W dzisiejszym artykule zbadamy wszystkie aspekty Halina Auderska, tematu, który przykuł uwagę wielu ludzi na całym świecie. Od wpływu na społeczeństwo po znaczenie historyczne, Halina Auderska to temat, który nie pozostawia nikogo obojętnym. W tym artykule odkryjemy różne perspektywy Halina Auderska, a także implikacje, jakie ma to na nasze codzienne życie. Niezależnie od tego, czy jest to poziom osobisty, kulturowy czy naukowy, Halina Auderska zachęca nas do refleksji nad podstawowymi aspektami naszego istnienia. Czytaj dalej, aby wyruszyć w fascynującą podróż po tym intrygującym temacie.
Data i miejsce urodzenia |
3 lipca 1904 |
---|---|
Data i miejsce śmierci |
21 lutego 2000 |
Posłanka na Sejm PRL VIII i IX kadencji | |
Okres |
od 1980 |
Przynależność polityczna |
posłanka bezpartyjna |
Odznaczenia | |
Halina Maria Auderska (ur. 20 czerwca?/3 lipca 1904 w Odessie, zm. 21 lutego 2000 w Warszawie) – polska autorka sztuk scenicznych, słuchowisk radiowych i scenariuszy filmowych, prozaiczka, leksykografka. Posłanka na Sejm PRL VIII i IX kadencji.
Wnuczka zesłańca syberyjskiego, była córką Romana, inżyniera, i Heleny z domu Janelli. Początkowo odbierała wykształcenie domowe, następnie uczyła się w noszącym imię Aleksandra Jabłonowskiego polskim gimnazjum w Odessie. Ukończyła filologię polską na UW oraz studium pedagogiczne. W latach 1926–1939 pracowała jako nauczycielka szkół średnich.
Podczas II wojny światowej była sanitariuszką w Warszawie i żołnierzem ZWZ-AK ps. Nowicka. W okresie okupacji uczestniczyła również w tajnym nauczaniu. Uczestniczka powstania warszawskiego jako prasowy sprawozdawca wojenny.
Debiutowała w 1924 jako autorka słuchowisk radiowych. W 1935 wydała powieść Poczwarki Wielkiej Parady. W latach 1946–1950 redaktorka naczelna w wydawnictwie Trzaska, Evert i Michalski. W latach 1956–1959 w zespole redakcyjnym miesięcznika Dialog. W latach 1950–1969 zastępczyni redaktora naczelnego Słownika języka polskiego. W latach 1958–1979 współzałożycielka i długoletnia prezeska ITI. W 1964 podpisała list pisarzy polskich, protestujących przeciwko listowi 34, wyrażając protest przeciwko uprawianej na łamach prasy zachodniej oraz na falach dywersyjnej rozgłośni radiowej Wolnej Europy, zorganizowanej kampanii, oczerniającej Polskę Ludową.
W latach 1983–1986 była pierwszą prezeską Związku Literatów Polskich – organizacji powołanej przez władze komunistyczne w miejsce rozwiązanego przez nie wcześniej związku o tej samej nazwie (od 1986 prezeską honorową).
W latach 1981–1983 była członkinią prezydium Ogólnopolskiego Komitetu Frontu Jedności Narodu. Członkini Prezydium Tymczasowej Rady Krajowej Patriotycznego Ruchu Odrodzenia Narodowego, następnie Rady Krajowej PRON. W 1983 wybrana w skład Prezydium Krajowej Rady Towarzystwa Przyjaźni Polsko-Radzieckiej. Była członkinią Komitetu Wykonawczego Rady Krajowej PRON oraz członkinią Ogólnopolskiego Komitetu Pokoju. W latach 1980–1989 była bezpartyjną posłanką na Sejm.
Zmarła w Warszawie, pochowana na cmentarzu Powązkowskim (kwatera 103-6-2).