W tym artykule temat Jerzy Materne zostanie poruszony z szerokiej i analitycznej perspektywy, mając na celu dostarczenie czytelnikowi kompleksowej wizji tej kwestii. Zbadane zostaną różne podejścia, teorie i badania związane z Jerzy Materne, aby zapewnić jego głębsze i pełniejsze zrozumienie. W całym artykule zostaną zbadane różne aspekty Jerzy Materne i przedstawione zostaną uzasadnione argumenty, które poszerzą wiedzę na ten temat. Celem rygorystycznego i systematycznego podejścia jest przedstawienie czytelnikom szczegółowej i wzbogacającej wizji Jerzy Materne, aby zachęcić do refleksji i debaty na temat tak aktualnej dzisiaj kwestii.
Data i miejsce urodzenia | |
---|---|
Data i miejsce śmierci | |
doktor habilitowany nauk humanistycznych | |
Specjalność: pedagogika ogólna, pedagogika opiekuńcza, pedagogika społeczna, teoria wychowania | |
Alma Mater | |
Doktorat | |
Habilitacja | |
Nauczyciel akademicki | |
Uczelnia |
Uniwersytet Mikołaja Kopernika w Toruniu |
Jerzy Ferdynand Materne (ur. 10 czerwca 1937 w Lubiczu, zm. 21 czerwca 2006 w Szczecinie) – polski pedagog, uczeń Kazimierza Sośnickiego, profesor Uniwersytetu Szczecińskiego. Specjalista w zakresie teorii wychowania i zagadnień funkcji opiekuńczej szkoły. Twórca klasyfikacji szczegółowej rodzajów wiedzy o wychowaniu.
Urodził się 10 czerwca 1937 w Lubiczu pod Toruniem. Był synem Ferdynanda Materne i Rozalii Lewandowskiej. Żonaty od 1966 z Barbarą Wilczyńską, miał dwóch synów – Wojciecha i Mikołaja. Ukończył studia na Uniwersytecie Mikołaja Kopernika w Toruniu (1963 r.), doktorat (1976), habilitacja (1991). Pracował w szkole podstawowej, liceum pedagogicznym, domu studenckim i domu dziecka. Od 1968 r. zatrudniony w Katedrze Pedagogiki Uniwersytetu Mikołaja Kopernika w Toruniu, od 1976 r. pracownik Stacji Naukowo Badawczej IRWiR Polskiej Akademii Nauk. W 1984 r. przeprowadził się wraz z rodziną do Zielonej Góry, gdzie pracował na stanowisku kierownika Katedry Teorii Wychowania i prodziekana Wydziału Pedagogicznego Wyższej Szkoły Pedagogicznej. Na Uniwersytecie Szczecińskim rozpoczął pracę w 1991 r. w Instytucie Pedagogiki i Psychologii na stanowisku kierownika Zakładu Pedagogiki Ogólnej.
Podejmował współpracę z ośrodkami naukowymi w Niemczech oraz wieloma wybitnymi badaczami w Polsce, m.in. prof. Mikołajem Kozakiewiczem, prof. Stanisławem Kawulą, prof. Zbigniewem Kwiecińskim, prof. Teresą Hejnicką-Bezwińską, prof. Ryszardem Borowiczem.
Był autorem licznych rozpraw i artykułów naukowych z zakresu pedagogiki a także znawcą sztuki, literatury oraz historii. Odznaczony Złotym Krzyżem Zasługi za pracę dydaktyczno-wychowawczą. Był inicjatorem i współzałożycielem pierwszej wyższej uczelni plastycznej w Szczecinie – Wyższej Szkoły Sztuki Użytkowej, przekształconej później w Akademię Sztuki. Zmarł w wieku 69 lat po ciężkiej chorobie. Został pochowany na cmentarzu Centralnym w Szczecinie.