W artykule poruszona zostanie tematyka Lech Stawski, która w ostatnich latach wzbudziła duże zainteresowanie w środowisku akademickim i naukowym. Lech Stawski jest tematem szeroko poruszanym w literaturze naukowej i wzbudził zainteresowanie badaczy różnych dyscyplin. W tym artykule przeanalizowane zostaną różne perspektywy i podejścia związane z Lech Stawski, w celu przedstawienia kompleksowej i aktualnej wizji na ten temat. Dodatkowo zbadane zostaną praktyczne i teoretyczne implikacje Lech Stawski, a także możliwe kierunki przyszłych badań w tej dziedzinie.
| Pseudonim | |
|---|---|
| Data i miejsce urodzenia | |
| Instrumenty | |
| Gatunki | |
| Zawód | |
| Aktywność |
od 1964 |
| Wydawnictwo |
Agencja Artystyczna B. M., Omega Music, STD |
| Współpracownicy | |
| Ewa Brachun, Mieczysław Fogg, Gayga, Janusz Gniatkowski, Homo Homini, Andrzej Iskra, Bogdan Jarząb, Andrzej Kmita, Koman Band, Pro Contra, Krystyna Prońko | |
| Zespoły | |
| KIS | |
Lech Stawski (ur. 13 października 1945 w Poznaniu) – polski piosenkarz. Lider i wokalista zespołu KIS.
Lech Stawski od wczesnego dzieciństwa wykazywał się dużym talentem muzycznym. Najpierw uczył się śpiewać, potem uczył się gry na rogu, gitarze oraz perkusji. Po ukończeniu zaocznie szkoły muzycznej w Łodzi dostał się na studia, jednak dostał powołanie do służby wojskowej, gdzie grał w orkiestrze wojskowej na rogu i był solistą w zespole estradowym.
Po odbyciu służby wojskowej zaczął współpracować z takimi wykonawcami jak: Mieczysław Fogg, Janusz Gniatkowski, Homo Homini, Koman Band, Pro Contra oraz występował z Krystyną Prońko i Gaygą. Następnie przez ponad pół roku koncertował z programem Złotaja Osień w dużych miastach ZSRR oraz przez rok grał i śpiewał w międzynarodowym zespole pływając na jednym z największych promów świata – Finlandii.
W 1989 roku wraz z pianistą jazzowym Andrzej Kmitą i basistą oraz klawiszowcem Andrzej Iskrą założył zespół KIS, którego nazwa pochodziła od pierwszych liter nazwisk jego założycieli i jako pierwsi muzycy w Polsce grali muzykę weselno-biesiadną, a także jako pierwsi nagrali światowe przeboje w języku polskim. W ciągu 6 lat swojego istnienia wydali 3 płyty i ponad 30 kaset. Po śmierci Andrzeja Iskry w 1991 roku, do zespołu dołączył Bogdan Jarząb - w takim składzie KIS wydał kasetę pt. Przeboje, którą członkowie zespołu zadedykowali Andrzejowi Iskrze.
W 1993 roku Lech Stawski rozpoczął karierę solową i od tego momentu zaczął występować jako KIS Lech Stawski. W 1995 roku nagrał swój największy przebój pt. „Biała mewa”, a płyta pod tym samym tytułem w zaledwie pół roku sprzedała się w ponad milionie egzemplarzy. Piosenka ta była wielokrotnie emitowana w programie Disco Relax, a ponadto została umieszczona na ścieżce dźwiękowej filmu Janusza Zaorskiego pt. Szczęśliwego Nowego Jorku (1997). Sam twórca piosenki na pewien czas zyskał przydomek „Biała Mewa”.
Następnie w 1997 roku Lech Stawski związał się z firmą fonograficzną STD. Jej nakładem w tym samym roku wydał płyty pt. Może jedno, może dwójka i Białe Boże Narodzenie. Teledyski do utworów z tych płyt zostały nagrane na Wyspach Kanaryjskich oraz w sopockiej Operze Leśnej. W 2001 roku, również pod szyldem STD, wydał kasetę pt. Bądź dziewczyną z moich marzeń, na której znalazło się 12 utworów, w tym m.in. „Konik na biegunach”, „Jak się masz kochanie”, „Anna” oraz cztery, do których nakręcono zbiorowy teledysk – „Bądź dziewczyną z moich marzeń”, „20 lat, a może mniej”, „Za zdrowie pań” i „Cała sala śpiewa z nami”.
Płyty
Kasety
|
Kompilacje
Albumy świąteczne
|