Jerzy Rawicz (pisarz) to temat, który był przedmiotem debaty i refleksji na przestrzeni dziejów. Od samego początku do chwili obecnej temat ten budzi zainteresowanie ekspertów i fanów, wywołując dyskusje na różnych obszarach. Na przestrzeni lat Jerzy Rawicz (pisarz) przeszedł istotne zmiany, zarówno w jego postrzeganiu, jak i wpływie na społeczeństwo. W tym artykule zbadamy różne aspekty związane z Jerzy Rawicz (pisarz), analizując jego ewolucję w czasie i jego dzisiejsze znaczenie. Ponadto przeanalizujemy różne perspektywy i podejścia omówione w związku z tym tematem, aby zaoferować wszechstronną i wzbogacającą wizję.
Imię i nazwisko urodzenia |
Jerzy Rabinowicz |
---|---|
Data i miejsce urodzenia |
29 czerwca 1914 |
Data i miejsce śmierci |
9 marca 1980 |
Miejsce spoczynku | |
Zawód, zajęcie | |
Alma Mater | |
Odznaczenia | |
Jerzy Rawicz, ur. jako Jerzy Rabinowicz, ps. „Marian Warszałłowicz”, „Joter”, „JR” (ur. 29 czerwca 1914 w Łodzi, zm. 9 marca 1980 w Warszawie) – polski pisarz i dziennikarz.
Był synem majstra włókienniczego – Pawła Rabinowicza oraz Soni z domu Lipskiej. W 1932 ukończył naukę w gimnazjum niemieckim w Łodzi. W latach 1933–1939 studiował początkowo prawo, a następnie filologię polską na Uniwersytecie Warszawskim. Od 1935 zaczął publikować na łamach prasy socjalistycznej, m.in. „Robotnika”, „Młodzi Idą”, „Dziennika Ludowego”, „Łodzianina”. W 1936 został członkiem Polskiej Partii Socjalistycznej, a w latach 1936–1937 pracował jako redaktor „Dziennika Popularnego”. W 1935 opublikował tom poezji Przeklęte istnienie, w 1937 zaś Co pieśń może. W 1939 wspólnie z Witoldem Millerem (ps. „Andrzej Brózda”) napisał powieść Tutaj spać nie wolno.
Po rozpoczęciu II wojny światowej, jesienią 1939 zamieszkał w Białymstoku, gdzie pracował jako nauczyciel języka polskiego oraz współpracował z redakcją „Sztandaru Wolności”. W 1940 został przyjęty do Związku Pisarzy ZSRR. Po rozpoczęciu wojny niemiecko-radzieckiej przebywał na Polesiu. Na początku 1942 został aresztowany przez Niemców i wywieziony do KL Auschwitz-Birkenau, a po ewakuacji obozu następnie do KL Mauthausen i do obozów w Amstetten i Ebensee. W 1945 powrócił do Polski i został członkiem Komitetu Wojewódzkiego PPS w Białymstoku oraz pracował w redakcji „Jedności Narodowej” w Białymstoku. Następnie pracował w Warszawie jako redaktor pism: „Polska Zbrojna”, „Robotnik”, „Trybuna Ludu” (do 1957 roku), „Za Wolność i Lud”, „Prawo i Życie” i „Wychowanie”. W latach 1948–1957 był sekretarzem i przewodniczącym Klubu Sprawozdawców Parlamentarnych.
W 1962 zrezygnował z pracy dziennikarskiej, skupiając się na pisaniu książek. W latach 1962–1965 pracował jako sekretarz Międzynarodowego Komitetu Oświęcimskiego , a następnie przeszedł na emeryturę.
Jako dziennikarz po II wojnie światowej publikował głównie na temat działalności Sejmu PRL, stosunków polsko-niemieckich, Niemiec i historii II Rzeczypospolitej. W latach 50. XX w. dokonał 7 przekładów publikacji antyhitlerowskich pisarzy niemieckich oraz dokonywał prac redakcyjnych na łamach publikacji dotyczących Oświęcimia. Po 1962 roku publikował książki głównie na tematy historyczne, opisując epizody dotyczące 20-lecia międzywojennego, utrzymując je w tonie sensacyjnym. Pomimo pewnej popularności wśród czytelników, były oceniane krytycznie przez historyków. W tym okresie powstały m.in. Generał Zagórski zaginął… (1963), Doktor Łokietek i Tata Tasiemka (1968), Kariera Szambelana (1974) o aferzyście – Stefanie Ołpińskim przetłumaczona na język słowacki, Do pierwszej krwi (1974) na temat pojedynkowania się w okresie 20-lecia międzywojennego, Diabeł przegrany (1976) o Wacławie Kostku-Biernackim, czy też szkice historyczne nt. międzywojnia w publikacji Pozostało do wyjaśnienia (1979). Rawicz swoje książki pisał krytycznie wobec II Rzeczypospolitej Polskiej. Opierał je na kwerendach archiwalnych i prasowych. Publikował m.in. na tematy związane z III Rzeszą, m.in. Zbrodniarze Oświęcimia przed niemieckim sądem (1964) oraz oparte o wspomnienia komendanta Rudolf Hößa opracowanie Dzień powszedni ludobójcy (1973)
W 2014 roku, ponad 40 lat po jego śmierci Wydawnictwo W.A.B., wydało jego książkę Doktor Łokietek i Tata Tasiemka. Dzieje gangu.
Był 3-krotnie żonaty. Jego pierwsza żona wraz ze swoją rodziną zginęła w getcie w Białymstoku. Drugą żoną była Irena z domu Hukowska, z którą miał syna Marcina Rawicza (ur. 1948), natomiast trzecią żoną była Maria z domu Molek, z którą miał córkę Magdalenę Rawicz (ur. 1967).
Został pochowany na cmentarzu Wojskowym na Powązkach (kwatera B39, rząd 4, miejsce 7).