W dzisiejszych czasach Florian Siwicki to temat o dużej aktualności, który budzi szerokie zainteresowanie w różnych obszarach. Niezależnie od tego, czy chodzi o dziedzinę akademicką, naukową, społeczną czy kulturalną, Florian Siwicki zdołał przyciągnąć uwagę ekspertów i ogółu społeczeństwa. Jego liczne aspekty i implikacje sprawiają, że jest to temat ciągłych badań i debat. W tym artykule zbadamy różne perspektywy i refleksje wokół Florian Siwicki, a także jego wpływ na obecne społeczeństwo i możliwe przyszłe implikacje.
jako generał dywizji | |
generał armii | |
Data i miejsce urodzenia |
10 stycznia 1925 |
---|---|
Data i miejsce śmierci |
11 marca 2013 |
Przebieg służby | |
Lata służby |
1943–1991 |
Siły zbrojne | |
Jednostki | |
Stanowiska |
dowódca dywizji, szef sztabu okręgu, dowódca okręgu, I zastępca szefa Sztabu Generalnego WP, szef Sztabu Generalnego WP, minister obrony narodowej |
Główne wojny i bitwy | |
Odznaczenia | |
Data i miejsce urodzenia |
10 stycznia 1925 |
---|---|
Data i miejsce śmierci |
11 marca 2013 |
Minister obrony narodowej | |
Okres |
od 22 listopada 1983 |
Przynależność polityczna |
Polska Zjednoczona Partia Robotnicza / bezpartyjny |
Poprzednik | |
Następca |
Florian Siwicki (ur. 10 stycznia 1925 w Łucku, zm. 11 marca 2013 w Warszawie) – polski żołnierz i działacz Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej, generał armii Sił Zbrojnych Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej. Szef Sztabu Generalnego Wojska Polskiego (1973–1983), członek Wojskowej Rady Ocalenia Narodowego (1981–1983). W latach 1983–1990 minister obrony narodowej. Członek Biura Politycznego Komitetu Centralnego PZPR (1986–1990). Poseł na Sejm PRL VII, VIII i IX kadencji. Budowniczy Polski Ludowej.
Syn Elżbiety i Eugeniusza. Jego ojciec był żołnierzem zawodowym, podoficerem 24 Pułku Piechoty w Łucku. W 1930 Eugeniusz Siwicki został przeniesiony do rezerwy i wraz z rodziną wyprowadził się do Miłostowa w pobliżu Równego. Tam początkowo był właścicielem niewielkiego, trzyhektarowego gospodarstwa ziemskiego, a później został zatrudniony jako buchalter w urzędzie gminy.
Przed wojną Florian Siwicki ukończył szkołę powszechną oraz trzy klasy gimnazjum w Krzemieńcu. W kwietniu 1940 jego ojciec został aresztowany przez funkcjonariuszy NKWD i ślad po nim zaginął. Miesiąc później Florian wraz z matką został deportowany w głąb Związku Radzieckiego do osiedla zesłańczego Głębokie (Głubokoje) położonego 150 km od Archangielska. Na zesłaniu podjął pracę w zakładzie przemysłu drzewnego.
W wieku 17 lat został przymusowo powołany do Armii Czerwonej. Od grudnia 1942 służył w 105 samodzielnym batalionie saperów, gdzie objął funkcję zastępcy dowódcy plutonu. W maju 1943 znalazł się w szeregach Polskich Sił Zbrojnych w ZSRR. Służył w 1 Dywizji Piechoty im. Tadeusza Kościuszki. Ukończył Centrum Szkolenia Podchorążych 1 Dywizji Piechoty (od 2 maja do 14 września 1943) oraz Oficerską Szkołę Piechoty nr 1 w Riazaniu (od 15 września 1943 do 17 grudnia 1943). W życiorysie z 29 października 1953 podał, że w czasie od 1945 do 1946 uczestniczył w likwidowaniu oddziału Józefa Kurasia, ps. „Ogień”. W 1947 był uczestnikiem kursu dowódców baonów w Centrum Wyszkolenia Piechoty (od 3 marca 1947 do 30 listopada 1947).
Od 8 listopada 1952 do 8 stycznia 1954 był szefem Wydziału Szkolenia i Kursów Oficerskich Piechoty Zarządu Szkół Oficerskich w Głównym Zarządzie Wyszkolenia Bojowego. Od 30 listopada 1954 do 27 października 1956 studiował w Wojskowej Akademii Sztabu Generalnego Sił Zbrojnych ZSRR im. Klimienta Woroszyłowa w Moskwie. Po powrocie do kraju był od 7 grudnia 1956 do 31 października 1957 dowódcą 5 Dywizji Piechoty, następnie od 22 grudnia 1956 do 15 marca 1961 dowódcą 3 Dywizji Piechoty.
Od 15 kwietnia 1961 do 31 grudnia 1963 był attaché wojskowym lotniczym i morskim przy ambasadzie PRL w Pekinie. Od 1964 do 1965 dowódca 1 Warszawskiej Dywizji Zmechanizowanej. Generał brygady od 1962, generał dywizji od 1968, generał broni od 1974, generał armii od 27 września 1984. Od 13 stycznia 1966 był szefem sztabu – zastępcą dowódcy Śląskiego Okręgu Wojskowego, a od 11 kwietnia 1968 do 18 maja 1971 dowódcą ŚOW. W sierpniu 1968, w czasie operacji „Dunaj”, we wrześniu 1968 dowodził 2 Armią WP. Od 1 marca do 30 września 1970 był uczestnikiem Kursu Operacyjno-Strategicznego w Wojskowej Akademii Sztabu Generalnego Sił Zbrojnych ZSRR im. Klimienta Woroszyłowa w Moskwie. Od 21 maja 1971 do 12 stycznia 1973 I zastępca szefa Sztabu Generalnego WP, od 13 stycznia 1973 do 21 listopada 1983 szef Sztabu Generalnego WP i wiceminister obrony narodowej. W latach 1965–1967 był prezesem klubu sportowego Śląsk Wrocław. Poseł na Sejm PRL w latach 1976–1989. Od 22 listopada 1983 do 6 lipca 1990 minister obrony narodowej w Radach Ministrów Wojciecha Jaruzelskiego, Zbigniewa Messnera, Mieczysława Rakowskiego i Tadeusza Mazowieckiego.
Uczestniczył w przygotowaniu i wprowadzeniu stanu wojennego. W czasie jego trwania od 13 grudnia 1981 do 21 lipca 1983 wchodził w skład Wojskowej Rady Ocalenia Narodowego.
6 lipca 1990 odwołany ze stanowiska ministra obrony narodowej i przeniesiony do dyspozycji MON. 13 lipca 1990 został oficjalnie pożegnany przez kierownictwo MON w 1 Praskim Pułku Zmechanizowanym w Wesołej. W dniu 7 lipca 1991 roku oficjalnie przeniesiony w stan spoczynku.
W 1946 został zarejestrowany jako tajny współpracownik (agent) Głównego Zarządu Informacji WP o pseudonimie Grom.
Od 5 maja 1948 działacz Polskiej Partii Robotniczej i następnie Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej. Do marca 1961 działał jako członek Komitetu Partyjnego i Komisji Kontroli Partyjnej PZPR w Warszawskim Okręgu Wojskowym. Od 17 listopada 1968 do 12 grudnia 1971 zastępca członka, a od 12 grudnia 1971 do stycznia 1990 członek Komitetu Centralnego PZPR. Od 28 października 1981 do 3 lipca 1986 zastępca członka Biura Politycznego KC PZPR, a 3 lipca 1986 do 29 stycznia 1990 członek Biura Politycznego KC PZPR. W kadencji 1985–1990 wiceprezes Rady Naczelnej Związku Bojowników o Wolność i Demokrację. W latach 1986–1989 był członkiem Ogólnopolskiego Komitetu Grunwaldzkiego. W latach 80. XX wieku pełnił funkcję przewodniczącego Rady Głównej Przyjaciół Harcerstwa.
Pochowany 18 marca 2013 z honorową asystą wojskową na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach w kwaterze FIII-11-2. W pogrzebie wzięli udział m.in. były minister obrony narodowej Janusz Onyszkiewicz, gen. dyw. Zbigniew Blechman, gen. bryg. pil. Roman Harmoza i gen. broni Józef Użycki, który odczytał kondolencje przesłane przez nieobecnego na pogrzebie byłego prezydenta RP gen. armii Wojciecha Jaruzelskiego.
W marcu 2006 Główna Komisja Ścigania Zbrodni przeciwko Narodowi Polskiemu Instytutu Pamięci Narodowej postawiła go w stan oskarżenia za popełnienie zbrodni komunistycznej polegającej na uczestnictwie w zorganizowanym związku przestępczym o charakterze zbrojnym mającym na celu popełnianie przestępstw polegających na pozbawianiu wolności poprzez internowanie i wykonywanie kar pozbawienia wolności orzeczonych za czyny wcześniej niekaralne oraz innych przestępstw przeciwko wolności, a nadto naruszaniu nietykalności cielesnej, tajemnicy korespondencji oraz praw pracowniczych obywateli polskich. Postanowieniem z dnia 14 września 2009 Sąd Okręgowy w Warszawie zawiesił postępowanie wobec oskarżonego z uwagi stan zdrowia. Po śmierci oskarżonego postępowanie umorzono.
W uzasadnieniu wyroku skazującego Czesława Kiszczaka (który był sądzony w tym samym postępowaniu) w dniu 12 stycznia 2012 warszawski Sąd Okręgowy uznał, że stan wojenny przygotowano i wprowadzono niezgodnie z ówczesną konstytucją, a dokonała tego „grupa przestępcza o charakterze zbrojnym” złożona z ludzi na najwyższych stanowiskach, wśród których wymieniono m.in. Floriana Siwickiego.
W 2012 rozpoczął się jego proces w sprawie akcji „Jesień 82”, polegającej na powoływaniu opozycjonistów wytypowanych przez Służbę Bezpieczeństwa na fikcyjne ćwiczenia wojskowe.
Był żonaty z Krystyną z domu Kostoń (1929–2012). Mieli dwóch synów – Jerzego (1952–2011) i Ryszarda.
W 2014 odbyła się premiera filmu Jack Strong w reżyserii Władysława Pasikowskiego. W postać generała Floriana Siwickiego wcielił się Krzysztof Globisz.