Zadie Smith

W dzisiejszym świecie Zadie Smith stał się kwestią o ogromnym znaczeniu i znaczeniu w społeczeństwie. Jego wpływ rozszerzył się na wszystkie aspekty życia, od polityki po kulturę, technologię i ekonomię. Z biegiem czasu Zadie Smith ewoluował i nabrał nowego wymiaru, budząc zainteresowanie i niepokój profesjonalistów, ekspertów i ogółu obywateli. W tym artykule szczegółowo zbadamy wpływ Zadie Smith i przeanalizujemy jego wpływ na różne obszary naszego codziennego życia.

Zadie Smith
Ilustracja
Data i miejsce urodzenia

25 października 1975
Londyn

Narodowość

brytyjska

Dziedzina sztuki

literatura

Ważne dzieła
  • Białe zęby
  • Łowca autografów
  • O pięknie
  • Londyn NW
Nagrody
  • James Tait Black Memorial
  • The Guardian First Book Award Whitbread Prize
  • Whitbread Book Awards (pierwsza powieść)
  • Commonwealth Writers First Book Prize
  • Betty Trask Award
  • Orange Prize for Fiction
  • Anisfield-Wolf Book Award
Strona internetowa

Zadie Smith (ur. 25 października 1975 w Londynie) – brytyjska pisarka, autorka opowiadań i powieści. Ukończyła King's College w Cambridge, członkini The Royal Society of Literature (RSL).

Życiorys

Zadie Smith urodziła się jako Sadie Adeline Smith (zmieniła imię z Sadie na Zadie w wieku 14 lat) w północno-zachodniej części Londynu, w robotniczej dzielnicy Brentu. Jej matka, Yvonne Bailey, dorastała na Jamajce i wyemigrowała do Anglii w 1969. Dla jej ojca, Anglika Harveya Smitha, była drugą żoną. Smith ma przyrodnią siostrę i przyrodniego brata oraz dwóch młodszych braci. Jeden z nich, Ben Bailey Smith (ur. 1977), został aktorem, raperem oraz komikiem występującym na scenie pod pseudonimem Doc Brown. Jej rodzice rozwiedli się, gdy była nastolatką.

W dzieciństwie Smith uwielbiała stepowanie. Jako nastolatka zastanawiała się nad rozpoczęciem kariery aktorskiej w musicalu. W czasie studiów zarabiała na życie jako śpiewaczka jazzowa i chciała zostać dziennikarką, zanim skoncentrowała się na twórczości beletrystycznej.

Jej debiutancka powieść Białe zęby z 2000 zdobyła wiele nagród; jej nakład w Wielkiej Brytanii przekroczył milion egzemplarzy. W 2002 została zaadaptowana przez stacje Channel 4 na mini serial telewizyjny.

Oprócz powieści pisze też opowiadania dla „The New Yorkera” i uczy kreatywnego pisania na New York University.

W listopadzie 2016 została wyróżniona Nagrodą Literacką niemieckiego dziennika „Die Welt.

Życie prywatne

Zadie Smith jest żoną północnoirlandzkiego pisarza i poety Nicka Lairda, któremu zadedykowała swoją trzecią powieść O pięknie. Poznali się na studiach w Cambridge; ślub wzięli w 2004 roku. W 2009 urodziła im się córka Katherine (Kit), a w 2013 syn Harvey (Hal).

Wybrane publikacje

Powieści:

Eseje:

  • Jak zmieniałam zdanie, 2010 (Changing My Mind: Occasional Essays, 2009)
  • Widzi mi się, 2018 (Feel Free: Essays, 2018)
  • Grand Union: Stories, 2019

Przypisy

  1. Doc Brown | United Agents , unitedagents.co.uk .
  2. Aida Edemariam, Profile: Zadie Smith, „The Guardian”, 3 września 2005, ISSN 0261-3077 (ang.).
  3. a b Natalia Szostak, Zadie Smith i "Swing Time". O czym jest nowa powieść ulubionej pisarki świata? , wyborcza.pl, 15 listopada 2016 .
  4. „Welt“-Literaturpreis 2016 für Zadie Smith. WeltN24 GmbH. . (niem.).
  5. The world according to Zadie Smith , www.standard.co.uk, 28 czerwca 2013 (ang.).
  6. Winners of the James Tait Black Prize for Fiction. The University of Edinburgh. . (ang.).
  7. Guardian First Book Award 2000. The Guardian. . (ang.).
  8. Costa Book Awards Archive. Costa Book Awards. . (ang.).
  9. Zadie Smith wins Commonwealth regional prize. The Guardian, 2006-02-07. . (ang.).
  10. Previous winners of the Betty Trask Prize and Awards. The Society of Authors Awards. . (ang.).
  11. The Man Booker Prize 2005 , The Booker Prizes (ang.).
  12. Previous winners of the Somerset Maugham Awards , Society of Authors (ang.).
  13. Winners by Year , Anisfield-Wolf Book Awards (ang.).
  14. Previous Winners 2006 , Women’s Prize for Fiction (ang.).
  15. Grand Union by Zadie Smith review – endlessly various short stories , the Guardian, 4 października 2019 (ang.).

Linki zewnętrzne