Dziś chcemy poruszyć bardzo ciekawy i aktualny temat, który z pewnością zainteresuje wielu naszych czytelników. Z tej okazji zagłębimy się w fascynujący świat Jan Dihm (historyk), badając jego różne aspekty i zagłębiając się w jego dzisiejsze znaczenie. Bez wątpienia Jan Dihm (historyk) to temat, który przykuł uwagę zarówno ekspertów, jak i fanów, a w tym artykule staramy się zapewnić pełny i szczegółowy przegląd wszystkiego, co otacza Jan Dihm (historyk). Od historii po praktyczne zastosowanie, w tym wpływ na dzisiejsze społeczeństwo, przeanalizujemy ten temat pod różnymi kątami, aby zapewnić naszym czytelnikom wzbogacającą i pouczającą perspektywę. Dołącz do nas w tej ekscytującej wycieczce po Jan Dihm (historyk)!
Państwo działania | |
---|---|
Data i miejsce urodzenia | |
Data i miejsce śmierci | |
Docent nauk humanistycznych | |
Doktorat |
1927 |
Jan Tytus Dihm (ur. 4 stycznia 1902 w Dukli, zm. 22 października 1965 w Krakowie) – polski historyk, badacz XVIII wieku. Absolwent UJ.
Był uczniem Ignacego Chrzanowskiego i Władysława Konopczyńskiego. Doktorat w 1927 pod kierunkiem Wacława Sobieskiego. Pracował jako nauczyciel w gimnazjum w Wadowicach. W 1939 uczestnik kampanii wrześniowej. Następnie przez Rumunię przedostał się do Algierii, gdzie uczył w polskim liceum. Później przebywał we Włoszech i w Wielkiej Brytanii. Do kraju powrócił w 1947. Od 1953 zatrudniony w Instytucie Historii PAN, od 1959 docent.
Dihm był badaczem dziejów Sejmu Czteroletniego i okresu upadku I Rzeczypospolitej. W okresie międzywojennym był bardzo aktywny naukowo. Zamilkł naukowo w wieku 33 lat – powodem było schorzenie psychiczne. Z inicjatywy Stanisława Herbsta podjął na początku lat 50. ponownie pracę naukową. Jej efektem była kontrowersyjna praca Sprawa konstytucji ekonomicznej z 1791 r. na tle wewnętrznej i zagranicznej sytuacji Polski (chodziło w niej o projekty Michała Ossowskiego). Spotkała się ona z krytyką Emanuela Rostworowskiego i Jerzego Łojka.