W dzisiejszym świecie Zdzisław Stroński stał się tematem o dużym znaczeniu i zainteresowaniu szerokiego grona odbiorców. Niezależnie od tego, czy ze względu na swój wpływ na społeczeństwo, znaczenie historyczne, wpływ na kulturę popularną czy znaczenie w środowisku akademickim, Zdzisław Stroński przyciągnął uwagę niezliczonych ludzi na całym świecie. W tym artykule zbadamy różne aspekty związane z Zdzisław Stroński, analizując jego ewolucję w czasie, wiele aspektów i jego dzisiejsze znaczenie. Stosując podejście multidyscyplinarne, będziemy starali się zrozumieć rolę, jaką odgrywa Zdzisław Stroński w naszym życiu i jak ukształtował znany nam świat.
Zdzisław Stroński około 1935 roku | |
Data i miejsce urodzenia |
24 października 1894 |
---|---|
Data i miejsce śmierci |
28 grudnia 1972 |
Poseł na Sejm II, III i IV kadencji (II Rzeczypospolitej) | |
Okres | |
Przynależność polityczna | |
Odznaczenia | |
|
Zdzisław Karol Stroński (Doliwa-Stroński) (ur. 24 października 1894 w Stryju, zm. 28 grudnia 1972 w Warszawie) – polski historyk, prezydent Stanisławowa, poseł na Sejm II, III i IV kadencji w II Rzeczypospolitej.
Uczył się w Filii C. K. Gimnazjum w Stryju, gdzie w 1914 ukończył VIII klasę i zdał egzamin dojrzałości (w jego klasie byli m.in. Ludwik Iwaszko, Wiktor Pikulski, Władysław Tadeusz Podoski). W Stryju należał do: Organizacji Młodzieży Niepodległościowej „Zarzewie” (od 1910 roku), Polskiego Towarzystwa Gimnastycznego „Sokół” (skazany za członkostwo), od 1912 roku w skautingu i Związku Strzeleckim „Strzelec”. Po wybuchu I wojny światowej wszedł w skład Legionu Wschodniego.
We wrześniu 1914 roku został aresztowany w Nowym Sączu przez żandarmerię austriacką i wcielony do 20 pułku piechoty Austro-Węgier, później do 9 pułku piechoty Austro-Węgier. Ze względu na stan zdrowia został zwolniony z wojska i wyjechał do Wiednia, gdzie ponownie włączył się w działalność niepodległościową. Jesienią 1915 roku podjął studia na Uniwersytecie Lwowskim, znów wcielony do wojska austriackiego, wznowił studia w zimie 1918 roku, tym razem na Uniwersytecie Jagiellońskim.
31 października 1918 roku wstąpił do tworzącego się 33 pułku strzelców (późniejszego 20 pułku piechoty Ziemi Krakowskiej), z którym wziął udział w wojnie polsko-ukraińskiej. W kwietniu 1919 roku został awansowany do stopnia plutonowego. W tym roku został zdemobilizowany i kolejny raz powrócił na Uniwersytet Jagielloński. W tym czasie zasiadał w zarządzie krakowskiego „Strzelca”.
Od lipca do października 1920 roku służył ochotniczo w Wojsku Polskim w obliczu wojny polsko-bolszewickiej. Był przydzielony do Inspektoratu Armii Ochotniczej w Krakowie.
31 października 1922 roku doktoryzował się z historii na Wydziale Filozoficznym UJ, po czym powrócił do Lwowa, gdzie podjął pracę w Archiwum Ziemskim oraz jako nauczyciel w Gimnazjum Żeńskim Sióstr Najświętszej Rodziny z Nazaretu.
W późnych latach 20. współorganizował we Lwowie Związek Zawodowy Nauczycielstwa Polskich Szkół Średnich. Wchodził w skład wielu organizacji naukowych i oświatowych.
W 1926 współtworzył Związek Naprawy Rzeczypospolitej. W 1927 roku został wybrany na radnego Rady Miasta Lwowa i radnego powiatu lwowskiego. 10 marca 1932 roku został zaprzysiężony na urząd wiceprezydenta Lwowa. W wyborach samorządowych 1934 ponownie uzyskał mandat radnego rady miejskiej we Lwowie, startując z ramienia listy nr 1 (prorządowej). W kwietniu 1935 został prezydentem Stanisławowa. 14 kwietnia 1937 roku zrezygnował z tej funkcji w związku ze skandalem obyczajowym. Po jego ustąpieniu na urząd prezydenta został wybrany Franciszek Kotlarczuk.
Politycznie był związany z BBWR. W 1928 roku został członkiem Rady Województw Południowo-Wschodnich i Rady Grodzkiej BBWR we Lwowie. Po rozwiązaniu BBWR, jesienią 1935 roku, został członkiem powołanego w 1937 roku Obozu Zjednoczenia Narodowego.
W wyborach parlamentarnych w 1928 roku został wybrany posłem na Sejm II kadencji (1928–1930) z ramienia BBWR w okręgu nr 51 (Lwów – powiat). Wszedł w skład Prezydium i został skarbnikiem klubu parlamentarnego BBWR, pracował w komisji prawniczej.
W wyborach parlamentarnych w 1930 roku został ponownie wybrany posłem na Sejm III kadencji (1930–1935) z tego samego okręgu (nr 51). W kadencji tej pracował w komisjach: administracyjnej (był jej wiceprzewodniczącym), oświatowej i budżetowej.
W wyborach parlamentarnych w 1935 roku został znów wybrany posłem na Sejm IV kadencji (1935–1938) 78 132 głosami z okręgu nr 66, obejmującego powiaty: stanisławowski, tłumacki i nadwórniański. Pracował w komisjach administracyjno-samorządowej i budżetowej.
W czasie II wojny światowej był żołnierzem AK.
Po 1945 roku był dyrektorem Centrali Handlu Drewnem „Paged”, następnie pracował w Technikum Budowlanym nr 1 w Warszawie. Był członkiem Prezydium Zarządu Stołecznego TPPR.
Był synem Alfreda (urzędnika Kolejowego) i Karoliny.
Był dwukrotnie żonaty:
Został pochowany 4 stycznia 1973 roku na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach w Warszawie (kwatera CII28-2-9).