W dzisiejszym artykule zagłębimy się w fascynujący świat Clara Petrella. Od wielu lat Clara Petrella jest przedmiotem badań i dyskusji ekspertów z różnych dziedzin. Od wpływu na społeczeństwo po znaczenie w historii, Clara Petrella fascynuje uczonych, badaczy i ciekawskich. W tym artykule omówimy różne aspekty, które sprawiają, że Clara Petrella jest tematem wartym uwagi i refleksji. Od jego początków po dzisiejszą ewolucję, zanurzymy się w podróż pełną odkryć i uczenia się, która pozwoli nam lepiej zrozumieć znaczenie Clara Petrella w naszym współczesnym świecie. Dołącz do nas w tej ekscytującej podróży!
Clara Petrella jako Manon Lescaut w 1954 | |
Data i miejsce urodzenia | |
---|---|
Data i miejsce śmierci | |
Typ głosu | |
Gatunki | |
Zawód |
Clara Petrella (ur. 28 marca 1914 w Mediolanie, zm. 19 listopada 1987 tamże) – włoska śpiewaczka operowa, sopran, śpiewająca głównie repertuar werystyczny i współczesny.
Clara Petrella urodziła się w 1914 w Mediolanie. Pochodziła z rodziny o wielkich tradycjach muzycznych (jej przodkiem był włoski kompozytor operowy, Enrico Petrella, a jej ciotka, Olivia Petrella, była znaną śpiewaczką operową).
Studiowała śpiew razem ze swoją siostrą, Micaelą u Ersilde Cervi-Caroli i Gianniny Russ. Zadebiutowała jako Mimi w Cyganerii Giacoma Pucciniego w Teatro Puccini di Milano.
Z uwagi na swój temperament dramatyczny, połączony z pięknym głosem spinto, porównywana była do słynnej dramatycznej aktorki włoskiej, Eleonory Duse i nazywana „Duse śpiewu”.
Związana z La Scalą od 1947 roku (debiut rolą Giorgetty w Płaszczu Pucciniego) do 1962, kreowała wiele ról werystycznych i współczesnych. Śpiewała bardzo dużo prapremier, m.in. była pierwszą odtwórczynią Serafiny w Cagliostrze i Mili w Figlia di Jorio Ildebrando Pizzettiego, Emmą w Madame Bovary Guido Pannaina, Anna w Il vortice i Beatrice w Widoku z mostu Renzo Rosselliniego, Maliella w Klejnotach Madonny Ermanna Wolf-Ferrariego.
Była pierwszą włoską Magdą w Konsulu Giancarlo Menottiego, kreowała ponadto Neddę w Pajacach, tytułową Manon Lescaut w dziele Pucciniego, Adrianę Lecouvreur Francesco Cilei, Iris Pietra Mascagniego, Desdemonę w Otellu Giuseppe Verdiego, Charlottę w Werterze Jules'a Masseneta.
Śpiewała także Roksanę w Królu Rogerze Karola Szymanowskiego.
W latach 50. dokonała kilku nagrań dla włoskiej firmy Cetra (Madama Butterfly, Manon Lescaut, L’amore dei tre re, Płaszcz, Zaza), a także dla Decci Pajace. Wystąpiła także w telewizyjnych produkcjach telewizji RAI (Manon Lescaut i Płaszcz, 1956).