W tym artykule zajmiemy się tematem Instytut Głuchoniemych w Warszawie z różnych perspektyw, analizując jego wpływ na dzisiejsze społeczeństwo. Zbadamy różne opinie i argumenty krążące wokół Instytut Głuchoniemych w Warszawie, starając się rzucić światło na jego znaczenie i konsekwencje w naszym codziennym życiu. Od jego początków po ewolucję, zagłębimy się w Instytut Głuchoniemych w Warszawie, aby lepiej zrozumieć jego wpływ na współczesny świat. Dzięki krytycznemu i refleksyjnemu podejściu będziemy starali się odkryć różne aspekty, które sprawiają, że Instytut Głuchoniemych w Warszawie jest tematem interesującym i aktualnym, zachęcając naszych czytelników do refleksji i sformułowania świadomej opinii na ten temat.
Siedziba Instytutu przy placu Trzech Krzyży | |
Państwo | |
---|---|
Data utworzenia |
1817 |
Siedziba |
Warszawa |
Dyrektor |
Bartosz Wilimborek |
Adres | |
pl. Trzech Krzyży 4/6 | |
Położenie na mapie Warszawy | |
Położenie na mapie Polski | |
Położenie na mapie województwa mazowieckiego | |
52°13′42,852″N 21°01′25,399″E/52,228570 21,023722 | |
Strona internetowa |
Instytut Głuchoniemych im. Jakuba Falkowskiego – placówka szkolno-wychowawcza dla dzieci i młodzieży z wadami słuchu i mowy założona w 1817 roku. Mieści się przy placu Trzech Krzyży 4/6 w Warszawie. Wniosła duży wkład do powstania i rozwoju polskiego języka migowego i edukacji osób głuchych.
Instytut Głuchoniemych powstał 23 października 1817 z inicjatywy ks. Jakuba Falkowskiego. Początkowo mieścił się na terenie Uniwersytetu Warszawskiego w Pałacu Kazimierzowskim, a w latach 1820–1827 w domu sióstr wizytek przy Krakowskim Przedmieściu.
26 kwietnia 1826 rozpoczęto wznoszenie siedziby Instytutu przy placu Trzech Krzyży. Budowę ukończono w roku 1827. Pierwotnie budynek miał dwie kondygnacje (środkowe skrzydło nadbudowano w 1873 roku). W 1842 przy Instytucie utworzono szkołę dla niewidomych a Instytut otrzymał nazwę „Instytut Głuchoniemych i Ociemniałych” używaną do 1962.
W latach 1867–1885 funkcję dyrektora instytucji pełnił Jan Papłoński, który wprowadził zmiany przyczyniające się do rozwoju tej instytucji. W 1865 za jego sprawą zrealizowano projekt założenia fermy, na której osoby głuche pochodzące ze wsi mogłyby szkolić się w pracy gospodarskiej.
W 1919 powstało przedszkole dla dzieci głuchych, a w 1934 – zasadnicza szkoła zawodowa dla niesłyszących.
Wychowankowie Instytutu otrzymywali wykształcenie zawodowe i ogólne. Wielokrotnie wykazywali postawę patriotyczną, biorąc udział w strajku szkolnym w 1905, a w 1944 29 głuchych walczyło w powstaniu warszawskim w składzie plutonu Głuchoniemych.
W czasie powstania warszawskiego na dziedzińcu Instytutu urządzono cmentarz. 26 października 1944 Niemcy podpalili budynek. Odbudowę ukończono w sierpniu 1948.
W 1983 Instytut otrzymał imię swojego założyciela – księdza Jakuba Falkowskiego.
Ośrodek zapewnia edukację przedszkolną, podstawową, gimnazjalną i ponadgimnazjalną, a także nauczanie indywidualne. Wychowankowie korzystają z opieki logopedycznej, psychologicznej i pedagogicznej. Dla rodziców dzieci niesłyszących organizowane są kursy polskiego języka migowego.