Gustave Charpentier

W dzisiejszym świecie Gustave Charpentier stał się tematem o dużym znaczeniu i zainteresowaniu dużej liczby osób. Od momentu pojawienia się Gustave Charpentier przykuł uwagę różnych sektorów społeczeństwa, wywołując debaty, sprzeczne opinie i ciągłe zainteresowanie zdobywaniem większej wiedzy na ten temat. Jego wpływ przekroczył granice i zaowocował dużą liczbą badań i publikacji mających na celu zgłębienie jego różnych aspektów. Gustave Charpentier zdołał zająć poczesne miejsce w mediach i programie politycznym, do niego podchodzi się z wielu perspektyw i generuje niekończące się opinie i stanowiska. W tym artykule zagłębimy się w fascynujący świat Gustave Charpentier, badając jego pochodzenie, ewolucję i wpływ na dzisiejsze społeczeństwo.

Gustave Charpentier
Ilustracja
Data i miejsce urodzenia

25 czerwca 1860
Dieuze

Pochodzenie

francuskie

Data i miejsce śmierci

18 lutego 1956
Paryż

Gatunki

muzyka poważna

Zawód

kompozytor

Gustave Charpentier (ur. 25 czerwca 1860 w Dieuze, zm. 18 lutego 1956 w Paryżu) – francuski kompozytor.

Życiorys

Syn piekarza, jako dziecko pracował w przędzalni. Uczył się gry na skrzypcach w Tourcoing i w konserwatorium w Lille, następnie w 1879 roku otrzymał stypendium miasta Tourcoing na studia w Konserwatorium Paryskim, gdzie kształcił się w latach 1881–1887 u Lamberta Josepha Massarta (skrzypce), Émile’a Pessarda (harmonia) i Jules’a Masseneta (kompozycja). W 1887 roku otrzymał Prix de Rome za kantatę Didon. Od 1888 do 1890 roku przebywał w Rzymie, gdzie skomponował dramat symfoniczny La vie du poète i suitę orkiestrową Impressions d’Italie. Przez całe życie zaangażowany w pomoc ubogim klasom społecznym, w 1902 roku założył konserwatorium ludowe „de Mimi Pinson”, gdzie uczono solfeżu, śpiewu i gry na fortepianie.

Zdobył popularność napisaną do własnego libretta operą Luiza (wyst. Paryż 1900), naturalistycznym dziełem opowiadającym o miłości młodego poety do tytułowej szwaczki. Pomyślana jako jej kontynuacja opera Julian, czyli życie poety (wyst. Paryż 1913) nie zdołała jednak powtórzyć sukcesu poprzedniczki.

Przypisy

  1. a b c d e f Encyklopedia Muzyczna PWM. T. 2. Część biograficzna cd. Kraków: Polskie Wydawnictwo Muzyczne, 1984, s. 84–85. ISBN 83-224-0223-6.
  2. a b c d e f Baker’s Biographical Dictionary of Musicians. T. Volume 1 Aalt–Cone. New York: Schirmer Books, 2001, s. 619. ISBN 0-02-865526-5.
  3. a b c d The Harvard Biographical Dictionary of Music. Cambridge: Harvard University Press, 1996, s. 153. ISBN 0-674-37299-9.

Linki zewnętrzne