W dzisiejszym świecie Czesław Centkiewicz to temat, który przyciągnął uwagę i zainteresowanie szerokiego spektrum społeczeństwa. Niezależnie od tego, czy ze względu na swoje znaczenie w dziedzinie kultury, wpływ na gospodarkę światową czy wpływ na codzienne życie ludzi, Czesław Centkiewicz stał się podstawowym aspektem do rozważenia w różnych obszarach. Ponieważ Czesław Centkiewicz w dalszym ciągu zyskuje na znaczeniu na scenie globalnej, niezwykle istotne jest przeanalizowanie jego wpływu i zrozumienie jego znaczenia w bieżącym kontekście. W tym artykule zbadamy różne aspekty Czesław Centkiewicz i sprawdzimy, jak kształtuje on obecny krajobraz w różnych aspektach społeczeństwa.
Imię i nazwisko urodzenia |
Czesław Jacek Centkiewicz |
---|---|
Data i miejsce urodzenia |
18 października 1904 |
Data i miejsce śmierci |
10 lipca 1996 |
Miejsce spoczynku | |
Zawód, zajęcie | |
Małżeństwo | |
Odznaczenia | |
|
Czesław Jacek Centkiewicz (ur. 18 października 1904 w Warszawie, zm. 10 lipca 1996 tamże) – polski pisarz, reportażysta, podróżnik, inżynier elektryk.
Jego rodzicami byli Stanisław Rudolf Centkiewicz i Stanisława, z domu Bresteczer. Miał starszego brata Rafała i młodszą siostrę Halinę, malarkę. W czasie I wojny światowej z rodziną ewakuowany do Kijowa, w 1916 do Tweru, gdzie ojciec pracował przy budowie kolei transsyberyjskiej. W 1914 wstąpił do III Kijowskiej Drużyny Skautów im. Romualda Traugutta, a po powrocie do Polski w 1918 do XX Warszawskiej Drużyny Harcerskiej. W 1920 jako żołnierz Armii Ochotniczej brał udział w wojnie polsko-bolszewickiej. W 1924 ukończył Gimnazjum Kazimierza Kulwiecia w Warszawie. Następnie podjął studia wyższe, w latach 1926–1928 w Grenoble, a następnie w Liége, gdzie w 1929 ukończył wydział elektryczny w Institut SuperierTechnique de Liége, otrzymując dyplom inżyniera elektryka. Odbył praktykę w m.in. we francuskich elektrowniach wodnych w Drac-Romanye (Alpy) i Ludyan (Pireneje). W latach 1930–1931 pracował w Polskich Zakładach Radiotechnicznych w Warszawie. Był autorem prac naukowych z zakresu radiometeorologii i elektrotechniki. W latach 1931–1932 pracował w Obserwatorium Aerologicznym Państwowego Instytutu Meteorologicznego w Legionowie oraz w obserwatoriach w Jabłonnie, Gdyni i Helu oraz w Duńskim Instytucie Magnetyzmu Ziemskiego w Kopenhadze. W 1934 pracował u prof. Czesława Białobrzeskiego w Zakładzie Fizyki Teoretycznej Uniwersytetu Warszawskiego. W 1935 został kierownikiem Działu Radio-Meteorologicznego Państwowego Instytutu Meteorologicznego. W latach 1937–1939 pracował w Państwowych Zakładach Tele-Radiotechnicznych nad aparatem radio-geniometrycznym, służącym do sondowania wysokich warstw atmosfery.
Realizował się także jako sportowiec i podróżnik. W młodości uprawiał narciarstwo i lekkoatletykę od 1921 reprezentując Varsovię, zdobył m.in. srebrny medal mistrzostw Polski seniorów (Warszawa 1925) w biegu przełajowym na dystansie ok. 10 kilometrów. W 1926 brał udział w wyprawie w Alpy, w czasie której poznał swoją przyszłą żonę, Alinę (pobrali się w listopadzie 1939). W latach 1932–1933 kierował pierwszą polską wyprawą polarną na Wyspę Niedźwiedzią w archipelagu Svalbard w Arktyce.
Podczas okupacji niemieckiej pracował w Państwowym Zakładzie Ubezpieczeń Wzajemnych. Po upadku powstania warszawskiego w 1944 został wywieziony i osadzony w niemieckim obozie koncentracyjnym Neuengamme k. Hamburga, a następnie przewieziony na roboty przymusowe do Berlina.
Po zakończeniu II wojny światowej powrócił do Polski. 1 czerwca 1945 został powołany przez pełnomocnika rządu na stanowisko dyrektora technicznego Zjednoczenia Energetycznego Okręgu Dolnośląskiego w Jeleniej Górze, które sprawował do 1 czerwca 1949. Od 9 listopada 1949 do 15 października 1950 pełnił obowiązki kontrolera Działu Kredytowego Oddziału NBP w Jeleniej Górze. W 1950 przeprowadził się wraz z żoną Aliną do Legionowa, gdzie podjął pracę w Obserwatorium Meteorologicznym PIHM. W drugiej połowie 1955 przenieśli się na Saską Kępę w Warszawie, zamieszkali w domu przy ul. Zakopiańskiej 16.
Od drugiej połowy lat 40. razem z żoną kontynuował wyprawy polarne, które zainspirowały serię wspólnie pisanych opowieści dla dzieci i młodzieży. Był członkiem Związku Literatów Polskich, pełnił m.in. funkcję jego wiceprezesa. W października 1946 został członkiem PPS, od grudnia 1948 należał do PZPR.
Otrzymał wiele nagród literackich – nagrodę Prezesa Rady Ministrów (1955), nagrodę marynistyczną im. Zaruskiego (1963), nagrodę I stopnia Ministra Kultury i Sztuki (1969). W 1963 otrzymał wraz z żoną Nagrodę „Problemów”.
Zmarł w Warszawie, pochowany obok żony Aliny w Alei Zasłużonych na cmentarzu Wojskowym na Powązkach (kwatera A3 tuje-2-15).