Kriolit

W dzisiejszym artykule porozmawiamy o Kriolit, temacie, który w ostatnich latach staje się coraz bardziej istotny. Kriolit stał się przedmiotem zainteresowania wielu osób, czy to ze względu na jego wpływ na społeczeństwo, jego znaczenie historyczne, czy wpływ na kulturę popularną. W tym artykule będziemy badać różne aspekty związane z Kriolit, od jego pochodzenia i ewolucji, po jego obecną i przyszłą projekcję. Odkryjemy jego znaczenie w życiu ludzi i to, jak wyznacza standardy w różnych obszarach. Bez wątpienia Kriolit to temat, który budzi ogromne zainteresowanie i z którego możemy się wiele nauczyć.

Kriolit
Ilustracja
Kriolit
Właściwości chemiczne i fizyczne
Inne nazwy

Kryolit

Skład chemiczny

fluoroglinian sodu (Na3)

Twardość w skali Mohsa

2,5–3

Przełam

nierówny

Łupliwość

brak

Układ krystalograficzny

jednoskośny

Gęstość minerału

2,95 g/cm³

Właściwości optyczne
Barwa

biała, szara, brązowa, czarna, czerwona

Rysa

biała

Połysk

szklisty

Kriolit, kryolit – rzadki minerał z gromady halogenków. Nazwa pochodzi od gr. kryos = lód i lithos = skała, co oznacza kamień lodowy.

Właściwości

Biały, podobny z wyglądu do lodu. Jest kruchy, przezroczysty. Zazwyczaj tworzy kryształy o pokroju sześciennym. Odznacza się dobrą, zbliżoną do kostkowej podzielnością. Występuje w skupieniach zbitych i drobnoziarnistych. Odłupki zanurzone w wodzie stają się niewidoczne.

Występowanie

Kriolit występuje głównie w pegmatytach kwarcowo-skaleniowych. Często towarzyszą mu syderyt i piryt. Jest bardzo niewiele złóż nadających się do eksploatacji.

Miejsca występowania:

Zastosowanie

  • Stanowi poszukiwany kamień kolekcjonerski
  • Stosowany głównie jako topnik obniżający temperaturę w procesie produkcji elektrolitycznej aluminium. Ze względu na duże zapotrzebowanie i rzadkość występowania, obecnie stosuje się związek syntetyczny. Historycznie używany był też do produkcji sody oraz wodorotlenku glinu przy wykorzystaniu reakcji:
Na3 + 3CaO → 3CaF2 + Al(ONa)3
2Al(ONa)3 + 3CO2 + 3H2O → 3Na2CO3 + 2Al(OH)3

Przypisy

  1. Stanisław Tołłoczko, Wiktor Kemula: Chemia nieorganiczna z zasadami chemii ogólnej. Warszawa: PWN, 1964, s. 459.

Linki zewnętrzne