |
| Nachylenie do płaszczyzny równika planety | |
| Długość węzła wstępującego | |
| Argument perycentrum | |
| Anomalia średnia | |
| Własności fizyczne | |
| Średnica równikowa |
1522 km |
| Powierzchnia |
7,29 × 106 km² |
| Objętość |
1,85 × 109 km³ |
| Masa |
(3,01 ± 0,07) × 1021 kg |
| Średnia gęstość |
1,63 g/cm³ |
| Przyspieszenie grawitacyjne na powierzchni |
0,346 m/s² |
| Prędkość ucieczki |
0,73 km/s |
| Okres obrotu wokół własnej osi |
synchroniczny |
| Albedo |
0,23 |
| Jasność obserwowana (z Ziemi) |
14,1m |
| Temperatura powierzchni |
61 K |
Oberon (Uran IV) – drugi co do wielkości, najbardziej zewnętrzny satelita spośród pięciu głównych księżyców Urana. Został odkryty 11 stycznia 1787 przez Williama Herschela.
Nazwa
Nazwy tego oraz pozostałych czterech największych satelitów Urana zostały zaproponowane przez syna Herschela w 1852 roku jako życzenie Williama Lassella, który rok wcześniej odkrył Ariela oraz Umbriela.
Wszystkie księżyce Urana nazwane są imionami postaci z dzieł Williama Szekspira lub Aleksandra Pope’a. Nazwa Oberon pochodzi od króla elfów, Oberona ze Snu nocy letniej Szekspira.
Właściwości fizyczne
Jedyne wysokiej jakości zdjęcia Oberona pochodzą z sondy kosmicznej Voyager 2, która sfotografowała księżyc podczas jego przelotu w odległości 470 600 km od księżyca w styczniu 1986 roku. Wykonane zdjęcia pokrywają około 40% powierzchni[potrzebny przypis], przy czym tylko dla ok. 25% powierzchni uzyskano rozdzielczość do 6 km, pozwalającą na sporządzenie mapy geologicznej. Zdjęcia pochodzą z południowej półkuli księżyca, która podczas przelotu była oświetlona przez Słońce.
Oberon jest księżycem lodowym, składa się w około 50% z lodu, w 30% z krzemianów oraz w 20% ze składników węglowo-azotowych wiązanych metanem. Na jego powierzchni znajdują się liczne kratery, które pokryte są nieznanym ciemnym materiałem.
Naukowcy rozpoznają jedynie dwa typy struktur geologicznych Oberona: kratery uderzeniowe oraz wąskie depresje.
Zobacz też
- Ukształtowanie powierzchni Oberona
- Chronologiczny wykaz odkryć planet, planet karłowatych i ich księżyców w Układzie Słonecznym
Przypisy
- ↑ a b c d e f g Planetary Satellite Mean Orbital Parameters. Jet Propulsion Laboratory, 2011-12-14. . (ang.).
- ↑ Bill Newton, Philip Teece: The guide to amateur astronomy. Cambridge University Press, 1995, s. 109. ISBN 978-0-521-44492-7.
- ↑ Stone, E.C.. The Voyager 2 Encounter With Uranus. „Journal of Geophysical Research”. 92 (A13), s. 14873–14876, 1987. DOI: 10.1029/JA092iA13p14873.
- ↑ Plescia, J. B.. Cratering history of the Uranian satellites: Umbriel, Titania and Oberon. „Journal of Geophysical Research”. 92 (A13), s. 14918–14932, 1987. DOI: 10.1029/JA092iA13p14918.
Linki zewnętrzne
| wewnętrzne (13) | |
|---|---|
| główne (5) | |
| nieregularne (10) |
- Lista jest posortowana według odległości od Urana. Największe księżyce mają nazwy pogrubione.
| Planety (☾ ∅) | |||||||||||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Planety karłowate | |||||||||||||||||
| Małe ciała Układu Słonecznego |
| ||||||||||||||||
- Zobacz też
- powstanie i ewolucja Układu Słonecznego
- ciała niebieskie
- lista obiektów w Układzie Słonecznym ze względu na