Commodore BASIC
W dzisiejszym artykule zagłębimy się w ekscytujący świat Commodore BASIC. Od jego początków po dzisiejsze znaczenie, szczegółowo przeanalizujemy każdy istotny aspekt Commodore BASIC, aby zapewnić pełny przegląd tego tematu. W kolejnych kilku wierszach odkryjemy główne kluczowe punkty, najnowsze trendy i opinie ekspertów na temat Commodore BASIC. Mamy nadzieję, że dzięki tej zawartości umożliwimy Ci głębokie i aktualne zrozumienie Commodore BASIC, dzięki czemu będziesz mógł wzbogacić swoją wiedzę i podejmować bardziej świadome decyzje na ten temat. Przygotuj się na zanurzenie się w fascynującym wszechświecie pełnym niuansów!
 |
Ten artykuł od 2013-10 wymaga zweryfikowania podanych informacji. |
Commodore BASIC (albo CBM BASIC) jest odmianą języka programowania BASIC wykorzystywaną w ośmiobitowych komputerach firmy Commodore, oparty na Microsoft BASIC.
Pierwszą wersję tego języka zaimplementowano w komputerze Commodore PET pod koniec lat siedemdziesiątych XX wieku. Najpopularniejszą wersją języka Commodore BASIC była jego druga wersja, stosowana w komputerach Commodore 64. W porównaniu z wersjami dostępnymi w Commodore 16, Commodore Plus/4 i Commodore 128 - V3.5 była jednakże uboga, dlatego też niektóre kartridże dostarczały rozszerzeń BASIC-a o dodatkowe polecenia.
Commodore BASIC V2 wymagał numerowania linii, posiadał tylko jedną instrukcję pętli – FOR (inne pętle realizowało się przy użyciu kombinacji poleceń GOTO i IF ... THEN), pozwalał na pominięcie słowa kluczowego LET przy deklarowaniu zmiennych.
W Commodore 64 interpreter Commodore BASIC stanowił także swego rodzaju prostą powłokę – odpowiednie polecenia ładowały programy z dyskietek i taśmy magnetofonowej (LOAD), uruchamiały je (RUN), zapisywały programy na dyskietkach i taśmach (SAVE), wyświetlały zawartość katalogu (LOAD "$",8).
Polecenie SYS adres pozwalało przekazać sterowanie komputerem do kodu maszynowego pod wskazanym adresem w pamięci.
Edytor ekranowy BASIC-a w komputerach Commodore pozwalał zapisywać polecenia w postaci skróconej. Zamiast PRINT można było napisać po prostu znak zapytania, w przypadku pozostałych poleceń wystarczyło pierwszą literę polecenia wpisać bez modyfikatora, a drugą z przytrzymanym klawiszem Shift.