Temat Mistrzostwa Polski w piłce nożnej (1923) to temat, który z biegiem czasu wzbudził zainteresowanie i debatę. Od samego początku Mistrzostwa Polski w piłce nożnej (1923) przyciągał uwagę zarówno naukowców, ekspertów, jak i hobbystów. W następnym artykule szczegółowo zbadamy najważniejsze aspekty Mistrzostwa Polski w piłce nożnej (1923), odnosząc się do jego znaczenia, ewolucji i wpływu w różnych obszarach. Poprzez wyczerpującą analizę będziemy starali się przedstawić kompleksowy obraz Mistrzostwa Polski w piłce nożnej (1923), z zamiarem rzucenia światła na jego wpływ na współczesne społeczeństwo. Bez wątpienia Mistrzostwa Polski w piłce nożnej (1923) to temat, który zasługuje na dokładne zbadanie i w tym artykule zamierzamy właśnie to zrobić.
| |||
Szczegóły | |||
Państwo | |||
---|---|---|---|
Organizator | |||
Poziom ligowy |
Pierwszy | ||
Edycja |
4 | ||
Liczba zespołów |
8 | ||
Termin |
12 sierpnia 1923 – | ||
Liczba meczów |
27 | ||
Liczba stadionów |
8 (w 8 miejscowościach) | ||
Liczba bramek |
142 | ||
Zwycięzca |
Pogoń Lwów (2. tytuł) | ||
Król strzelców |
Mieczysław Batsch (17 goli) |
Mistrzostwa Polski w piłce nożnej 1923 – 4. edycja oficjalnych mistrzostw Polski w piłce nożnej mężczyzn, a trzecia dokończona oraz zakończona wyłonieniem zwycięzcy (mistrzostwa Polski 1920 zostały bowiem przerwane na skutek trwającej wojny polsko-bolszewickiej). Organizatorem rozgrywek był Polski Związek Piłki Nożnej (PZPN). Całą rywalizację przeprowadzono systemem mieszanym (quasi ligowym) w roku kalendarzowym 1923, jako sezonie (tzw. cyklem „wiosna-jesień”).
Poziomy rozgrywkowe w sezonie 1923 | ||
---|---|---|
Rozgrywki | P | Nazwa |
Centralne | I | Mistrzostwa Polski |
Okręgowe (8 okręgów) |
II | A klasa |
III | B klasa | |
IV | C klasa |
Zmagania decydującej fazy mistrzostw (fazy finałowej) trwały 84 dni – od 12 sierpnia 1923 do 4 listopada 1923. W 27 spotkaniach (w tym 1 z dogrywką) – rozegranych w jej ramach – formalnie uzyskano 142 bramki, co daje średnią 5,26 gola na mecz. Trzeba jednak zaznaczyć, że po zakończeniu zmagań grupowych, ze względu na uchybienia formalne Iskry Siemianowice (gra w tej drużynie piłkarzy niezgłoszonych do rozgrywek i o niewyjaśnionym statusie narodowościowym) anulowano wyniki jej czterech spotkań (Iskra–ŁKS 2:3, Iskra–Wisła 2:3, Wisła–Iskra 8:3, Warta–Iskra 4:0), zamieniając je na walkowery 5:0 dla rywali (w przypadku dwóch pozostałych meczów tego zespołu utrzymano rezultaty z boiska, bowiem były one korzystniejsze dla przeciwników, niż walkowery). Faktycznie na boiskach padło więc 147 bramek (średnio: 5,44 gola na mecz). Tytuł mistrza Polski po raz drugi z rzędu wywalczyła Pogoń Lwów, a koronę króla strzelców – jej zawodnik – Mieczysław Batsch, zdobywca 17 trafień. Nie ustalono jednak autorów 14 bramek (7 dla Warty, 4 dla Polonii i 3 dla Wisły).
Podczas 4. Walnego Zgromadzenia PZPN, zorganizowanego w dniach 25–26 lutego 1923 w Krakowie w poczet jego członków przyjęto dziewiąty okręg – Toruński OZPN (wydzielony z okręgu poznańskiego). Z uwagi na fakt, że jego władze nie zdążyły dokonać klasyfikacji klubów, jego reprezentanta nie dopuszczono do fazy finałowej mistrzostw (ostatecznie w sezonie 1923 nie przeprowadzono w nim nawet mistrzostw okręgowych). Dlatego – podobnie jak sezon wcześniej – do bezpośredniej walki o tytuł mistrza Polski stanęło osiem drużyn. Wzorem wcześniejszych sezonów regulamin rozgrywek przewidywał walkę o tytuł mistrzowski w cyklu „wiosna-jesień” oraz w dwóch fazach: okręgowych mistrzostwach Klasy A i ogólnokrajowym turnieju finałowym. W obydwu z nich grano systemem ligowym – „każdy z każdym, mecz i rewanż”. Po raz drugi turniej finałowy przeprowadzono w dwóch równorzędnych grupach (tym razem wschodniej i zachodniej), a ich zwycięzcy zagrali między sobą finałowe spotkania o tytuł mistrza Polski (w formule pucharowego dwumeczu „u siebie i na wyjeździe”). Z uwagi na wygranie po jednym pojedynku przez każdą z drużyn, koniecznym stało się zorganizowanie dodatkowego meczu na neutralnym terenie (nie obowiązywała wówczas zasada o różnicy strzelonych goli). Wywalczenie tytułu mistrza Polski nie dawało gwarancji występu w fazie finałowej następnej edycji.
M | Nazwa klubu | Mecze | Punkty | Bramki |
1. | Pogoń Lwów | 6 | 12 | 42:3 |
2. | Polonia Warszawa | 6 | 8 | 24:12 |
3. | Lauda Wilno | 6 | 3 | 4:26 |
4. | WKS Lublin | 6 | 1 | 1:30 |
M | Nazwa klubu | Mecze | Punkty | Bramki |
1. | Wisła Kraków | 6 | 9 | 20:6 |
2. | Warta Poznań | 6 | 8 | 20:9 |
3. | ŁKS Łódź | 6 | 7 | 21:11 |
4. | Iskra Siemianowice | 6 | 0 | 1:36 |
Legenda:
Awans do finałowego dwumeczu o mistrzostwo Polski. |
Finałowy dwumecz o tytuł mistrza Polski 1923, pomiędzy zwycięzcami obydwu grup fazy finałowej:
14 października 1923 15:00
|
Pogoń Lwów |
3 : 0 (1:0)
|
Wisła Kraków | Park Sportowy, Lwów Widzów: 8 500 Sędzia: Aleksander Rząsa (Kraków) |
21 października 1923 14:30
|
Wisła Kraków |
2 : 1 (1:0)
|
Pogoń Lwów |
Stadion Wisły, Kraków Widzów: 4 000 Sędzia: Aleksander Rząsa (Kraków) |
Stan rywalizacji w dwumeczu: 1:1 (bilans bramowy nie miał znaczenia)
Dodatkowe spotkanie o mistrzostwo rozegrane na neutralnym stadionie w Warszawie:
4 listopada 1923 14:00
|
Pogoń Lwów |
2 : 1 pd. (1:0, 1:1)
|
Wisła Kraków |
Boisko w Parku Sobieskiego na Agrykoli, Warszawa Widzów: 5 000 Sędzia: Artur Marczewski (Łódź) |
Mistrzem Polski w sezonie 1923 została Pogoń Lwów.
Bramki | Zawodnik | Drużyna |
---|---|---|
17 | Mieczysław Batsch | Pogoń Lwów |
10 | Józef Garbień | Pogoń Lwów |
9 | Wacław Kuchar | Pogoń Lwów |
Klub | ||||
---|---|---|---|---|
1. | Pogoń Lwów | 2 | 0 | 0 |
2. | Cracovia | 1 | 0 | 1 |
3. | Warta Poznań | 0 | 1 | 2 |
4. | Polonia Warszawa | 0 | 1 | 1 |
5. | Wisła Kraków | 0 | 1 | 0 |
6. | ŁKS Łódź | 0 | 0 | 1 |