W dzisiejszym świecie Konkurs Piosenki Eurowizji 1966 odgrywa fundamentalną rolę w społeczeństwie. Niezależnie od tego, czy chodzi o technologię, kulturę, politykę, czy jakikolwiek inny aspekt życia codziennego, Konkurs Piosenki Eurowizji 1966 ma znaczący wpływ. Od swoich początków do chwili obecnej Konkurs Piosenki Eurowizji 1966 był przedmiotem badań, debat i kontrowersji, generując ciągłe zainteresowanie zarówno ekspertów, jak i fanów. W tym artykule szczegółowo zbadamy rolę Konkurs Piosenki Eurowizji 1966 w dzisiejszym społeczeństwie, analizując jego wpływ w różnych obszarach i jego znaczenie we współczesnym świecie.
Informacje ogólne | |||||
Finał |
5 marca 1966 | ||||
---|---|---|---|---|---|
Miejsce |
Villa Louvigny, | ||||
Nadawca | |||||
Prowadzący |
Josiane Shen | ||||
Występ interwałowy |
Les Haricots Rouges | ||||
Uczestnicy | |||||
Łącznie |
18 reprezentacji | ||||
| |||||
Głosowanie | |||||
Każdy kraj wyznaczał 10 jurorów, którzy mieli do dyspozycji po trzy punkty, które mogli podzielić na jedną, dwie lub trzy piosenki. Po zsumowaniu punktów pierwsze, drugie i trzecie miejsce otrzymywało, kolejno 5, 3 i 1 pkt. Jeśli tylko jedna piosenka otrzyma od jurorów punkty, dostawała 9 pkt, a jeśli wyróżnione zostały dwa utwory – 6 i 3 pkt. | |||||
Zero punktów | |||||
Zwycięzca | |||||
Reprezentant | |||||
Piosenka |
„Merci Chérie” | ||||
Muzyka | |||||
Tekst |
Udo Jürgen Bockelmann, Thomas Hörbiger | ||||
Konkurs Piosenki Eurowizji | |||||
|
11. Konkurs Piosenki Eurowizji 1966 odbył się 5 marca 1966 w hali Villa Louvigny w Luksemburgu.
Konkurs wygrał Udo Jürgens, reprezentant Austrii z piosenką „Merci, Cherie”. Utwór napisał we współpracy z Thomasem Horbigerem. Reprezentanci Włoch i Monako nie zdobyli ani jednego punktu, zostając tzw. „nul-pointerami”.
Na organizację konkursu w 1966 wybrano Villa Louvigny, czyli miejsce, gdzie wcześniej odbył się Konkurs Piosenki Eurowizji 1962. Budynek służył jako siedziba nadawcy Compagnie Luxembourgeoise de Télédiffusion, poprzednika RTL Group. Znajduje się w Municipal Park, w dystrykcie Ville Haute.
W 1966 przywrócono zasadę mówiącą o obowiązku wykonywania konkursowych piosenek w języku narodowym.
W konkursie po raz pierwszy zaśpiewała ciemnoskóra artystka – Milly Scott, reprezentująca Holandię, która była także pierwszą osobą w historii konkursu korzystającą na scenie z przenośnego mikrofonu. Reprezentująca Norwegię Åse Kleveland z kolei przełamała tradycję kobiet występujących na scenie, nie zakładając na tę okazję sukni, a spodnie.
Podczas próby generalnej reprezentant Włoch Domenico Modugno nie był zadowolony z gry orkiestry i zdenerwowany opuścił scenę. Do ostatniej chwili nie było wiadomo, czy wystąpi podczas koncertu na żywo. Ostatecznie wykonał utwór „Dio, come ti amo” i zajął ostatnie miejsce z zerowym dorobkiem punktowym. Pomimo zajęcia słabej pozycji w klasyfikacji finałowej piosenka osiągnęła sukces komercyjny w Afryce Południowej.
W konkursie wzięły udział nadawcy publiczni z 18 państw, które wystartowały również w finale konkursu w 1965.
Dwóch uczestników konkursu brało udział również w poprzednich konkursach. Domenico Modugno po raz trzeci reprezentował Włochy, wcześniej dwukrotnie zajmując miejsce na podium konkursów w 1958 i 1959. Austrię trzeci rok z rzędu reprezentował Udo Jürgens, finalista konkursów w 1964 i 1965.
Jean Roderès | Hans Hammerschmid | Arne Lamberth | Ossi Runne |
---|---|---|---|
Franck Pourcel | Rafael de Ibarbia Serra | Dolf van der Linden | Noel Kelehan |
Mojmir Sepe | Alain Goraguer | Willy Berking | Øivind Bergh |
Jorge Costa Pinto | Gert Ove Andersson | Harry Rabinowitz | Angelo Giacomazzi |
Lp. | Kraj | Język | Wykonawca | Piosenka | Miejsce | Punkty |
---|---|---|---|---|---|---|
1 | Niemcy | niemiecki | Margot Eskens | „Die Zeiger der Uhr” | 10 | 7 |
2 | Dania | duński | Ulla Pia | „Stop – mens legen er go” | 14 | 4 |
3 | Belgia | francuski | Tonia | „Un peu se poivre, un peu de sel” | 4 | 14 |
4 | Luksemburg | francuski | Michèle Torr | „Ce soir je t'attendais” | 10 | 7 |
5 | Jugosławia | słoweński | Berta Ambrož | „Brez besed” | 7 | 9 |
6 | Norwegia | norweski | Åse Kleveland | „Intet er nytt under solen” | 3 | 15 |
7 | Finlandia | fiński | Ann Christine | „Playboy” | 10 | 7 |
8 | Portugalia | portugalski | Madalena Iglesias | „Ele e Ela” | 13 | 6 |
9 | Austria | niemiecki | Udo Jürgens | „Merci Chérie” | 1 | 31 |
10 | Szwecja | szwedzki | Lill Lindfors i Svante Thuresson | „Nygammal vals” | 2 | 16 |
11 | Hiszpania | hiszpański | Raphael | „Yo soy aquél” | 7 | 9 |
12 | Szwajcaria | francuski | Madeleine Pascal | „Ne vois-tu pas?” | 6 | 12 |
13 | Monako | francuski | Tereza Kesovija | „Bien plus fort” | 17 | 0 |
14 | Włochy | włoski | Domenico Modugno | „Dio, come ti amo” | 17 | 0 |
15 | Francja | francuski | Dominique Walter | „Chez Nous” | 16 | 1 |
16 | Holandia | niderlandzki | Milly Scott | „Fernando en Filippo” | 15 | 2 |
17 | Irlandia | angielski | Dickie Rock | „Come Back to Stay” | 4 | 14 |
18 | Wielka Brytania | angielski | Kenneth McKellar | „A Man Without Love” | 9 | 8 |
Legenda:
1. miejsce
Spis poniżej przedstawia kolejność głosowania poszczególnych krajów w 1966 roku wraz z nazwiskami sekretarzy, którzy przekazywali punkty od swojego państwa. Każdy krajowy nadawca miał również swojego komentatora całego festiwalu, który relacjonował w ojczystym języku przebieg konkursu. Nazwiska każdego z nich również są podane poniżej.
L.p. | Państwo | Sekretarz | Komentator | Nadawca |
---|---|---|---|---|
01 | Niemcy | Werner Veigel | Hans-Joachim Rauschenbach | ARD Deutsches Fernsehen |
02 | Dania | Bent Henius | TBC | DR TV |
03 | Belgia | André Hagon | Paule Herreman | RTB |
Herman Verelst | BRT | |||
04 | Luksemburg | Camillo Felgen | Jacques Navadic | Télé-Luxembourg |
05 | Jugosławia | Dragana Marković | Miloje Orlović | Televizija Beograd |
Mladen Delić | Televizija Zagreb | |||
Tomaž Terček | Televizija Ljubljana | |||
06 | Norwegia | Erik Diesen | Sverre Christophersen | NRK i NRK P1 |
07 | Finlandia | Poppe Berg | Aarno Walli | TV-ohjelma 1 |
08 | Portugalia | Maria Manuela Furtado | Henrique Mendes | RTP |
09 | Austria | Ernst Grissemann | Emil Kollpacher | ORF |
10 | Szwecja | Edvard Matz | Sven Lindahl | Sveriges Radio-TV i SR P1 |
11 | Hiszpania | Margarita Nicola | Federico Gallo | TVE |
12 | Szwajcaria | Alexandre Burger | Theodor Haller | TV DRS |
Georges Hardy | TSR | |||
Giovanni Bertini | TSI | |||
13 | Monako | TBC | François Deguelt | Télé Monte Carlo |
14 | Włochy | Enzo Tortora | Renato Tagliani | Secondo Programma |
15 | Francja | Claude Darget | François Deguelt | Première Chaîne ORTF |
16 | Holandia | Herman Brouwer | Teddy Scholten | Nederland 1 |
17 | Irlandia | Frank Hall | Brendan O’Reilly | Telefís Éireann |
Kevin Roche | Radio Éireann | |||
18 | Wielka Brytania | Michael Aspel | David Jacobs | BBC1 |
John Dunn | BBC Light Programme | |||
– | Czechosłowacja | (Kraj nieuczestniczący w konkursie) | TBC | Československá televize |
– | NRD | (Kraj nieuczestniczący w konkursie) | TBC | Deutscher Fernsehfunk |
– | Węgry | (Kraj nieuczestniczący w konkursie) | TBC | m1 |
– | Maroko | (Kraj nieuczestniczący w konkursie) | TBC | SNRT |
– | Polska | (Kraj nieuczestniczący w konkursie) | TBC | TVP |
– | Rumunia | (Kraj nieuczestniczący w konkursie) | TBC | TVR1 |
– | ZSRR | (Kraj nieuczestniczący w konkursie) | TBC | CT USSR |