W poniższym artykule dokładnie zgłębimy temat Kevin McCarthy (aktor) i przeanalizujemy jego wpływ na różne aspekty społeczeństwa. Od jego powstania po dzisiejszą ewolucję, zagłębimy się w jego historyczne, kulturowe i społeczne implikacje. Dodatkowo zbadamy różne perspektywy i opinie istniejące wokół Kevin McCarthy (aktor) i ich wpływ na jego postrzeganie w społeczeństwie. Bez wątpienia Kevin McCarthy (aktor) był na przestrzeni czasu przedmiotem debat i kontrowersji, dlatego też niniejsza analiza będzie miała na celu przedstawienie kompleksowego i obiektywnego obrazu jego dzisiejszego znaczenia.
Kevin McCarthy | |
Data i miejsce urodzenia |
15 lutego 1914 |
---|---|
Data i miejsce śmierci |
11 września 2010 |
Zawód |
aktor |
Współmałżonek |
Augusta Dabney |
Lata aktywności |
1937–2010 |
Kevin McCarthy (ur. 15 lutego 1914 w Seattle, zm. 11 września 2010 w Hyannis) – amerykański aktor.
Laureat Złotego Globu dla najlepszego aktora drugoplanowego za rolę Biffa Lomana, starszego syna Williama „Willy’ego” Lomana (Fredric March) w dramacie László Benedeka Śmierć komiwojażera (1951), za którą był nominowany do Oscara dla najlepszego aktora drugoplanowego. Wystąpił w głównej roli doktora Milesa Bennella w horrorze fantastyczno–naukowym Dona Siegela Inwazja porywaczy ciał (1956).
Urodził się w Seattle w stanie Waszyngton jako syn Marthy Therese (z domu Preston) i Roya Winfielda McCarthy’ego. Jego ojciec był katolikiem pochodzenia irlandzkiego, a matka była Żydówką i protestantką. Jego starsza siostra Mary McCarthy była pisarką. W 1932 ukończył Campion High School w Prairie du Chien w Wisconsin, a następnie studiował na Uniwersytecie Minnesoty, gdzie wystąpił w swojej pierwszej sztuce Henryk IV, część 1 i odkrył pasję do aktorstwa.
W 1938 zadebiutował na Broadwayu w spektaklu Abe Lincoln in Illinois. Podczas II wojny światowej służył w United States Army Air Forces i wziął udział w wielu filmach szkoleniowych, w tym relacjonujący Boeinga B-17. McCarthy był członkiem i założycielem The Actors Studio. Po raz pierwszy wystąpił na ekranie w melodramacie muzycznym George’a Cukora Winged Victory (1944) u boku Edmonda O’Briena. W 1954 zagrał Borisa Aleksiejewicza Trigorina w produkcji off-Broadwayowskiej Mewa Antona Czechowa.
Zmarł na zapalenie płuc w szpitalu w Hyannis, dożywszy 96 lat. Pomimo podeszłego wieku prawie do końca życia pozostawał aktywny zawodowo.