Mówienie o Designated hitter jest zagłębianiem się w ekscytujący i stale rozwijający się temat. Od samego początku Designated hitter budził zainteresowanie ekspertów i fanów, którzy badali jego liczne aspekty i wymiary. W tym artykule zbadamy różne aspekty Designated hitter, od jego wpływu na społeczeństwo po możliwe przyszłe zastosowania. Poprzez szczegółową analizę staramy się zaoferować wszechstronną wizję Designated hitter, uwzględniającą zarówno jego przeszłość, jak i teraźniejszość oraz prognozującą jej potencjalny rozwój.
Designated hitter (pol. wyznaczony pałkarz, w skrócie DH) – w baseballu jest to zawodnik, który figuruje na liście pałkarzy, jednak nie gra w defensywie. Wyznaczony jest w miejsce miotacza.
Reguła została wprowadzona w celu uatrakcyjnienia zawodów, a także aby nie eksploatować niepotrzebnie miotacza, który zazwyczaj jest najsłabiej odbijającym w drużynie, ale najważniejszym graczem defensywy.
Pierwsze plany wprowadzenia designated hittera w MLB pojawiły się na początku XX wieku. Ostatecznie zaakceptowano je w 1973 roku. Designated hitter wyznaczany jest tylko w American League, zaś w National League pojawia się jedynie gdy zespoły tej ligi rozgrywają wyjazdowe mecze w ramach interleague play.
W corocznym meczu gwiazd (MLB All-Star Game) designated hitter używany jest zawsze, bez względu na to, gdzie odbywają się zawody.
Pierwszym baseballistą, który figurował na liście pałkarzy jako designated hitter, był Ron Blomberg z New York Yankees.
Z powyższych zasad wynika, że zawodnik spełniający rolę DH oraz zastępujący go ewentualnie gracze mogą grać tylko w ataku i tylko na tej samej pozycji (pod tym samym numerem na liście odbijania). To samo dotyczy formacji obronnej oraz miotacza lub rezerwowych miotaczy, których zastępuje DH – gracze ci przyporządkowani są zawsze do tej samej pozycji. Każda zmiana pozycji przez DH (zagranie w obronie), miotacza (odbijanie, zagranie na pozycji innej niż miotacz) lub niemiotacza (zagranie na pozycji miotacza) powoduje utracenie przywileju korzystania z DH.
W niższych ligach po raz pierwszy DH pojawił się na liście w 1969 roku jednak początkowo nie było obowiązku wystawiania go do składu. Przykładowo Cincinnati Reds z National League w swoich klubach farmerskich wyznaczał do odbijania miotacza na wszystkich szczeblach NAPBL czy też w meczu jeden zespół wyznaczał na listę pałkarza miotacza, a drugi designated hittera. Pod koniec lat osiemdziesiątych XX wieku wprowadzono jednoznaczne przepisy. Na poziomach Triple-A oraz Double-A designated hitter jest wystawiany wówczas gdy dwa kluby w jednym meczu nie są klubami farmerskimi zespołów z National League.
W Class A, Rookie oraz w Liga Mexicana de Béisbol kluby mają obowiązek wystawić designated hittera w każdym meczu.
W zawodowym baseballu japońskim designated hitter wyznaczany jest w Pacific League od 1975. W Central League DH pojawia się jedynie podczas wyjazdowych meczów interleague play, który wprowadzono w 2005.