W tym artykule zagłębimy się w fascynujący świat José Manuel Barroso, temat, który przykuł uwagę zarówno ekspertów, jak i fanów. Na przestrzeni dziejów José Manuel Barroso odgrywał fundamentalną rolę w różnych obszarach, od nauki po sztukę, poprzez kulturę i społeczeństwo. Idąc tym tropem, zbadamy jego pochodzenie, ewolucję i wpływ na dzisiejszy świat, a także różne perspektywy i opinie istniejące wokół tego tematu. Bez wątpienia José Manuel Barroso to fascynujący temat, który zasługuje na szczegółową analizę, a w tym artykule zagłębimy się w różne aspekty, aby zrozumieć jego znaczenie i znaczenie dzisiaj.
Data i miejsce urodzenia |
23 marca 1956 |
---|---|
Przewodniczący Komisji Europejskiej | |
Okres |
od 22 listopada 2004 |
Przynależność polityczna | |
Poprzednik | |
Następca | |
Premier Portugalii | |
Okres |
od 6 kwietnia 2002 |
Przynależność polityczna | |
Poprzednik | |
Następca | |
Odznaczenia | |
José Manuel Durão Barroso (wym. ; ur. 23 marca 1956 w Lizbonie) – portugalski polityk, prawnik i nauczyciel akademicki. W latach 1992–1995 minister spraw zagranicznych w rządzie Aníbal Cavaco Silvy, od 1999 do 2004 przewodniczący Partii Socjaldemokratycznej. Premier Portugalii od 6 kwietnia 2002 do 17 lipca 2004. Od 22 listopada 2004 do 31 października 2014 przewodniczący Komisji Europejskiej.
Ukończył prawo na Uniwersytecie Lizbońskim, a także studia europejskie na Uniwersytecie Genewskim, na którym uzyskał również magisterium w zakresie nauk politycznych. Pracował jako nauczyciel akademicki na uniwersytetach w Lizbonie i Genewie, jako profesor wizytujący wykładał na Uniwersytecie Georgetown. W latach 1995–1999 był dziekanem wydziału stosunków międzynarodowych na Universidade Lusíada de Lisboa.
W czasach studenckich należał do organizacji FEM-L, powiązanej z komunistycznym ruchem MRPP i opozycyjnej wobec dyktatury Nowego Państwa. W 1980 został członkiem centroprawicowej Partii Socjaldemokratycznej (PSD).
W 1985 po raz pierwszy uzyskał mandat posła do Zgromadzenia Republiki. Z powodzeniem ubiegał się o reelekcję w kolejnych wyborach w 1987, 1991, 1995, 1999 i 2002, zasiadając w portugalskim parlamencie IV, V, VI, VII, VIII i IX kadencji.
Również od 1985 obejmował funkcje rządowe w kolejnych gabinetach, którymi kierował Aníbal Cavaco Silva. Początkowo został sekretarzem stanu ds. wewnętrznych. W 1987 przeszedł na stanowisko sekretarza stanu ds. polityki i współpracy zagranicznej. Z ramienia swojego rządu był zaangażowany w próby pokojowego rozwiązania wojny domowej w byłej portugalskiej kolonii Angoli. W latach 1992–1995 sprawował urząd ministra spraw zagranicznych. W 1995 PSD przeszła do opozycji, José Manuel Barroso przez rok stał na czele komisji spraw zagranicznych w Zgromadzeniu Republiki. W 1999 został przewodniczącym Partii Socjaldemokratycznej, funkcję tę pełnił do 2004.
Kierowana przez niego PSD zwyciężyła w wyborach w 2002, zawiązując koalicję z Partią Ludową. 6 kwietnia 2002 José Manuel Barroso został nowym premierem, stając na czele XV rządu konstytucyjnego. Urząd ten sprawował do 17 lipca 2004. Jego gabinet popierał interwencję w Iraku, prowadził restrykcyjną politykę gospodarczą, zmierzającą do ograniczenia deficytu budżetowego i zreformowania prawa pracy. Działania te nie spowodowały jednak szybkiego ożywienia gospodarki i zmniejszenia bezrobocia, przyczyniając się do spadku poparcia dla rządu i porażki Partii Socjaldemokratycznej w wyborach parlamentarnych w 2005.
Wybory do Parlamentu Europejskiego w 2004 przyniosły zwycięstwo Europejskiej Partii Ludowej. EPP dążyła do wyłonienia ze swoich szeregów przewodniczącego Komisji Europejskiej. Wybór padł na urzędującego premiera Portugalii, którego zaakceptowała Rada Europejska. 22 lipca 2004 uzyskał wotum zaufania w Europarlamencie. Jego pierwsza komisja rozpoczęła urzędowanie 22 listopada 2004. Po kolejnych eurowyborach w 2009 zaproponowano jego reelekcję na drugą kadencję. 22 września tegoż roku decyzję tę zaaprobował Parlament Europejski VII kadencji. Druga komisja José Manuela Barroso urzędowała od 10 lutego 2010 do 31 października 2014. W okresie urzędowania prowadzono dalsze negocjacje akcesyjne, w tym zakończono procesy przyjmowania do Unii Europejskiej Rumunii i Bułgarii (w okresie I kadencji) oraz Chorwacji (w okresie II kadencji). Przyjęto w tym czasie zakładający reformę unijnych instytucji traktat lizboński, a także podejmowano działania celem przeciwdziałania zapoczątkowanemu w 2007 światowemu kryzysowi finansowemu.
Po zakończeniu drugiej kadencji José Manuel Barroso powrócił do pracy naukowej w tym jako profesor Universidade Católica Portuguesa i Uniwersytetu Genewskiego. W lipcu 2016 został doradcą w londyńskim oddziale Goldman Sachs, zajmując się polityką banku wobec procesu opuszczenia Unii Europejskiej przez Wielką Brytanię. Objęcie tego stanowiska tuż po upływie 18 miesięcy od odejścia z Komisji Europejskiej, chociaż będące zgodne z formalnymi wymogami dotyczącymi unikania konfliktu interesów, skłoniło europejskiego rzecznika praw obywatelskich do podjęcia inicjatywy na rzecz zaostrzenia zasad podejmowania pracy przez członków KE po zakończeniu kadencji.
Żonaty z Margaridą Sousa Uva, ma troje dzieci.