W dzisiejszym świecie Franco Nero stał się bardzo istotny w różnych aspektach życia codziennego. Zarówno na poziomie osobistym, jak i zawodowym, obecność Franco Nero stała się czynnikiem decydującym, który kształtuje nasze decyzje, opinie i zachowania. Wraz z postępem technologii i globalizacją Franco Nero zdołał przekroczyć granice i bariery kulturowe, stając się tematem ogólnego zainteresowania i miejscem spotkań współczesnego społeczeństwa. Od wpływu na gospodarkę po wpływ na politykę i kulturę, Franco Nero stworzył sieć powiązań, która wpływa na wszystkie zakątki planety. W tym artykule przyjrzymy się bliżej fundamentalnej roli, jaką Franco Nero odgrywa w naszym codziennym życiu i temu, jak udało mu się zyskać pozycję kluczowego elementu ewolucji dzisiejszego społeczeństwa.
Franco Nero, właściwie Francesco Clemente Giuseppe Sparanero (ur. 23 listopada1941 w San Prospero Parmense w Parmie) – włoski aktor, producent filmowy, scenarzysta i reżyser.
Jego przełomową rolą była postać tytułowego bohatera w spaghetti westernieSergia CorbucciegoDjango (1966), co uczyniło go ikoną popkultury i zapoczątkowało międzynarodową karierę obejmującą ponad 200 głównych i drugoplanowych ról w szerokiej gamie filmów i produkcji telewizyjnych. Nominowany do nagrody Złotego Globu jako najbardziej obiecujący debiutant za rolę Lancelota Du Laca w musicalu fantasy Joshuy LoganaCamelot (1967). Laureat nagrody David di Donatello dla najlepszego aktora za rolę kapitana Claudio Bellodiego w dramacie kryminalnym Damiano DamianiegoDzień puszczyka (Il giorno della civetta, 1968).
Dorastał w Bedonii i Mediolanie. W wieku sześciu lat brał udział w przedstawieniach przygotowywanych pod opieką księdza miejscowej parafii na przedmieściach Parmy. Studiował przez jakiś czas ekonomię na Facoltà di Economia e Commercio, a potem przez dwa lata pracował jako księgowy w Mediolanie, gdzie uczęszczał też na kursy recytatorskie w Piccolo Teatro di Milano.
Kariera
Początkowo zarabiał na życie jako malarz i fotograf, a karierę aktorską rozpoczął w 1962 w czarno–białym dramacie Przepalona skóra (Pelle viva) z Elsą Martinelli. W filmie krótkometrażowym Przestępstwo (Un delitto, 1963) wystąpił w roli chłopca, który codziennie mija ten sam dom w drodze do szkoły. Wziął udział w popularnej włoskiej foto–powieści i występował w okazjonalnych w nocnych klubach. Znalazł się też w obsadzie komedii Pożyczona dziewczyna (La ragazza in prestito, 1964) z Annie Girardot.
Mając 23 lata pojawił się w rzymskiej wytwórni Cinecittà i dostał niewielką rolę w komedii Celestina (La Celestina P...R..., 1965). Rok później został dostrzeżony w Rzymie przez hollywoodzkiego reżysera Johna Hustona, który zaangażował go do roli Abla w filmie Biblia (La Bibbia, 1966). Następnie posypały się dalsze propozycje, już głównych ról, w awanturniczych filmach, obliczonych na gust masowego widza, takich jak dramat Znałem ją dobrze (Io la conoscevo bene, 1965) czy western Złoczyńcy (Gli uomini dal passo pesante, 1965). Drogę do Hollywood otworzyły mu kreacje samotnego mściciela w spaghetti westernach – Django (1966), Do widzenia, Teksas (Texas, Addio, 1966), Brutal i zwierzak (Tempo di Massacro, 1966), Deaf Smith i Johnny Ears (Los Amigos, 1973), Keoma (1976) i Django 2: il grande ritorno (1987). Wystąpił w anglojęzycznych filmach, w tym w roli Cygana w melodramacie Dziewica i Cygan (The Virgin and the Gypsy, 1970), wojennym Komandosi z Navarony (Force 10 from Navarone, 1978), dramacie sensacyjnym Wejście Ninja (Enter the Ninja, 1981) i dreszczowcu Szklana pułapka 2 (Die Hard 2, 1990) u boku Bruce’a Willisa.
Wcielał się w imponującą gamę postaci, w tym upokorzonego inżyniera żądnego zemsty w dramacie kryminalnym Ulica prawa (Il cittadino si ribella, 1974), Rudolpa Valentino w telewizyjnym dramacie biograficznym ABCLegenda Valentino (The Legend of Valentino, 1975) w reż. Melville’a Shavelsona, gejowskiego porucznika w dramacie Querelle (1982) z Jeanne Moreau, serbskiego średniowiecznego bohatera w Sokół (Banovic Strahinja, 1983), Arpada w dramacie Podbój (Honfoglalás, 1996) i kaprala karabinierów Nerzę w dramacie Bandyci (Li chiamarono... briganti!, 1999) z Claudią Cardinale. Spróbował swoich sił jako scenarzysta i producent, m.in. westernu Jonathan zwany Niedźwiedziem (Jonathan degli orsi, 1994). W 2005 zadebiutował jako reżyser dramatu Forever Blues.
1971: Zeznanie komisarza policji przed prokuratorem republiki (Confessione di un commissario di polizia al procuratore della repubblica) jako kapitan Bonavia
1971: Wakacje (Vacanza La) jako kłusownik
1971: ¡Viva la muerte... tua! jako książę Dmitri Vassilowich Orlowsky
1971: Śledztwo zakończone – proszę zapomnieć (L' Istruttoria e chiusa, dimentichi!) jako Vanzi